Naast landschappen fotografeer ik veel dieren, waarbij ik mij vooral richt op de grotere zoogdieren. Veel natuurfotografen fotograferen dieren vooral vanuit een schuilhut, maar mij zal je niet vaak in een schuilhut aantreffen. Hoewel ik een rustig werkende fotograaf ben die niet als een gek rondrent om van alles en nog wat te fotograferen, wil ik wel de ruimte hebben om verder te kijken dan het kleine stukje land voor zo’n schuilhut. Geen schuilhut dus en vooral in gebieden waar niet of weinig gejaagd wordt is dat meestal ook niet nodig. Dieren leren snel en zonder jachtdruk verliezen veel dieren hun angst voor de mens is mijn ervaring. Je kunt ze dan in alle rust fotograferen zonder de camouflage van een schuilhut nodig te hebben. Dit geldt zeker ook voor de Guanaco in Zuid Amerika.
Ooit leefden er naar schatting zo’n 50 miljoen van deze dieren in Zuid Amerika, maar overbejaging door Europese kolonisten decimeerde het aantal Guanaco’s zo sterk dat het in de 20eeeuw een bedreigde diersoort werd. Er werden strenge beschermingsmaatregelen ingevoerd waardoor de soort zich herstelde. Tegenwoordig leven er naar schatting weer zo’n 600.000 Guanaco’s in Zuid Amerika, vooral in Chili en Argentinië. Hoewel dit natuurlijk een schijntje is in vergelijking met de hoeveelheden die er eens leefden, staan ze al lang niet meer op de lijst met bedreigde diersoorten. De vergelijking met het lot van dat andere iconische dier uit de nieuwe wereld, de bizon, dringt zich natuurlijk op. Tegenwoordig mag er niet meer gejaagd worden op Guanaco’s en vooral in het nationale park Torres del Paine en op Vuurland zijn de dieren niet erg schuw en laten ze zich relatief eenvoudig fotograferen.
Guanaco’s leven in kuddes en mijn favoriete manier om ze te fotograferen is om zo’n kudde op te zoeken en dan rustig in de buurt te gaan zitten. Soms heb je pech en beweegt de kudde zich weg van jou, maar een andere keer beweegt de kudde zich naar je toe. Verschillende keren heb ik meegemaakt dat met zo’n rustige afwachtende benadering de Guanaco’s totaal geen aandacht aan mij schonken en uiteindelijk overal om me heen stonden. Ze lieten me als het ware toe in hun wereld. Je hebt rustig de tijd om de dieren en hun gedrag te observeren en te fotograferen. Unieke ervaringen en iedereen die Patagonië bezoekt kan ik aanraden het eens op deze manier te proberen.
Het kan ook anders ondervond ik helaas. Ik zat eens rustig in het gras te kijken naar een kudde Guanaco’s die een paar honderd meter van mij vandaan stond te grazen. Een camera met 500mm objectief op statief stond naast me, maar ik maakte geen foto’s want de dieren waren vrij ver weg. Een personen busje stopte op de plaats waar ik mijn auto had geparkeerd en een groep van acht, naar later bleek Amerikaanse, fotografen kwam naar buiten. Waarschijnlijk hadden ze mij en de Guanaco’s gezien en gedacht ‘daar valt wat te halen’. Beladen met camera’s en telelenzen renden ze richting de kudde om foto’s te maken. De dieren waren echter niet van plan om mee te werken want zelfs voor deze toch echt niet zo schuwe dieren was deze invasie wat te veel van het goede. In blinde paniek gingen ze er van door. Veel meer dan wat rennende achterwerken zal er, vrees ik, wel niet gefotografeerd zijn. Natuurlijk kan ik wel enigszins begrijpen wat deze fotografen drijft. Ik heb de luxe om weken te kunnen besteden aan het fotograferen van dieren op allerlei locaties, waaronder Guanaco’s in Patagonië.
Amerikanen hebben echter maar weinig vrije tijd en op je korte foto trip van 7 of 8 dagen naar Patagonië moet je natuurlijk wel dit typisch Zuid Amerikaanse dier vastleggen. Het is echter weinig meer dan het afvinken van een lijstje met onderwerpen waarvan je vindt dat je het gefotografeerd moet hebben. Met serieuze fotografie heeft het niets te maken. Zelfs met weinig tijd kan je best goede foto’s van een Guanaco maken door rustig een paar uur in de buurt van een kudde te blijven en gewoon te kijken wat er gebeurt. Natuurfotografie is toch ook vooral genieten van wat er in je omgeving in de natuur gebeurt?
2 reacties
Mooie beschrijving, en wat een prachtige serie foto’s!
Chris, ik heb genoten van je verhaal. Prachtige dieren zijn het, ik heb ze afgelopen winter (daar zomer) zelf mogen aanschouwen. Maar ook al heb je weinig tijd om ze te fotograferen, je kunt ze wel voorzichtig benaderen zonder dat ze op de vlucht slaan zoals de Amerikanen deden in jouw verhaal. Wij maakten een groepsreis en de chauffeur vertelde ons hoe ze te benaderen waren om mooie foto’s te kunnen maken.