Hoe ga je om met onzekerheid?

Het is dinsdagavond, code geel was vandaag aan de orde. Iets met regen en onweer. Gelukkig gebeurde er amper iets. Met deze weerwaarschuwingen moeten we steeds vaker leren omgaan! Onrust en onzekerheid soms om niks, anderzijds je weet het pas als het voorbij is. Maar na regen komt vaak zonneschijn. En zo stond mijn fototas klaar staan om te gaan fotograferen, als de opklaringen komen. Helaas bracht het onweer niks, maar kwam ik toch weer thuis met een paar fraaie beelden. De volgende keer beter.

Geen garanties op succes

Met het zomerse weer, de regen die we hebben gehad, opklaringen in de nacht lage temperaturen en weinig wind zijn de omstandigheden ideaal voor een vroege ochtendsessie. En dat op een zaterdagochtend, waarop je ook nog eens hebt afgesproken vlinders te gaan fotograferen met fotobuddy P@tje. Maar potverdikkie het is wel om half vier opstaan. Zouden de weerscondities voor deze fototrip wel kloppen? Tijdens de laatste ronde met de hond proefde ik de nevel al. Vlak voor ik ga slapen, toch nog even de weerapp checken. En nog belangrijker, zijn de heideblauwtjes er nog wel waar ik ze 2 avonden ervoor had gespot? Toch weer die twijfel? Ken je dat, deze onzekerheid voordat je op stap gaat?

Dealen met onzekerheid in fotografie is van nu

Een ander fenomeen die me ook nog weleens parten speelt is tevreden zijn met mijn eigen foto’s. Als je er dan al eentje deelt, waarom krijgen anderen altijd meer……

Dankzij het wereldwijde web, zien we anno steeds meer foto’s. Vaak zijn dit de mooiste en beste foto’s die we als fotografen delen. Maar ook steeds vaker zien we foto’s die qua licht en nabewerking niet kloppen. Honderden likes en alleen maar positieve reacties. Als fotograaf vraag ik me dan af: “Zien ze dan niet dat het niet klopt?”. Want plaats jezelf een dergelijke foto, waarvan je weet dat deze klopt, krijg je maar een handvol reacties. Dan slaat de twijfel in mijn eigen kunsten weer toe.

Ik zie dit ook al enkele jaren terug in heide landschapsfoto’s. Waarom scoren over bewerkte foto’s met “fluorescerend paars”, steeds beter dan foto’s waarbij de kleuren natuurgetrouw zijn. Wat doe ik niet goed? Ik weet social media en fotografie is subjectief. Wie veel investeert in volgers krijgt automatisch al meer likes, maar het zijn vooral de surrealistische foto’s die mijn foto hart zo onzeker maken. Mijn remedie is dan even niet kijken en mijn eigen ding blijven doen. Het is zoals het is, ik moet er zelf mee dealen. En was fotografie niet een kunstvorm waar surrealisme heel gewoon in is?

Alles komt goed

Voor mijn vorige baan vloog ik meerdere keren per week Europa door. Iedere keer was er dezelfde twijfel, spanning en sensatie een soort van onzekerheid bij de take off. Ditzelfde gevoel ervaar ik min of meer ook als ik weer vroeg op pad ga om te fotograferen. Tegenwoordig doe ik vaker deze take offs in ochtendfotografie dan dat ik vlieg. Hoewel ik dikwijls vroeg ben opgestaan, blijf ik er iedere keer weer dus datzelfde gevoel van nervositeit bij houden. Of is dit wat ze bedoelen met gezonde spanning?

Terug naar de start van deze column over mooi licht en een fraai laagje mist boven het landschap. Vrij recent stelde ik mezelf binnen een tijdsbestek van enkele uren deze vragen. Ze riepen twijfel bij me op toen ik traditiegetrouw met fotovriendin Aline op stap ging. Meestal naar zee, maar ook dichtbij Kinderdijk.

Al jaren roep ik in deze traditie tegen haar; “Morgenvroeg ga ik op Kinderdijk eens een zonsopkomst doen!”. Immers als je er dichtbij overnacht, waarom dan er niet eens gaan fotograferen. Dit jaar leek het mee te zitten, althans op papier. Het zou afkoelen en dus was er ook kans op wat mist. Ondanks dat ik traditiegetrouw pas laat in bed lag (01:00 uur), toch de wekker gezet op 04:30 uur. Toch was er weer die twijfel. Dit keer bedacht ik me niet. Ik stond gewoon op. En als je dan om 05:00 uur aankomt bij Kinderdijk, je fototas en statief uit de kofferbak pakt, de Molenkade op loopt en dit als eerste ziet is dat onzekere gevoel direct weg.

De adrenaline doet het korte nachtje slaap vergeten, nergens is nog een spoor van onzekerheid te bekennen. Volop genieten van hoe mooi Nederland kan zijn in deze kleine momenten voor zonsopkomst. Ik check mijn instellingen, zie dat ze kloppen, druk af en denk bij mezelf; “Er is maar één zekerheid die je hebt, gewoon gaan en doen. Laat het maar gebeuren en anders is er altijd weer een volgende keer”.

En wat telt is als ik later de foto ontwikkel en toevoeg aan deze column; “Voor mij is deze 5 sterren waard en daar verandert niemand meer iets aan! Vertrouw op jezelf en doe iets”.