Het vieze broeken-syndroom

De baard van Koning Winter

Iets heel erg bijzonders zie ik natuurlijk zelden, maar die keren dat het wel het geval was en ik geen camera mee had, frustreren me nog steeds. De mooiste zonneharp ooit, een lepelaar op een totaal onverwachte plek, het zeldzame verschijnsel van ijshaar, ofwel de baard van Koning Winter… Als je zoiets moois tegenkomt zonder camera, blijf je daar nog weken chagrijnig over. Camera mee dus. Altijd.

Maar ja, ook al heb ik eigenlijk geen tijd en is die camera alleen mee voor dat soort bijzondere zeldzaamheden, toch kijk ik als vanzelf met mijn fotografieblik om me heen en zie dan ook altijd wel weer iets bijzonders. De grenzen voor wanneer de camera uit de tas mag, worden steeds opnieuw opgerekt. Natuurlijk weet ik dat ook dondersgoed als ik met mezelf afspreek dat ik gewoon ga wandelen en alleen ‘voor de zekerheid’ de camera meeneem. Maar iedere keer houd ik mezelf weer voor de gek. Nee, dit keer ga ik écht niet fotograferen tenzij…

Macrolens thuis laten

Een kwartier later zit ik toch weer op mijn knieën voor een helemaal niet zo zeldzame paddenstoel of voor een torretje waar ik al 100 foto’s van heb. Maar ja, ik heb een zwak voor torretjes… Die moét ik gewoon fotograferen, schone broek of niet. Eigenlijk zou ik de macrolens gewoon thuis moeten laten, dan wordt de kans op het vieze knieëngevaar meteen een stuk kleiner. Maar ja, dat ijshaar hé…?!

Nou, dat ijshaar zag ik nooit meer. En in de zomer is de kans op dat zeldzame winterse verschijnsel natuurlijk nihil… maar de macrolens gaat ook dan toch mee. Want ik weet zeker dat als ik hem thuislaat, er wel een zomerse ijshaar-variant voor mijn neus verschijnt. Nee, geen idee wat dat is, maar het is er. En ik weet ook zeker dat ik het zie als ik de camera/macrolens niet bij me heb. Dat is Russel’s Law.

Meestal heb ik trouwens wel een vuilniszak in het zijvak van mijn tas, die ik eerst ook wel braaf onder mijn knieën leg. Maar al gauw schuif ik opzij, draai ik van de zak af of leg ik hem op een andere plek verkeerdom neer, zodat ik alsnog in de viezigheid zit. En dan is het leed toch alweer geleden en denk ik lamaar… en ga ik hup gewoon weer met de knieën in het zand. En met mijn ellebogen. En vooruit, als ik dan toch al vies ben, kan ik ook net zo goed wel even gaan zitten, want dat steeds op de knieën en ellebogen steunen is ook niet echt comfortabel.

En dan kom ik voor de zoveelste keer met een smerige broek thuis, zwarte knieën, vlekken op de billen, en vaak ook nog vieze ellebogen op mijn jas. Alles moet weer in de was. Zucht…

Wie heeft de vieste broek?

Toen mijn zoon klein was, had hij ook altijd broeken met zwarte (of groene) knieën. Dan stonden we naast elkaar en vroeg ik hem: ‘Wie heeft de vieste broek?’ Daar hoefde hij niet lang over na te denken: ‘Jij!’ riep hij dan uit en vond dat reuze grappig. Inmiddels is mijn zoon een puber, en is het heel belangrijk voor hem ‘er goed uit te zien’. Daar horen zwarte knieën natuurlijk niet bij en nu schaamt hij zich kapot voor zijn moeder. Trouwens niet alleen om die zwarte knieën.

Nee, smetvrees heb ik duidelijk niet, en de wasmachine is geduldig. En ik hoor jullie zeggen dat het een luxeprobleem is wat ik hier beschrijf. Helemaal waar. Maar toch… irritant is het wel, zeker omdat ik ook heus niet zoveel (fatsoenlijke) broeken heb. En het allerstomste van al is dat ik op die ‘verboden te fotograferen’-wandelingen eigenlijk zelden mooie foto’s maak. Ik had geen tijd namelijk, weet je nog. En zonder tijd of liever gezegd zonder rust geen mooie foto. Ook dat is Russel’s Law.

Dwangmatig gefotografeer

Oké, ik weet het nu zeker. Het moet afgelopen zijn met dat dwangmatige gefotografeer. Op ochtenden dat ik eigenlijk ook geen tijd heb, gaat de camera NIET meer mee. Ik moet nu eindelijk eens streng zijn voor mezelf. Die spectaculaire, zeldzame en uiterst bijzondere fotokansen… hoe vaak komen die nou ook eigenlijk voor?

Meteen cold turkey dan maar. Als ik morgen met de honden het bos in ga, mag er geen camera mee. De hele komende week niet. Nooit meer als ik eigenlijk toch geen tijd heb. Nou ja… alleen dan als het licht gaat vriezen en er kans op ijshaar is. En misschien ook als het een mistige ochtend is, met kans op fantastische zonneharpen. En vooruit, ook als er een prachtige zonsopkomst is, maar anders niet. Echt niet. En ik mag zéker niet op de knieën!