Menu

Onderdeel van Pixfactory

Het vieze broeken-syndroom

Goed, ik mág de camera meenemen, maar ik spreek met mezelf af dat ik zeker níet op de knieën ga. We schrijven een willekeurige ochtend dat ik met de honden in een natuurgebied ga wandelen, geen tijd heb om uitgebreid te fotograferen, maar de camera toch mee wil nemen voor je-weet-maar-nooit. Geen fotografie-uitje dus, en daarom geen oude broek of regenbroek aan, geen oude jas. Want de camera blijft gewoon in de tas. Tenzij ik iets héél erg bijzonders zie.
Al voor zonsopkomst met de auto onderweg naar een verre afspraak. Fototas mee voor je-weet-maar-nooit. Onderweg even stoppen als die oranje bal zo mooi tevoorschijn komt. Toch ook nog even dat veld in waar de bedauwde spinnenwebben vervolgens schreeuwen om gefotografeerd te worden… Uren later kwam ik te laat en met vieze broek op mijn afspraak. Fotograaf: Noortje Russel

De baard van Koning Winter

Iets heel erg bijzonders zie ik natuurlijk zelden, maar die keren dat het wel het geval was en ik geen camera mee had, frustreren me nog steeds. De mooiste zonneharp ooit, een lepelaar op een totaal onverwachte plek, het zeldzame verschijnsel van ijshaar, ofwel de baard van Koning Winter… Als je zoiets moois tegenkomt zonder camera, blijf je daar nog weken chagrijnig over. Camera mee dus. Altijd.

Maar ja, ook al heb ik eigenlijk geen tijd en is die camera alleen mee voor dat soort bijzondere zeldzaamheden, toch kijk ik als vanzelf met mijn fotografieblik om me heen en zie dan ook altijd wel weer iets bijzonders. De grenzen voor wanneer de camera uit de tas mag, worden steeds opnieuw opgerekt. Natuurlijk weet ik dat ook dondersgoed als ik met mezelf afspreek dat ik gewoon ga wandelen en alleen ‘voor de zekerheid’ de camera meeneem. Maar iedere keer houd ik mezelf weer voor de gek. Nee, dit keer ga ik écht niet fotograferen tenzij…

Een grote sponszwam in het bos. Bijzonder genoeg om de camera toch weer uit de tas te halen! Alleen… die zou er een dag later ook nog wel staan, als ik terug kan komen met meer tijd… en mijn regenbroek aan. Maar ja, dan zie je zo’n indrukwekkende zwam, héb je de camera mee, dan moet je hem natuurlijk ook fotograferen! En in eerste instantie hoefde ik er ook heus nog niet voor op de knieën. Fotograaf: Noortje Russel

Macrolens thuis laten

Een kwartier later zit ik toch weer op mijn knieën voor een helemaal niet zo zeldzame paddenstoel of voor een torretje waar ik al 100 foto’s van heb. Maar ja, ik heb een zwak voor torretjes… Die moét ik gewoon fotograferen, schone broek of niet. Eigenlijk zou ik de macrolens gewoon thuis moeten laten, dan wordt de kans op het vieze knieëngevaar meteen een stuk kleiner. Maar ja, dat ijshaar hé…?!

Nou, dat ijshaar zag ik nooit meer. En in de zomer is de kans op dat zeldzame winterse verschijnsel natuurlijk nihil… maar de macrolens gaat ook dan toch mee. Want ik weet zeker dat als ik hem thuislaat, er wel een zomerse ijshaar-variant voor mijn neus verschijnt. Nee, geen idee wat dat is, maar het is er. En ik weet ook zeker dat ik het zie als ik de camera/macrolens niet bij me heb. Dat is Russel’s Law.

Dit meeldauwlieveheersbeestje zie je natuurlijk never nooit als je gewoon lekker doorwandelt met de honden. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb nu eenmaal een enorm zwak voor torretjes. Dus ga ik vaak toch weer wat slenteren, turen en zoeken en ja, als ik er dan zo eentje zie… onmiddellijk op de knieën! Fotograaf: Noortje Russel

Meestal heb ik trouwens wel een vuilniszak in het zijvak van mijn tas, die ik eerst ook wel braaf onder mijn knieën leg. Maar al gauw schuif ik opzij, draai ik van de zak af of leg ik hem op een andere plek verkeerdom neer, zodat ik alsnog in de viezigheid zit. En dan is het leed toch alweer geleden en denk ik lamaar… en ga ik hup gewoon weer met de knieën in het zand. En met mijn ellebogen. En vooruit, als ik dan toch al vies ben, kan ik ook net zo goed wel even gaan zitten, want dat steeds op de knieën en ellebogen steunen is ook niet echt comfortabel.

En dan kom ik voor de zoveelste keer met een smerige broek thuis, zwarte knieën, vlekken op de billen, en vaak ook nog vieze ellebogen op mijn jas. Alles moet weer in de was. Zucht…

Herken je de grote sponszwam van hiervoor? Toen ik er eerst nog netjes gehurkt – want ik houd mijn broek schoon! – voor zat, zag ik dit miertje eroverheen racen. Hup, onmiddellijk op de knieën! Fotograaf: Noortje Russel

Wie heeft de vieste broek?

Toen mijn zoon klein was, had hij ook altijd broeken met zwarte (of groene) knieën. Dan stonden we naast elkaar en vroeg ik hem: ‘Wie heeft de vieste broek?’ Daar hoefde hij niet lang over na te denken: ‘Jij!’ riep hij dan uit en vond dat reuze grappig. Inmiddels is mijn zoon een puber, en is het heel belangrijk voor hem ‘er goed uit te zien’. Daar horen zwarte knieën natuurlijk niet bij en nu schaamt hij zich kapot voor zijn moeder. Trouwens niet alleen om die zwarte knieën.

Getver… Speciaal even voor de foto zo vies opgehangen. Daarna met een halve fles vlekkenverwijderaar op de knieën en billen in een kookwasje schoon proberen te krijgen… Fotograaf: Noortje Russel

Nee, smetvrees heb ik duidelijk niet, en de wasmachine is geduldig. En ik hoor jullie zeggen dat het een luxeprobleem is wat ik hier beschrijf. Helemaal waar. Maar toch… irritant is het wel, zeker omdat ik ook heus niet zoveel (fatsoenlijke) broeken heb. En het allerstomste van al is dat ik op die ‘verboden te fotograferen’-wandelingen eigenlijk zelden mooie foto’s maak. Ik had geen tijd namelijk, weet je nog. En zonder tijd of liever gezegd zonder rust geen mooie foto. Ook dat is Russel’s Law.

Dwangmatig gefotografeer

Oké, ik weet het nu zeker. Het moet afgelopen zijn met dat dwangmatige gefotografeer. Op ochtenden dat ik eigenlijk ook geen tijd heb, gaat de camera NIET meer mee. Ik moet nu eindelijk eens streng zijn voor mezelf. Die spectaculaire, zeldzame en uiterst bijzondere fotokansen… hoe vaak komen die nou ook eigenlijk voor?

Meteen cold turkey dan maar. Als ik morgen met de honden het bos in ga, mag er geen camera mee. De hele komende week niet. Nooit meer als ik eigenlijk toch geen tijd heb. Nou ja… alleen dan als het licht gaat vriezen en er kans op ijshaar is. En misschien ook als het een mistige ochtend is, met kans op fantastische zonneharpen. En vooruit, ook als er een prachtige zonsopkomst is, maar anders niet. Echt niet. En ik mag zéker niet op de knieën!

Wil je verder lezen over macrofotografie?
Hier zetten we alles over macrofotografie voor je op een rij.

18 reacties

  1. Hallo Noortje,

    Alleen maar vieze knieën? Knap, want bij mij blijft het daar niet bij.
    Mijn fiets ziet er niet uit, vol modder en opgeplakt zand van natte schelpenpaadjes.
    Een keurige buurvrouw zag dat en zei “Oh Frieda, wat ziet je fiets er uit”. Ach antwoorde ik, soms denk ik weleens zal ik de fiets schoonmaken. Maar ik fiets volgende week over de schelpenpaadjes op de hei. Daarom fiets ik niet over de hei antwoorde ze. Ik zei niets maar dacht ach wat sneu.

    Een week later kijkt een keurige vriendin van me naar mijn fiets en zegt “Je kunt wel zien dat dit de fiets van een natuurfotograaf is”.
    WAUW die hou ik er in! Wat een andere benadering.

    Dus voortaan, zijn mijn zanderige fietstassen, de zwarte zomen van mijn broek (waarom wil ik toch altijd die kleine modderpaadjes in en niet het grote drogere pad), zwarte knieën etc “van de natuurfotograaf”.

    Kortom, waarom is schoon de norm, spijkerbroeken met scheuren zijn al een tijd in de mode. Natuurfotografie is in, dus modder en grasvlekken zijn de nieuwe mode, daar moeten wij natuurfotografen maar eens werk van maken.
    Die vlekken zijn essentieel onderdeel van het fotograferen in de natuur, meer nog dan statieven, flitsers, filters en wat voor fotografische accessoires dan ook.
    Wat zal het leuk zijn als mensen die zwarte knieën zien en vragen “Heb je nog een mooie foto kunnen maken?” Of vragen wat je gezien hebt, of informeren of het ……. al bloeit.
    Of jaloers naar je vieze broek kijken en denken had ik ook maar even ……………..

    Noortje blijf wel je fototoestel mee nemen, van niet meenemen krijg je meer spijt dan van vlekken.
    Die harde les heb ik geleerd toen ik op een warme zomeravond een rondje ging fietsen.
    Na een erg (voor mij te) warme dag, had ik mezelf opgepept om even een klein stukje te fietsen.
    Wat kwam ik tegen? Vlak bij aan de overkant van de sloot naast het fietspad. Een nog vrij jonge vos, snuffelend en jagend in het gemaaide riet. De vos trok zich niets van de mensen op het fietspad aan. Voorbijgangers namen foto’s met hun mobiel en ik ……………………….. had mijn fototoestel thuisgelaten.

    Kleding met moddervlekken gaan eerst in een emmer biotex en daarna in de was, meestal zijn de vlekken er dan uit. Een zwarte zoom op een vrij lichte broek (waarom koop ik die dan ook) wil er nog niet uit, nog eens even extra zorg aan besteden. En anders blijft dit ‘De broek van de natuurfotograaf”.

    1. Hallo Frieda, wat een ontzettend leuke en uitgebreide reactie, dank je! Ja, je nette buurvrouw is misschien wat sneu in onze ogen, maar ik ben ook wel blij dat niet iedereen de fiets (en kleren) vies komt maken in de natuur, want het is juist zo heerlijk er in alle rust te kunnen fotograferen… En je hebt natuurlijk helemaal gelijk dat die vieze kleren erbij horen en ik mijn camera gewoon mee moet blijven nemen. Als ik met mijn beste broeken aan maar gewoon met mezelf afspreek dat dat dus mag maar dat ik alleen NIET op de knieën ga. Of ging nu juist daar iets mis…? 😉

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

18 reacties

  1. Hallo Noortje,

    Alleen maar vieze knieën? Knap, want bij mij blijft het daar niet bij.
    Mijn fiets ziet er niet uit, vol modder en opgeplakt zand van natte schelpenpaadjes.
    Een keurige buurvrouw zag dat en zei “Oh Frieda, wat ziet je fiets er uit”. Ach antwoorde ik, soms denk ik weleens zal ik de fiets schoonmaken. Maar ik fiets volgende week over de schelpenpaadjes op de hei. Daarom fiets ik niet over de hei antwoorde ze. Ik zei niets maar dacht ach wat sneu.

    Een week later kijkt een keurige vriendin van me naar mijn fiets en zegt “Je kunt wel zien dat dit de fiets van een natuurfotograaf is”.
    WAUW die hou ik er in! Wat een andere benadering.

    Dus voortaan, zijn mijn zanderige fietstassen, de zwarte zomen van mijn broek (waarom wil ik toch altijd die kleine modderpaadjes in en niet het grote drogere pad), zwarte knieën etc “van de natuurfotograaf”.

    Kortom, waarom is schoon de norm, spijkerbroeken met scheuren zijn al een tijd in de mode. Natuurfotografie is in, dus modder en grasvlekken zijn de nieuwe mode, daar moeten wij natuurfotografen maar eens werk van maken.
    Die vlekken zijn essentieel onderdeel van het fotograferen in de natuur, meer nog dan statieven, flitsers, filters en wat voor fotografische accessoires dan ook.
    Wat zal het leuk zijn als mensen die zwarte knieën zien en vragen “Heb je nog een mooie foto kunnen maken?” Of vragen wat je gezien hebt, of informeren of het ……. al bloeit.
    Of jaloers naar je vieze broek kijken en denken had ik ook maar even ……………..

    Noortje blijf wel je fototoestel mee nemen, van niet meenemen krijg je meer spijt dan van vlekken.
    Die harde les heb ik geleerd toen ik op een warme zomeravond een rondje ging fietsen.
    Na een erg (voor mij te) warme dag, had ik mezelf opgepept om even een klein stukje te fietsen.
    Wat kwam ik tegen? Vlak bij aan de overkant van de sloot naast het fietspad. Een nog vrij jonge vos, snuffelend en jagend in het gemaaide riet. De vos trok zich niets van de mensen op het fietspad aan. Voorbijgangers namen foto’s met hun mobiel en ik ……………………….. had mijn fototoestel thuisgelaten.

    Kleding met moddervlekken gaan eerst in een emmer biotex en daarna in de was, meestal zijn de vlekken er dan uit. Een zwarte zoom op een vrij lichte broek (waarom koop ik die dan ook) wil er nog niet uit, nog eens even extra zorg aan besteden. En anders blijft dit ‘De broek van de natuurfotograaf”.

    1. Hallo Frieda, wat een ontzettend leuke en uitgebreide reactie, dank je! Ja, je nette buurvrouw is misschien wat sneu in onze ogen, maar ik ben ook wel blij dat niet iedereen de fiets (en kleren) vies komt maken in de natuur, want het is juist zo heerlijk er in alle rust te kunnen fotograferen… En je hebt natuurlijk helemaal gelijk dat die vieze kleren erbij horen en ik mijn camera gewoon mee moet blijven nemen. Als ik met mijn beste broeken aan maar gewoon met mezelf afspreek dat dat dus mag maar dat ik alleen NIET op de knieën ga. Of ging nu juist daar iets mis…? 😉

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: