Dit wordt een makkie
Afgelopen zomer werd ik weer danig op de proef gesteld. Van alle achttien Europese libellen uit de familie van de glazenmakers, ontbrak er nog eentje op mijn palmares… de azuurglazenmaker! Volgens veldgidsen en internetbronnen bevinden zij zich op een hoogte tussen 1500 en 2500 meter, bijvoorbeeld in de Alpen. Dus en zodoende boeken we een klein maar supergezellig studiootje in Zwitserland en dankzij de nodige voorbereidingen weet ik aan welke vennetjes ik die azure rakker moet gaan zoeken. We boeken 3 overnachtingen, want 1 libel vinden in 4 dagen tijd mag met mijn jarenlange ervaring geen probleem zijn. Het vel van de libel stond al op Instagram, nog voor hij geschoten was.
Het feestje gaat niet door, nog niet…
Dag 1 is schitterend weer. Goed zo, want volgens diezelfde gidsen is deze libel enkel actief bij zonlicht en bij het minste ontbreken ervan verdwijnen ze spoorloos. Vol vertrouwen wandel ik langs de vennetjes, camera in de aanslag, reeds nadenkend over hoe ik hem wil vastleggen. Op die rots daar met die prachtig gekleurde korstmossen bijvoorbeeld! Een uur later echter nog geen azuurfeestje. Na een tijdje begin ik alvast wat landschapsfoto’s te nemen, die zullen mooi staan bij het artikel van de vondst van mijn laatste glazenmaker. Wat later en nog steeds geen azuurglazenmaker… Ik verlies mezelf in het fotograferen van parende venglazenmakers. Mooie beestjes hoor, maar die vliegen in Kalmthout ook en daar heb ik geen 750 km voor gereden. In de late namiddag keren we terug naar ons studiootje en slaat de twijfel toe. Was de locatie wel goed? Morgen toch maar ergens anders op zoek gaan.
Genieten op een bedje van frustratie
Volgens YR weather, een betrouwbare weer-app die ik regelmatig gebruik, wordt het de komende 2 dagen heel bewolkt met slechts af en toe wat zon… Miserie dus voor mezelf en mijn zonverslaafde libelvriend! De nieuwe locatie is nochtans schitterend. Hoog in de bergen wandelen we van het ene idyllische vennetje naar het andere… gewoonweg prachtig! Vlinders fladderen, marmotten fluiten en steenarenden zweven. En we zien onze eerste azuurgekleurde flitsen! Lang genoeg om ons in fracties van seconden te tonen dat ze er rondvlogen, echter niet lang genoeg om ze te kunnen fotograferen. Zwaar scheisse dus, om het even op z’n Zwitsers te zeggen. We genieten 2 dagen met volle teugen doch met een redelijk leeg geheugenkaartje en ergens komt er een greintje frustratie opzetten. Gaat het me niet lukken, die laatste soort? Moeten we hiervoor speciaal terugkomen volgend jaar? Verdreifachen scheisse nog aan toe zeg.
Een laatste kans
YR weather voorspelt voor de laatste dag een stralende zon tussen 8.00 en 11.00 uur. Daarna zware bewolking. Ik heb dus nog slechts drie uur de tijd! Maar eigenlijk ook niet. Hoog in de bergen is het best ook koud en ik kan me niet voorstellen dat die libellen zo vroeg al actief zijn. En die hebben geen smartphone die hen zegt dat ze zich moeten haasten morgen! We staan vroeg op en nemen plaats aan een vennetje. En wachten. En wachten nog wat. Straalblauwe lucht, een lachende zon en geen enkele libel. Ook geen venwitsnuitlibellen of venglazenmakers; het is gewoonweg nog te vroeg en te koud. En je raadt het al… Het wordt stilaan 11.00 uur en zowel vanuit het dal als vanuit een verder gelegen bergkam zien we de bewolking opkomen. Stomme betrouwbare app! Plots gaat het snel… De bergflanken lijken te zweven op de wolken die zich hebben gevormd in het dal terwijl andere wolken lijken te dansen rond de hoger gelegen pieken en op een uur tijd is er van de zon niets meer te zien. Boeltje pakken en naar huis dan maar zeker?
Glaasje op en ’t is feest!
Nee! Ik kan nog geen afscheid nemen. Het is zwaar bewolkt, het is koud, er is best veel wind,… Ik raadpleeg andere apps maar ook die willen me geen hoop geven. De zon is weg voor vandaag en de kans op regen neemt verder toe en is de dagen nadien zelfs zeker. Hopeloos. En toch wil ik nog niet weg! Er is nog een kleine kans, toch? We hadden zelfs een fles wijn meegenomen om te vieren dat het die laatste dag toch nog gelukt was. Mijn vriendin Öznur stelt voor om het gure weer achter ons te laten en ergens op een gezelligere locatie ons flesje wijn open te doen en toch nog na te genieten van een al bij al schitterende trip. Goed plan, maar ik heb een beter plan. We doen ons flesje wijn hier open want wie weet… Nietwaar? We drinken een eerste glas en klinken op de mooie locatie, op de grappige momenten met de marmotten en op de taart zonder kers. Ik begin te ontspannen en te aanvaarden en te berusten en bij het inschenken van het tweede glas vliegt er toch wel een azuurblauwe libel voorbij zeker! Geen flits ditmaal maar traag vliegend. Omdat het bewolkt en koud is, maar ook omdat hij een grote mot heeft gevangen. Iets verderop zien we hem landen op een rots. Van wat volgt kan ik op zich nog een twee-en-een-half uur durende thriller regisseren maar om het kort te houden: ‘Nikon-klik!!!’ Het is uiteindelijk toch nog wel gelukt zeker… Tjing! Schol! Santé! Never give up…
6 reacties
Genoten van dit verhaal en de prachtige foto’s. Herkenbaar dat stemmetje.
Nooit opgeven en de beloning is uiteindelijk zoet!
Je nam me mee de bergen in, prachtige locatie.
Je hebt een absoluut talent om te schrijven.
Groetjes, Marjan
Haha, mooi geschreven Filip, niet gedacht dat het je nog zou lukken!
Filip, wat heerlijk om te lezen en ja, ik herken het zo, dat niet willen opgeven en hopen, misschien tegen beter weten in, dat toch uiteindelijk gebeurt waarvoor je hier op deze plek bent.
Hartelijke groet,
Henriette Stuurman