Heb je de column ‘Is de smartphone de Kodak van de 22e eeuw?’ nog niet gelezen? Klik dan hier.
In onze voorgaande column las je dat ik gekozen heb voor de Pro versie van de iPhone 12. De belangrijkste factor bij deze keuze was dat ik in RAW kon fotograferen, zodat ik mijn beelden volledig naar eigen invulling kan bewerken en daarmee het maximale uit een foto kan halen.
Ontwikkeling gestopt
Wat het fotograferen met de smartphone voor mij zo uniek maakt is dat je met een kleine sensor en dito setje lenzen toch mooie resultaten kunt behalen. Daarnaast verwonder ik me over het gemak waarmee je bestanden via de Cloud kunt delen met andere devices zoals desktop en iPad.
Ik herinner me dat Samsung een paar jaar geleden camera’s had die draaiden op Android en dat ook Sony specifieke apps en add-ons voor camera’s ontwikkelde om op die wijze meer uit je camera te halen. Maar op de één of andere manier hebben deze features het niet gered. Ik vraag me af wat daaraan ten grondslag ligt.
Old fashioned
Heeft het er wellicht mee te maken dat wij fotografen geen early adapters zijn? Of ligt de focus nog te veel op de klassieke driehoek van ISO-diafragma-sluitertijd? Waarom zijn we niet in staat verder te kijken dan de M-stand van ons keuzewiel? Zijn we dan echt zo old fashioned?
Ik vind het interessant te onderzoeken wat ons remt.
Waarom zijn we nog niet in staat de voordelen van het fotograferen met de smartphone te omarmen?
Nieuwe modus
Toch ben ook ik nog best onzeker over de beelden die ik maak met mijn smartphone. Ik gebruik in mijn nabewerking nog steeds een 27” monitor; ik bekijk ze graag groot.
Wanneer ik mijn foto’s op mijn iPhone bekijk zien ze er top uit, maar bekijk ik ze op de iPad dan stoor ik me aan de hoeveelheid ruis. Je begrijpt misschien wat het met me doet als ik ze bekijk op mijn 27” scherm.
Waar ik ook heel erg aan moet wennen is het ontbreken van een fatsoenlijke zoomfunctie. De 2x zoom camera is leuk, maar ik wil meer! Maar iedere keer als ik probeer verder in te zoomen stoor ik me aan de onzuiverheid van het beeld. En dat is nog erger wanneer de weersomstandigheden niet optimaal zijn. Kortom: ik moet erg wennen aan het ‘nieuwe’ fotograferen.
Hoe zit dit bij jou Saskia? Hoe bekijk jij de foto’s die je maakt met je telefoon? En hoe bewerk je ze? Wat weerhoudt jou ervan smart te fotograferen én te bewerken?
Wat een leuke vraag, Dave! Kijk, eigenlijk is het helemaal niet zo ingewikkeld als het lijkt. Ik zou zeggen: schuif die monitor eens aan de kant. De vraag is namelijk wat jou ervan weerhoudt je foto’s op je telefoon te bekijken én te bewerken. De uiteindelijke reden waarom ik eigenlijk alleen nog met mijn telefoon fotografeer is redelijk simpel: ik heb hem altijd bij me en ik hoef niet direct langs mijn osteopaat om mezelf uit te laten lijnen als ik hem een paar uur op sleeptouw heb genomen. Waarom zou ik het mezelf dan moeilijk maken door mijn beelden alsnog op een 27″ beeldscherm te willen bekijken en/of bewerken? In mijn ogen ga je dan voorbij aan wat voor mij de essentie is van ‘mobiel’ fotograferen, namelijk het ‘verkleinen’ van het volledige proces.
Kortsluiting
Stel je voor: ik ga een weekend de natuur in. Ik kies ervoor mijn camera thuis te laten omdat hij me rugklachten bezorgt, maar ik sleep vervolgens wel mijn laptop van 5 kilo achter me aan omdat ik mijn beelden ‘groot’ wil kunnen bekijken. Ik krijg al kortsluiting bij het idee! Tegenwoordig kunnen die telefoons nagenoeg alles. Dat houdt in dat ze dus óók in staat zijn onze beelden te bewerken.
Oké, dat is niet helemaal eerlijk… Het zijn de apps, niet de telefoons die daartoe in staat zijn en wij moeten die apps een beetje aaien om tot een leuk resultaat te komen. De keuze in zowel telefoons als bewerkingsapps is reuze. Dus waarom vasthouden aan een veel te groot beeldscherm als voorwaarde om onze beelden te kunnen bewerken?
Fotograferen kan iedereen, maar niet iedereen is een fotograaf
In mijn ogen heeft het vooral te maken met het bijstellen van ons verwachtingspatroon. We zijn verwend met steeds scherpere beelden. De bestanden zijn niet meer te tillen zo groot. Namen we vroeger genoegen met prints van 10×15, tegenwoordig moeten onze beelden afgedrukt kunnen worden of 20×30. Meter welteverstaan.
Waarom leggen we lat zo hoog? Waar hebben we die kwaliteit voor nodig? Ik neem niet aan dat jij dagelijks prints verkoopt met deze afmetingen. En mocht dat wel zo zijn, dan heeft dat alles te maken met jouw creativiteit als fotograaf en weinig met de grootte van het bestand. Want met alle respect: fotograferen kan iedereen, maar niet iedereen is een fotograaf….
Groot, groter, grootst
Tot voor kort drukte ik nooit beelden van mezelf af. Inmiddels hangen er bij mij op kantoor 3 grote prints van foto’s die ik heb gemaakt en bewerkt met mijn telefoon. Zelf zou ik nooit die stap gezet hebben als Fred, mijn collega, me er niet van had overtuigd dat mijn foto’s het waard zijn om op groot formaat aan de muur te hangen. Hij heeft me geleerd mijn eigen werk meer te waarderen.
En zo zie je maar: ik ging van groot en zwaar naar klein en hanteerbaar. En uiteindelijk wordt het vanzelf weer groot. Als er maar iets of iemand is die in je gelooft.
9 reacties
In tijden van instagram en smartphoneschermpjes moet je 1200€ aan een telefoon uitgeven om een “goede” foto te reproduceren maar… het blijven kleine kiekjes. ik kan ze niet aan de muur hangen en niet verkopen. Men schermt altijd met rugpijn om smartphone fotografie te rechtvaardigen, maar ik ben 60 jaar en mijn fullframe met prime objectief weegt maar 3kg, en ik heb nooit rugpijn. Ik twijfel niet aan de toenemende kwaliteit van smartphone foto’s maar het blijven kiekjes ondanks de fotobewerkingsprogramma’s. Ik maak liever foto’s.
Paul, dat is helemaal prima hoor…. zie deze column als mijn nieuwsgierigheid naar kennis, ervaringen en ontdekkingen. Dat is juist zo leuk iedereen maakt zijn creativiteit op zijn manier beleefbaar….. Dank voor je reactie.
Ik wil beginnen met de woorden “geef de smartphone een kans”,
Ik zou hier 3 pagina’s reactie kunnen schrijven maar wil niet de schrijver van dit artikel zijn.
De laatste jaren gebruik ik smartphone, compactcamera en hybride toestellen door mekaar om beelden vast te leggen. Het bewerken van foto’s heb ik door gebrek aan een pc noodgedwongen op de tablet gedaan. Dat maakt dat pixel peeping minder aan de orde was. Het gebruik van ap’s, die door sommigen minachtend bekeken werden gingen me goed af. Tegenwoordig staat er regelmatig een goede recensies in foto magazines over dezelfde mobiele fotobewerking programma’s. Het grote voordeel is mobiliteit natuurlijk. Maar ook de kwaliteit mag er zijn. Ondertussen is de PC met groot scherm er wel. Nu moet ik zoeken achter de voordelen van een IMAC met een beeldkwaliteit die sommige afdrukken evenaart. Een LR(cc) die moeilijker te gebruiken is. Dat is dus een andere weg die bewandeld is om tot behoorlijke resultaten te komen. Aan alles zijn voor en nadelen, zolang de “fotograaf” maar plezier beleeft aan zijn hobby. Dat is nog het belangrijkste denk dan. Nog veel foto-fun.
Dank je wel Hugo voor je reactie. “plezier beleeft aan zijn hobby!” #eens.
Ik ben net bezig met een webpagina over sensorgrootte, scherpte, détaildata, et cetera. De reden dat de beste veegbretjes nu betere foto’s maken zou in simplemind denken de vergrote sensor zijn. Dat tikt bij die kleine formaten relatief veel sneller aan dat bij de grote (24Mb sensor geeft 2x zoveel détail als 6Mb, niet 4x). Echter nog steeds een speldeprik vergeleken bij die in DSLRs en dat kan ook niet anders worden omdat ze verbonden zijn aan optiek met ultra korte brandpuntsafstanden vanwege het moeten passen in het veegbretje.
Nu heb ik wel gezien dat er 40-50Mb pixels of daaromtrent ook op die superkleine chipformaten geproduceerd wordt. Die hebben dus logischerwijs veel meer belichting nodig. Daarom verwacht is geen hoge ISO waarden. Eerlijk gezegd snap ik nog geen drol van die technologie!
Zoek het voor ons uit – dan leer ik ook weer eens wat 🙂