Menu

Onderdeel van Pixfactory

Het verhaal van de jongen en de gier

Fotograferen met het enthousiasme van je begindagen. Stel dat het zou kunnen. Dat je terug kunt gaan naar de onbevangenheid van jaren geleden. Voor al die mensen heb ik heel goed nieuws: het is mogelijk! Neem je (klein)zoon of dochter mee naar een schuilhut en fotografeer door de ogen van een kind.
monniksgier
Aan de kant, hier komt de baas! Fotograaf: Dirk Hoogenstein

Twenty-five euro’s

Terwijl ik de auto aan het uitladen ben bij onze slaapplaats in het Spaanse Hinogal, een klein dorpje in de Extremadura, gaat de telefoon. Het is José. “Hello Luc, we’re still on for tomorrow? Are you coming by yourself, or are more people coming along?”. Ik leg de exploitant van de gierenhut uit dat ik alleen ga. Maar zoals elke hut-eigenaar heeft ook José een commerciële inslag. “Doesn’t your wife or someone else want to come along too? Only 25 euro’s extra!”. Even verderop trapt mijn zoontje van 9 zijn voetbal ritmisch tegen een muurtje. Ik kijk hem aan en leg mijn hand op de hoorn. “Hé Dirk, zin om morgen mee te gaan naar de gieren?”

Ik heb al eerder overwogen om hem mee te vragen. Hij wil graag mee, dat weet ik, alleen twijfel ik of hij het vol zal houden. Er is een risico als een jongetje vijf uur lang in een hut opgesloten zit. Zou hij de aandacht vast kunnen houden? En wat als ie moet plassen, of erger? Ach, wat maakt het uit, ik kan hem deze ervaring niet onthouden. Zo vaak zullen we niet de kans hebben om gieren van nabij te zien. Als ik hem vraag of hij mee wil, springt hij letterlijk een gat in de lucht. Natúúrlijk wil hij mee! Sterker nog, hij wil gieren fotograferen.

 

Monniksgieren claimen hun deel van het lam.
Monniksgieren claimen hun deel van het lam. Fotograaf: Dirk Hoogenstein

Dood lam

De volgende ochtend hobbelen we in een 4WD over een landweggetje naar de gierenhut. Dirk zoekt ondertussen geconcentreerd de horizon af naar de eerste gieren. Na een paar kilometer verschijnt rechts van ons een hek, met in de verte een hut. “Is dit de gierenplek, papa? Zie je ze al?” Ik knik dat we er zijn, maar dat we voor de gieren nog even geduld moeten hebben.

De hut is prachtig. Groot genoeg voor drie personen, spiegelend glas en drie grote gaten waar we onze lenzen door kunnen steken. “You not leave hide right? Not even for pipi!”. Een duidelijke boodschap. Elke beweging buiten de hut zal de gieren afschrikken. Terwijl we onze spullen klaarzetten wordt op een meter of 30 afstand een dood lammetje en wat slachtafval neergelegd. En dan begint het Grote Wachten.

Plassen

Dirk houdt de omgeving scherp in de gaten en laat ondertussen een spervuur aan vragen op me los. Hoe weten de gieren dat hier eten te vinden is? Ruiken ze ons niet? Eten wij dat soort lammetjes ook? En dan het onvermijdelijke “Ehm, papa, ik moet plassen….” We zijn nog geen 5 minuten alleen. “Tsja Dirk, dan heb je een probleem! Hoe vaak heb ik tegen je gezegd om naar de wc te gaan?” Beteuterd kijkt hij me aan, maar dan ziet hij mijn grijns. “Zie je die fles daar? Dat is onze wc. Gebruik die maar”. Links van hem staat een grote fles met een brede dop, een essentieel onderdeel van elke schuilhut. Opluchting. Ondertussen is de eerste ooievaar geland en cirkelen een paar zwarte wouwen boven ons. Maar nog geen gieren…

Zwarte wouw.
Zwarte wouw. Fotograaf: Dirk Hoogenstein

Gieren!!!

De spanning wordt langzaam opgebouwd. Er komen steeds meer zwarte wouwen aanvliegen, een rode wouw zeilt over en een hop lijkt ergens in de buurt een nest te hebben. Dan, vanuit het niets, vliegt Dirk letterlijk tegen het raam op en schreeuwt met overslaande stem “Gier, daar!!! Monniksgier!!! Monniksgier, papa!!!” Ik krijg zowat een hartverzakking en probeer hem rustig te krijgen, bang dat de vogel in kwestie zich net zo de pleuris is geschrokken als ik en als de wiedeweerga het hazenpad kiest. Een tel later kijk ik omhoog, en zie hoe een fantastische monniksgier traag over onze hoofden glijdt. De vogel trekt zich niets aan van het rumoer onder hem, en landt verderop in het veld.

Monniksgier.
Monniksgier. Fotograaf: Dirk Hoogenstein

En dan is het hek van de dam. De vale gieren durven nu ook te landen en er verschijnen meer monniksgieren! Dirk stuitert door de hut, zijn enthousiasme de vrije loop latend. Ik kies zorgvuldig mijn fotomomenten, maar Dirk niet. Hij fotografeert alles wat maar beweegt en laat me om de haverklap zijn nieuwste beelden zien. Bij elke foto legt hij gedetailleerd uit waarom het zo’n fantastische foto is, vaak zo trots als een pauw dat hij zélf die foto gemaakt heeft. Ik luister aandachtig, en geniet volop.

Vale gieren feeding frenzy. Monniksgieren kijken op de achtergrond toe.
Vale gieren feeding frenzy. Monniksgieren kijken op de achtergrond toe. Fotograaf: Dirk Hoogenstein

Epiloog

Die ochtend werd een van mijn beste ochtenden ooit. Niet omdat het ons beiden lukte om geweldige foto’s te maken. Nee, het allermooiste was het enthousiasme van een jochie van 9 jaar oud. Het was écht, rauw en puur. Het was voor mij een perfecte weergave van de kern van fotografie. Geniet van je foto’s, want ze zijn van jou! Jij hebt het licht gevangen en die unieke momenten vastgelegd, en niemand anders. En Dirk? Die heeft zijn hart verloren aan de natuur en aan fotografie. We gaan samen ongetwijfeld nog veel avonturen beleven!

Ps: alle foto’s bij deze column zijn gemaakt door Dirk Hoogenstein, 9 jaar oud

Geef een reactie

9 reacties

  1. Hoi Luc en Dirk,

    Heb echt genoten van dit verhaal! Zelf ben ik ook op mijn 9de (ben ondertussen alweer 21) ook verliefd geworden op Extremadura en in het bijzonder op gieren. Ik kan wel zeggen dat die liefde misschien ietwat uit de klauwen is gelopen. Momenteel ben ik namelijk druk bezig met een Engelstalig boek over monniksgieren, waarin Extremadura heel nadrukelijk als “backdrop” fungeert. De foto’s in deze blog zijn fantastisch en ik vroeg me af of ik uw toestemming zou mogen om uw foto’s in mijn werk te gebruiken. Uiteraard komt uw naam dan in het bijschrift te staan. Graag hoor ik van u!

    Met vriendelijke groet,

    Mats van Kasteren

  2. Dank voor je reactie Robbie, het is inderdaad belonend, goed verwoord. En het mooie is dat, nu meer dan 2 jaar na het schrijven van die column, dat enthousiasme nog steeds groot is. Dat maakt het extra mooi!

  3. Wat een rijkdom dat je met je kind(eren) jouw passie kan delen en dat zij die met dezelfde enthousiasme oppikken. Lijkt mij heel belonend als vader. Ik heb zelf geen kinderen, maar neem wel mijn nichtjes de natuur in en leer ze over de kleine en grote dingen in de natuur. Heel mooi!
    Groeten,
    Robby

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

9 reacties

  1. Hoi Luc en Dirk,

    Heb echt genoten van dit verhaal! Zelf ben ik ook op mijn 9de (ben ondertussen alweer 21) ook verliefd geworden op Extremadura en in het bijzonder op gieren. Ik kan wel zeggen dat die liefde misschien ietwat uit de klauwen is gelopen. Momenteel ben ik namelijk druk bezig met een Engelstalig boek over monniksgieren, waarin Extremadura heel nadrukelijk als “backdrop” fungeert. De foto’s in deze blog zijn fantastisch en ik vroeg me af of ik uw toestemming zou mogen om uw foto’s in mijn werk te gebruiken. Uiteraard komt uw naam dan in het bijschrift te staan. Graag hoor ik van u!

    Met vriendelijke groet,

    Mats van Kasteren

  2. Dank voor je reactie Robbie, het is inderdaad belonend, goed verwoord. En het mooie is dat, nu meer dan 2 jaar na het schrijven van die column, dat enthousiasme nog steeds groot is. Dat maakt het extra mooi!

  3. Wat een rijkdom dat je met je kind(eren) jouw passie kan delen en dat zij die met dezelfde enthousiasme oppikken. Lijkt mij heel belonend als vader. Ik heb zelf geen kinderen, maar neem wel mijn nichtjes de natuur in en leer ze over de kleine en grote dingen in de natuur. Heel mooi!
    Groeten,
    Robby

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

luc hoogenstein

luc hoogenstein

Schrijver, natuurfotograaf, voetbalcoach, natuurbeschermer, dwarsdenker, wereldreiziger, reisleider, Canon, Handboek Vogels van Nederland, etc.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: