Goedemorgen, wat een slechte morgen

Op stap, de kou in

Dus sta ik met de fototas om 8 uur bij mijn auto. Muts op, handschoenen en dikke jas aan. Want het is inderdaad koud. Super enthousiast druk ik op de afstandsbediening van de autodeuren. Het klikgeluid van het ontsluitende slot klinkt als muziek in mijn oren. Eindelijk na drie weken van geen tijd of waardeloos fotoweer valt alles samen voor het maken van mooie plaatjes.
Ik wil de deur van mijn auto opendoen, shit, geen beweging in te krijgen. Strak dichtgevroren. Ook de andere deur geeft geen millimeter mee. Maar ik heb ruim tijd, dus naar binnen voor een gietertje warm water en vijf minuten later zit Jan in zijn auto. Het humeur heeft er nog niet onder geleden. Sleutel in het contact, omdraaien, klik.

Boze weergoden

Klik? Een doffe tik is alles wat ik hoor, ook de volgende tien keer dat ik de sleutel omdraai. Al weet ik bij de tweede keer al dat het niet gaat lukken om het wagentje van zijn plek te krijgen toch stug dom blijven proberen. Het humeur is nu verder onder het vriespunt dan de temperatuur buiten. Bah, het zit echt niet mee vanochtend, alsof de weergoden niet willen dat ik op stap ga.

Dr. Door open

Dus de auto weer uit en terug het huis in. Mijn dochter gevraagd of ik alsjeblieft haar auto mag lenen. Gelukkig heeft zij geen ochtendhumeur en geen plannen dus mijn fototripje krijgt weer kansen. Andere autosleutels mee en met een aangename klik gaat de deur van het slot en in één keer open. Rugzak op de achterbank, statief erin en Jan erin. Deur dicht. Gr@#@r. De deur wil niet dicht. Het lampje op het dashboard blijft knipperen, “dr. door open”.

Uitnodiging voor dieven

Eerst de auto maar starten en hete lucht blazen, kijken of dat werkt. En ja hoor. Vijf minuten later sluit de deur zover dat ik kan gaan rijden. In het slot wil de deur nog steeds niet. Met het continu knipperende lampje “dr. door open” rijd ik naar landgoed het Lankheet. Ondertussen is het ruim licht als ik aankom. Gelukkig is de parkeerplaats leeg. En nog steeds wil de deur niet op slot. Ik besluit toch te gaan wandelen, dan maar geen afgesloten auto. Het is niet de mijne tenslotte en er ligt niets van waarde meer in.

De loopstokken brigade

Als ik de camera pak komen er drie auto’s aan rijden. Hè bah. Ik loop snel het dijkje op weg van de drukte en zie vrijwel direct twee zilverreigers staan in het berijpte grasland naast de Buurserbeek. Wat een plaatje! Statief opgezet, telelens op de camera en net als ik af wil drukken komen er vier dames over het dijkje aan gekeuteld, luid kwekkend en tikkend met de loopstokken. Dat is te veel voor de beide reigers en ze gaan met een luide schreeuw op de wieken. Als één van de dames in het voorbijgaan dan ook nog vraagt of ik die hele witte vogels heb gezien knap ik bijna uit mijn vel. Mijn temperatuur ligt ondertussen op Sahara niveau.

Stug doorgaan

De ochtend waar ik zoveel zin in had is aardig bedorven. Wat ga ik doen, loop ik door of zet ik een punt achter dit debacle? Maar opgeven zit niet in mijn karakter dus de beslissing om door te lopen is gauw gemaakt. Het is tenslotte prachtig. Alle bomen en struiken zitten onder de rijp, een sprookjesachtig landschap ligt voor me. Ik ga de zilverreigers achterna, ik vermoed dat ze zijn geland in een klein stroompje tussen het bos en de Buurserbeek. Na tien minuten lopen heb ik ze teruggevonden, inderdaad in het stroompje.

In trance

De meeste reigers zijn behoorlijk schuw. Benadering moet langzaam om de dieren niet te verstoren. Ze hebben tenslotte moeite genoeg om voedsel te vinden in de winterse omstandigheden. Meter voor meter kom ik dichterbij, goed kijkend of ze hun natuurlijke gedrag blijven uitvoeren. En dat lukt prima. Een half uurtje later sta ik op een afstand waarop ik met de 600 mm lens mooie platen kan maken. Witte reigers in een wit landschap, wat een geweldige troost voor de slechte start van de ochtend. Op dit soort momenten vergeet ik onmiddellijk alle toestanden. De stress is weg en ik raak in een soort trance. Genieten van de omgeving, van de geluiden, de geuren en van mijn hobby.

Onverstoord

Langzaam volg ik de reigers in hun zoektocht naar voer, ik zie ze allerlei onherkenbare dingen opvissen uit het stroompje. Een half uur later vliegt één van de reigers op, landt dertig meter van me af en gaat staan dutten in het witte weiland. De andere reiger staat tussen het riet te vissen en aangezien ik hem niet zie, ziet hij mij ook niet. Het ideale moment voor mij om terug te keren naar mijn auto. Uitermate tevreden over deze geweldige ochtend loop ik terug naar de auto van mijn dochter.

Respect voor elkaar

Een geweldige ochtend? Na die waardeloze start? Ja. Een geweldige ochtend, want de rust die ik vind in onze schitterende natuur met dit soort fantastische ontmoetingen geeft mij enorm veel energie in deze moeilijke tijden. En ik realiseer mij terwijl ik deze column schrijf dat de dames uit het begin van het verhaal net zoveel energie uit hun hobby halen als ik uit de mijne. En dat mijn irritatie volkomen onterecht is. Ik hoop dat iedereen net zoveel energie en voldoening haalt uit dit soort ochtenden als ik, met of zonder camera. En als we iedereen nu eens in zijn waarde laten en we allemaal een stuk relaxter en minder agressief omgaan met elkaar, dan zou het er in de wereld al een stuk beter uit zien. Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen.