Grutto’s, Escher en tekenen met de camera

Tekenen en creëren zonder potlood

Ik kan wel foto’s maken. Tenminste, ik doe een aardige poging daartoe en ik vind het leuk. Zei ik leuk? Dat is een understatement, ik ben best wel een beetje behoorlijk in de ban van mijn camera en alles wat eruit komt. Op die manier creëer ik ook maar dan zonder potlood.

Toch is het best wel vreemd dat ik geen biologie heb gekozen in mijn pakket. Want de natuur boeit me mateloos en dat heeft ze altijd al gedaan. De liefde voor vogels is mij met de paplepel ingegoten door mijn grootmoeder en is nooit meer weggegaan. Sterker nog, hij neemt allen maar toe sinds ik mijn teletoeter gebruik om hun schoonheid vast te leggen.

Grutto’s in mijn achtertuin

Inmiddels is het heel wat jaartjes later en woon ik in de mooie polder van Noord-Holland.
Regelmatig ben ik daar dus ook te vinden, ik denk dat ik elk slootje, boompje en grassprietje wel ken in mijn omgeving. Landschap Noord-Holland zet elk jaar, op hemelsbreed een paar honderd meter van mijn huis, deze polders onder water om zo het voedsel uit de bodem aantrekkelijk te maken voor weidevogels. En dat weten ze te vinden. Ieder jaar weer strijken er een paar duizend neer, in dus bijna mijn achtertuin, om zich na een vlucht van een paar duizend kilometer uit het zuiden tegoed te doen aan een waar weidebanket. Het klinkt gek maar ik voel me vereerd dat ze dat doen in mijn eigen dorpje.

Dus tja, als je een fotograferend meisje uit de polder bent met een voorliefde voor vogels en grafische kunst kun je misschien begrijpen dat ik in de eerste week van maart bijna letterlijk in die “achtertuin” woon.
De laatste dagen van februari werd de eerste grutto gezien, een dag later werden er 400 geteld en een week later al 3500. Samen met nog veel meer trekvogels zoals de tureluur en de wulp, maar de grutto, onze nationale vogel, heeft mijn hart gestolen.

Vol verwachting klopt mijn gruttohart

Een jaar of twee geleden heb ik bij toeval een foto van een hele zwerm vliegende grutto’s gemaakt. Opeens ging de hele bevolking de lucht in en los van het geluid alleen al was dat een fantastisch schouwspel! Dat ik toen een redelijke foto heb kunnen maken is nog een wonder want de adrenaline gierde door me heen.

Terugdenkend aan mijn mislukte kunstgeschiedenis/tekencarrière in combinatie met de camera, was ik vastbesloten om dit alles te combineren en een Escher-Grutto-Foto te maken. Dit idee plantte zich in mijn hoofd en heeft mij niet meer losgelaten. Ik telde bijna de maanden, de weken en later de dagen totdat mijn vrienden mij weer kwamen opzoeken om de hoek.

Pizza en geduld, alles voor dé foto

Ruim een week geleden was dan het eindelijk zover. Ik hoor ze vanuit mijn minituin. Ze zitten in mijn systeem en gooien mijn ritme totaal in de war. Ik moet. Ik wil. Ik ga.
Pizza, restjes en een salade staan op het menu deze twee weken, dat sociale leven wacht wel even. Het huishouden ook, ik sta volledig in het teken van mijn prachtige gevederde vrienden en mijn tekenidool.

Om mijn doel te bereiken moeten ze natuurlijk wel even de lucht in gaan. Dat doen ze niet zomaar omdat foerageren nu eenmaal veel aantrekkelijker is. Dus heb ik inmiddels zo’n beetje net zoveel minuten staan wachten als het aantal grutto’s die ik geteld heb. Je snapt waarschijnlijk mijn opwinding als ze dan opeens massaal opvliegen, vergezeld door de geluiden van deze steltlopers en mijn camera, annex mitrailleur, met 20 beelden per seconde.

Ik ben er nog niet, maar al doende kwam ik toch tot best leuke behangetjes.

Een lichtblauw statief op wielen

Al zitten ze bijna om de hoek, vanuit de auto heb ik goed zicht en is de deur mijn statief. Zo word ik door de vogelliefhebbers (meestal met een verrekijker) al aardig herkend in mijn lichtblauwe autootje met toeter uit het raam. Een oudere meneer met zo’n verrekijker, ik mag Bob zeggen, kom ik elke keer tegen. Net zo in de ban als ik en tevens elke dag bezig met het tellen van de grutto’s. Al herkennen we elkaar, voor hem ben ik die dame die de Escherfoto wil maken van onze gezamenlijke liefde, de grutto.
Met dé foto begon ik al aardig in de buurt te komen maar ik heb nog niet wat ik wil.

Op het moment van schrijven is de gruttopopulatie hier aardig uitgedund. Misschien omdat er gisteren, de enige dag dat ik er niet geweest ben, een zeearend is gespot. Dat lijkt me meteen een mooi streven voor volgend jaar. De Escherfoto mét een zeearend ertussen.
Ik kan er nog een heel jaar van dromen… Want volgend jaar sta ik er weer!