Glazen bol

Thuiswerken

Het is vroeg in de ochtend in mijn thuiskantoor. Vandaag werk ik virtueel op kantoor Eindhoven en dus is de inrichting van dat kantoor vandaag op mijn wanden geprojecteerd. Ik zwaai even naar een paar pixels onbekende collega die vandaag ook Eindhoven koos en ga aan de slag voor de baas. Voor ik dat doe zwengel ik echter eerst het internet aan en kies de fotobestemming van de dag uit. Voor de momenten ontspanning tussen vergaderingen en mails.

Vandaag mik ik met de muis vanuit een hut op een Iberische lynx. Het IP-adres van de Lytro camera –andere merken bestaan al decennia niet meer- kreeg ik van een collega in ruil voor de slechts in een zeer select groepje bekende inloggegevens van de bodycam van een Bonobo. De orgie-beelden die ik daarvan maakte staan inmiddels all over het internet. De nieuwigheid is er wel af en dus kan het geen kwaad dat anderen daar ook foto’s van gaan maken. Afijn.

Op mijn scherm zie ik het hele Spaanse landschap in 180 graden. Zodra de lynx in beeld komt, en dat duurt verdorie zelfs nog langer dan verwacht, klik ik met de muis en wordt een foto gemaakt die via een duistere cloud uiteindelijk neerslaat in de regenton die mijn harde schijf is. Als het geheel me enigszins bevalt reken ik per Paypal af en ga ik vast op zoek naar een onderwerp voor morgen. Ik ben fanatiek en prof dus kan niet zomaar een dagje overslaan. Eens kijken welk puzzelstukje in de bijna complete verzameling nog mist. Sneeuwluipaard en Quetzal heb ik de afgelopen dagen al verzameld. Nu resteren enkel nog de echt lastige soorten, die meer dan een uur, soms dagen, wachttijd achter het scherm kosten. Misschien die Sumatraanse tijger nog eens proberen.

Drie voor de prijs van een

Na werktijd open ik het 600MP bestand en ga eerst sleutelen aan de compositie. Ik trek wat aan de schuifjes voor brandpunt en diafragma en haal uiteindelijk uit het bronbestand drie beelden die me aanspreken. De lynx in zijn habitat, een ten-voeten-uit determinatieplaatje, en een indringend portret van twee ogen en een handvol snorharen. Drie voor de prijs van één, helemaal niet gek. Al zal die laatste uitsnede met slechts 3000×2000 pixels minder bruikbaar zijn. Lang geleden kon je er een aardige afdruk van laten maken maar op mijn 16k monitor en de hires oprolbare DigiPozers aan de muur is het maar een postzegeltje. Ze zouden die hut wel eens wat beter kunnen plaatsen.

Ach, misschien leuk in een collage van het jaaroverzicht, tussen de meetrekopname (die vergde een wel heel soepele muisbeweging!) van de witte haai en die speciale neushoornfoto van januari. Dat was nog eens geluk hebben, niet alleen had ik de allerlaatste foto van een levende neushoorn, je ziet de stroper ook nog net aan de rand van het beeld. Die foto gaat nog steeds viral. Kwestie van op het juiste moment virtueel op de juiste plek zijn!

Alle drie de bestanden gaan vervolgens door de Focalizer software. Zorgvuldig kijk ik welke delen van de foto scherp moeten zijn en welke onscherp, DOF op bestelling. Oppassen dat ik niet te ver ga, anders oogt het onnatuurlijk. Het blijft natuurlijk wel natuurfotografie. Als de scherpstelling naar mijn zin is, kies ik in de Weathershop Pro plug-in de gewenste omstandigheden. Het landschap komt in de mist, de determinatiefoto met mooi zacht diffuus licht en het portret krijgt een mooi warm tegenlichtje. Daar moest je vroeger minstens twee weken voor op reis gaan. Dat was nog eens behelpen, kneuzen.

Als laatste laat ik nog een subtiel vintage 5D mark III filter los op de foto’s voor mijn signature look. Dat onderscheidt mijn werk van het amateuristische gepruts van de meeste anderen, en is het geheime ingrediënt dat ik in mijn drukbezochte Conference Workshops altijd onbelicht laat. Ik zou wel gek zijn als ik dat prijsgaf!

Helaas pindakaas

Met iets meer budget had ik vandaag ook een minuut kunnen filmen en uit de beelden een of meer spetterende actiefoto’s kunnen destilleren. Helaas is het vakantiegeld nog niet binnen en kon ik slechts een enkele foto betalen. Belachelijk trouwens wat de uitbater van deze plek durft te vragen voor een enkele foto. Alsof fotografie nog niet duur genoeg is.

Als ik ’s-avonds op het slaapkamerplafond Facebook aanslinger zie ik dat 2.781 van mijn ‘vrienden’ die dag ook de lynx hebben gefotografeerd. Na-apers. Tegenwoordig wil iedereen hetzelfde. Waar zijn het eigen inzicht en initiatief gebleven? De mistig-landschap-foto blijkt wel heel populair en komt in heel veel gelijkende varianten voorbij op mijn tijdlijn. Ik zucht een keer diep, stap uit bed en kruip opnieuw achter de pc. Ik besluit mijn lynx onder een onweersbui te plaatsen. Je wil toch een beetje opvallen nu fotografie zo’n beetje voor iedereen toegankelijk is geworden. Pff…je hoeft tegenwoordig echt niets meer te kunnen om een fatsoenlijke foto te maken.

Eenmaal in bed lig ik te woelen, er zit me iets dwars. Mijn virtuele Venezolaanse echtgenote van de dag merkt er gelukkig niets van. Ze is in een diepe slaap verzonken, want zit in een andere tijdzone. Hopelijk maakt ze niet te veel lawaai als ze zometeen opstaat. Ik had toch beter een Kaapverdische kunnen nemen, die zijn iets meer in sync.

Plots daagt de oorzaak van mijn onrust. Ik bedenk me plots dat ik mijn bliksem-lynx helemaal niet mag inzenden naar de Virtuele Camera wedstrijd. De jury legt het eindresultaat namelijk naast de weerhistorie en accepteert alleen maar foto’s die matchen met het weer van die dag. Met de onbewolkte woensdag in Spanje had de mist nog wel gekund, het onweer is echter uit den boze. Damn. Morgen maar eens kijken of een door de Melkweg vliegende zeearend wel kan, of dat in Alaska de Melkweg net niet zichtbaar is deze tijd van het jaar. Fotografie, het wordt er niet makkelijker op zeg.