Ik geloof in kabouters

De duim van mijn grootvader en het grote sprookjesbos

Mijn grootvader was meesterverteller en had een grote duim waaruit hij de meest wonderlijke en verwonderlijke verhalen kon toveren. Naast de avonturen van Pinkeltje, die hij ook een eigen draai gaf, waren zijn verzonnen avonturen voor mij de absolute waarheid, ik geloofde er heilig in.

Hij liet mij geloven dat goed zoeken en kijken beloond zou kunnen worden met het zien van kabouters maar alleen als we héél stil zouden zijn. En zo konden we ons tijdens een van die wandelingen stilzwijgend en bij hoge nood om iets te zeggen fluisterend, samen verstoppen achter een boomstronk, om te wachten op die rode mutsjes.

Ik zie zijn wijsvinger nog tegen zijn lippen liggen, vergezeld door een zacht ‘ssssttt’, waarbij zijn ogen de plek aanwezen waar het kleine kabouterdorp verstopt lag. In mijn beleving zaten we zo uren stilzwijgend en vol spanning te wachten op het grote moment. En dat kwam, altijd. Ik zag het rode fietsje tegen de paddenstoel staan, het lichtje branden als teken dat ze thuis waren en zag de kabouter sokjes aan de waslijn hangen. En natuurlijk zag ik de kabouters zelf.

Vol trots en met rode wangen vertelde ik daarna thuis aan mijn moeder dat ik ze gezien had. En dat had ik ook daadwerkelijk gedaan. Ik denk dat zo mijn kinderlijke verwondering gevoed en gebleven is.

Kinderlijke verwondering

Nu heel veel jaren later ben ik een groter meisje. Mijn grootvader leeft al heel lang niet meer al loopt hij soms in gedachten met me mee wanneer ik met mijn camera op pad ga. Zijn inspiratie en wat hij mij heeft meegegeven zit in mij en zal ik nooit meer kwijtraken. Dat is wie en wat ik in de kern ben, vol kinderlijke verwondering voor wat ik zie en beleef en waar ik uiteindelijk ook in geloof.

Hoe mooi is het dat ik diezelfde verwondering en bewondering nog steeds kan voelen in de natuur en nu ook op mijn manier kan vastleggen door mijn camera? Daar sta ik regelmatig bij stil al is dat niet bewust, dat gaat vanzelf.

Af en toe krijg ik mee van anderen dat ik in mijn beelden het gewone kan vastleggen op een bijzondere manier. Dat vind ik een mooi compliment. Ik denk dat dat precies is wat in mij zit en tot uiting komt als ik ga fotograferen in de natuur. Nog steeds kan ik opgaan in het moment en zo mijn eigen fantasiewereld aanwakkeren.

Mindful fotograferen

Onlangs ben ik mee geweest met een workshop Mindful fotograferen van Arie van den Hout. Nieuwsgierig en met een open mind liet ik het gebeuren, ik had geen idee wat mij te wachten stond. Zonder teveel in details te treden kwam het erop neer tot je eigen kern, jouw “zijn”, te komen en de rust te vinden in dat wat niet verstoord wordt door het denken.

Zo hebben we het grootste deel van die ochtend zonder camera doorgebracht om in stilte te ervaren, te beleven en te verwonderen. De foto’s die in de laatste helft van die ochtend uit mijn camera kwamen zijn dan ook ontstaan vanuit een directe connectie met wat ik ben en hoe ik heb ervaren en beleefd heb. Alsof je met je ziel een foto maakt. Ik voelde mij weer dat kleine meisje aan de hand van mijn grootvader in mijn eigen stille wereld.

Beren en kabouters op de weg

Natuurlijk kun je hier sceptisch over zijn, we leven tenslotte niet in een sprookjeswereld en de waan van de dag haalt je vaak snel weer in. Er zijn altijd gedachtes en beren op de weg en die zullen er ook altijd zijn. Maar hoe fijn is het als je weer even terug kunt naar wat je bent zodat je zintuigen en gewoon “zijn” het enige is wat er is? Dan kun je je aandacht helemaal richten op het nu en zie je wat je ziet.

Voor mij is dat ook de reden dat ik geen groepsmens ben en het nodig heb om me regelmatig in mijn cocon te wentelen. Dan wordt mijn creativiteit aangewakkerd omdat het dan echt van binnenuit en dus uit mijn kern komt. Uit mijn ziel en niet uit mijn hoofd. Dat is ook hoe ik schrijf zoals deze column. Dat is tevens de manier waarop ik wil fotograferen. Al geef ik toe dat dat echt niet altijd lukt.

Gelukkig komt het regelmatig voor dat ik mijzelf kan verbazen en verwonderen. Door wat er om me heen gebeurt, door wat ik zie en beleef en door hoe het uit mijn camera komt. Al is het eindresultaat niet eens zo belangrijk, als ik geniet van de weg ernaartoe komt dat resultaat vanzelf en denk ik daar dus niet over na.

Zo lang ik ondertussen mijzelf maar kan verwonderen en dat kleine meisje kan koesteren blijf ik vooral genieten. En ik geloof nog steeds in kabouters.