Menu

Onderdeel van Pixfactory

Hoe verlos je de zelfbenoemde landschapsfotograaf van zijn heidekoorts

Kleine waarschuwing vooraf; deze column gaat over het paarse goud, over de mooiste bodembedekker van de natuur, over het bloemetje dat roze, paars en met een combinatie van het gouden uur en witte flarden van nevel dé landschapsfoto’s episch maakt. Ben je daarin niet geïnteresseerd, omdat je erop uitgekeken bent, of omdat je er gewoon al teveel foto’s van gezien hebt… haak dan niet af! Het gaat je in elk geval leren wat heidekoorts is, hoe je eraf komt en vooral zien wat de natuur voor haar kiezen heeft gehad. Let’s go! En anders ‘wat doe je hier dan nog op deze webpagina?’ ;-)
De Posbank in al zijn glorie... hét recept voor heidekoorts! Fotograaf: Dave Zuuring

Augustus, voor mij normaliter de maand van voor van dag en dauw opstaan. Bezoekjes aan de Veluwezoom en haar Posbank oftewel de #heidekoorts. Maar dit jaar lijkt en voelt het anders, de heidekoorts is anders dan normaal. De extreme zomerse temperaturen hebben als sinds medio juni mijn gemoedstoestand als fotograaf flink getart en de koorts ingedamd.

Normaliter sta ik ook in de zomermaanden met plezier op voor dag en dauw. Fotograaf: Dave Zuuring

Terwijl ik normaliter echt graag in de zomermaanden eropuit ga om te fotograferen en te ontdekken, ook voor dag en dauw. Want de voordelen van fotograferen in de zomer is wel eerst nog lekker thuis barbecueën en op tijd zijn om een zonsondergang of blue hour fotograferen. Of, ondanks het vroege tijdstip voor een zonsopkomst, om half 4 opstaan, alleen over heerens wegen rijden en de dageraad tegemoet rijden is toch een ongekend gevoel. Serieus, ik doe het, weliswaar selectief. Niets mis mee die zomer, alleen die strak blauwe luchten….

Vakantie in eigen land

Geen heidekoorts, dan maar een zonsondergang op het strand van Callantsoog. Fotograaf: Dave Zuuring

Deze zomer had ik alleen een ander plan. Dit jaar zou de geplande zomervakantie ons in Nederland houden. Zo had ik me voorgenomen om in mijn zomervakantie juli-augustus nieuwe (heide)landschappen te gaan verkennen. Zodat ik, als medio augustus en september het paarse goud zich van haar beste kant laat zien, er klaar voor zou zijn. Simpele reden: als je dan in het schemerdonker je plek zoekt, je meteen weet waar heen te wandelen voor die epische, door nog niemand anders gemaakte, foto! Da’s toch één van de lessen uit het basishandboek der zelfbenoemde landschapsfotografen? Anderzijds ik zou zelf niet anders willen, ben het liefste goed voorbereid, zeker op onbekend terrein.

Gewijzigd voornemen. Fotograaf: Dave Zuuring

Maar ja, ik kan er niet omheen. Deze zomer was niet alleen uitzonderlijk heet maar ruïneerde ook nog eens menig landschap. Het veranderde ook mijn voornemens drastisch. Dat voornemen was om het Herikhuizerveld, de Zijpenberg, de Posbank, sterker nog de hele Veluwezoom te mijden. Ook al hadden ze daar zoals ik in mijn vorige column schreef een prima plan om de hufterigheid te voorkomen. En vooral een goede oplossing voor alle paarse goud en landschapsfotografie liefhebbers te bieden met huurfietsen die voor dag en dauw op te halen zijn!

Maar dan….

Het werd die zomer dat heel Nederland tegen het zoveelste weerpraatje opkeek waar de warmste dag van het jaar weer in werd voorspeld. Dat we hoopten dat de weerpluimen ons verkoeling zouden laten zien in de weersvoorspelling en dus temperaturen tussen de behagelijke 20 en 25 graden. Dat de honden overdag weer over straat konden lopen zonder verbrande pootjes en boeren niet meer hoefden te vrezen voor hun oogst. Het liep compleet anders zoals we inmiddels weten.

De ommekeer. Fotograaf: Dave Zuuring

De horeca, vakantieparken en campings in Nederland vierden hoogtij dagen, de agrarische sector en de natuur puften onder de haast martelende zon en dito hitte. Ook ik de zelfbenoemde junior natuurfotograaf met landschap aspiraties had er last van. Had ik net deze zomer in Nederland mijn vakantie gepland en stiekem gedroomd van een typisch Nederlandse zomer. Je weet wel zo’n zomer waar een warme driedaagse met onweer en stevige regenbuien afgewisseld wordt. Zo’n zomer waarin er stapelwolken, dreigende luchten zijn en je in korte broek en lange mouwen overdag door de natuur struint zodat je ook overdag lekker met je camera bezig kunt zijn. Verkennen noemen ze dat, want zonder plan erop uit is dat wel okay als landschapsfotograaf!? Enfin dit alles liep volledig in de soep en zo ging mijn hele draaiboek in de prullenmand!

Plaknacht

Door de hitte niet naar de Kalmhoutse heide, niet de Strabrechtse heide en al helemaal niet die wandeling door nationaal park de Maasduinen. Simpelweg omdat ik me overgaf aan vakantievieren en de zomer. Meer dan 19x maakte ik afspraken met een van mijn fotobuddies en een van de meest actieve zonsopkomstfotografen uit de Betuwe. Geen 1x ging ik eropuit met hem. Ik had toegegeven aan de zomer. Aan laat avondeten, een drankje met een goed boek lezen of Youtube clipjes kijken op je iPad over de nieuwe functies van je toekomstige camera die je al 2 weken in bruikleen hebt op je eigen comfortabele loungeset. Dus laat naar bed en al helemaal niet vroeg op en met de warme nachten, hoge dauwpunten amper fraaie ochtendsferen op de momenten dat ik wel kon en wilde. En zo was de heidekoorts verder weg dan ooit.

Een beetje kleur, maar de heidekoorts was verder weg dan ooit. Fotograaf: Dave Zuuring

Ommekeer

Toch kon ik het na wat nieuwsberichten over de door de droogte geteisterde natuur niet laten om op het einde van mijn vakantie, toen eindelijk die zomerse stapelwolken hun gezicht lieten zien een heidegebied op te zoeken.

Het verhaal wat ook verteld moet worden. Fotograaf: Dave Zuuring

Mijn gezin wilde notabene naar mijn persoonlijk beroemde fotoplekje op de Posbank wandelen. Voor diegenen die me nog niet kennen, die plaats op de Zijpenberg met die wereldberoemde solitaire boom, daar waar je de laagjes van het Herikhuizerveld het beste ziet. Daar waar menig fotograaf een stapel foto’s van heeft gemaakt. Daar waar discussies worden gevoerd over na-aperij, niets origineels te maken is en er al helemaal niets next level meer aan is!

En zo kreeg ik toch nog die zomerse herfstachtige dag in Augustus, met dreigende luchten. Fotograaf: Dave Zuuring

Ja, daar ging ik wandelen en omdat ik toch die nieuwe camera aan het testen was, nam ik deze ook mee. En zo gebeurde het dat ik toch naar de Posbank ging en me bedacht dat ook dit verhaal van de droogte en de verbrande heide verteld moest worden. De wandeling duurde 2x zo lang als gepland en nu 14 dagen later ben ik eindelijk die gedroomde foto met dat zomerse licht en dreigende luchten rijker, inclusief 2 magische zonsopgangen met dat randje zilver en flarden paarse heide die her en der te vinden is.

En zo kreeg de heidekoorts een mild einde, anders dan gepland, maar volledig onder controle. Want heidekoorts genees je alleen maar door toe te geven aan de begeerte. Verlangen om te fotograferen in de natuur en de natuur te omarmen zoals deze is, want de heide is de heide met of zonder dat paarse goud.

Her en der paars en de paar natte dagen en koele nachten doen de natuur goed. Fotograaf: Dave Zuuring

Hoe was jouw fotozomer en waar krijg jij koorts van?

Geef een reactie

4 reacties

  1. Mooi verhaal. De ‘koorts’, of die nu voor heide of een ander onderwerp is ken ik zeker. Ik denk dat iedere natuurfotograaf van die vaste momenten door het jaar heen heeft die hij of zij elk jaar opnieuw wil vastleggen. Of eens op een andere manier, bij andere weersomstandigheden. Van nature ben ik niet zo van ‘ha die massa’ met honderden op een rij één en hetzelfde edelhert fotografren enzo. Hoe mooi de plaatjes ook zijn. Wel iets waar we in Nederland, een land met te weinig ruimte voor de natuur, natuurlijk veel mee geconfronteerd worden.

    Natuur beleven gaat beter alleen of in klein gezelschap, vind ik. In grote groepen of plaatsen die platgetreden zijn verdwijnt het ‘moment van meditatie’. Iets waar natuurfotografie voor mij persoonlijk ook voor staat. Als de zomerhitte als neveneffect meer rust in de natuur heeft gehad, dan is dit ook wat mij betreft een positief effect. Hartelijke groet, Simone Opdam

    1. Wow dank voor je reactie en ja mooie herinnering, moment van meditatie, ja dat is haast iets wat ik zou vergeten te benoemen en zo belangrijk in het genieten en waarom ik natuurfotografie zo mooi vind… dank voor je reactie! Thanks!

  2. Dit verhaal bevestigd maar weer dat veel fotografen vast zitten in hun patroontjes en niet buiten de door zichzelf bedachte grensjes durven te gaan. Het grote voordeel hiervan is dat het op veel bekende fotografiehotspots de laatste maanden heerlijk rustig was en er niet allerlei ongewenste elementen door je beeld heen liepen, of nog irritanter tijdens het mooiste licht naast je komen staan om je een ongewenst vragenspervuur te laten ondergaan. Dus wat mij betreft de eerste tig jaar meer van dit soort zomers! Heerlijk rustig van de Nederlandse natuur genieten. Wie had gedacht dat dat ooit weer zou kunnen?

  3. Hey Dave, leuke column en een hele herkenbare inhoud. Mijn zomer heeft er qua fotograferen ongeveer hetzelfde uitgezien als die van jou. Bij mij zit er achter de ‘retraite’ misschien nog wel een tweede laag. Ik denk dat mijn behoefte om eens even een pas op de plaats te maken er al even was. Om zo te kunnen beschouwen waar ik mee bezig ben. Wat ik verder zou willen. Om nieuwe ideeën op te doen en nieuwe inzichten. Mijn fotografische drive komt normaal gesproken vanuit een honger en diep verlangen om ergens invulling aan te geven. Op dit moment heb ik dat nog steeds niet. Maar ach, het is maar een hobby en één van de manieren om mezelf creatief te uiten. In welke vorm en mate dan ook, het komt vanzelf wel weer terug. Bedankt voor jouw verhaal! Het heeft mij ook weer aan het denken gezet. Hartelijke groeten, Jody

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

4 reacties

  1. Mooi verhaal. De ‘koorts’, of die nu voor heide of een ander onderwerp is ken ik zeker. Ik denk dat iedere natuurfotograaf van die vaste momenten door het jaar heen heeft die hij of zij elk jaar opnieuw wil vastleggen. Of eens op een andere manier, bij andere weersomstandigheden. Van nature ben ik niet zo van ‘ha die massa’ met honderden op een rij één en hetzelfde edelhert fotografren enzo. Hoe mooi de plaatjes ook zijn. Wel iets waar we in Nederland, een land met te weinig ruimte voor de natuur, natuurlijk veel mee geconfronteerd worden.

    Natuur beleven gaat beter alleen of in klein gezelschap, vind ik. In grote groepen of plaatsen die platgetreden zijn verdwijnt het ‘moment van meditatie’. Iets waar natuurfotografie voor mij persoonlijk ook voor staat. Als de zomerhitte als neveneffect meer rust in de natuur heeft gehad, dan is dit ook wat mij betreft een positief effect. Hartelijke groet, Simone Opdam

    1. Wow dank voor je reactie en ja mooie herinnering, moment van meditatie, ja dat is haast iets wat ik zou vergeten te benoemen en zo belangrijk in het genieten en waarom ik natuurfotografie zo mooi vind… dank voor je reactie! Thanks!

  2. Dit verhaal bevestigd maar weer dat veel fotografen vast zitten in hun patroontjes en niet buiten de door zichzelf bedachte grensjes durven te gaan. Het grote voordeel hiervan is dat het op veel bekende fotografiehotspots de laatste maanden heerlijk rustig was en er niet allerlei ongewenste elementen door je beeld heen liepen, of nog irritanter tijdens het mooiste licht naast je komen staan om je een ongewenst vragenspervuur te laten ondergaan. Dus wat mij betreft de eerste tig jaar meer van dit soort zomers! Heerlijk rustig van de Nederlandse natuur genieten. Wie had gedacht dat dat ooit weer zou kunnen?

  3. Hey Dave, leuke column en een hele herkenbare inhoud. Mijn zomer heeft er qua fotograferen ongeveer hetzelfde uitgezien als die van jou. Bij mij zit er achter de ‘retraite’ misschien nog wel een tweede laag. Ik denk dat mijn behoefte om eens even een pas op de plaats te maken er al even was. Om zo te kunnen beschouwen waar ik mee bezig ben. Wat ik verder zou willen. Om nieuwe ideeën op te doen en nieuwe inzichten. Mijn fotografische drive komt normaal gesproken vanuit een honger en diep verlangen om ergens invulling aan te geven. Op dit moment heb ik dat nog steeds niet. Maar ach, het is maar een hobby en één van de manieren om mezelf creatief te uiten. In welke vorm en mate dan ook, het komt vanzelf wel weer terug. Bedankt voor jouw verhaal! Het heeft mij ook weer aan het denken gezet. Hartelijke groeten, Jody

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Dave Zuuring

Dave Zuuring

Dave is een enthousiaste vrijetijdsfotograaf met een passie voor landschappen, stedelijke landschappen en blue hour fotografie. Vanuit zijn motto 'Make your Memory Today' wekelijks en soms dagelijks bezig met vastleggen, beleven en herbeleven op fotografie gebied.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: