Ik verlies mezelf nog eens

Hoe het begon

Het is al wat later op de (zondag)avond. Ik leg nog even snel mijn fotospullen, sleutels en andere zaken klaar voor de volgende ochtend. Een systeem dat ik al sinds jaar en dag trouw volg. Die tip werd mij ooit aangereikt via een e-book van de hand van John Verbruggen. Ik ben hem er nog altijd dankbaar voor. Dankzij die tip zit ik op de momenten waarop het er voor mij als landschapsfotograaf echt toe doet namelijk altijd bijtijds – voor dag en dauw – in mijn auto. Een ander systeem is dat ik bij thuiskomst mijn spullen altijd direct schoonmaak en opberg, klaar voor een volgend fotoavontuur.

Ergernissen

Welke landschapsfotograaf herkent zich niet in het volgende; Je wilt je objectief opruimen, maar waar is die lensdop nu toch weer gebleven? Of, zoals ik recent meemaakte; “Waar heb ik mijn verloopring gelaten?” En wat te denken van je filters? Je zoekt een 4-stopsgrijsfilter, maar grijpt steeds naar de 6-stopper. Want, wat blijkt, die 4-stopper heb je tussen je grijsverloopfilters gestopt! Of je zonnekap… Waar is die? Die heb je ergens diep in je jas weggestopt, blijkt na lang zoeken.
De grootste ergernissen zijn die ‘kleine’ dingen die je steeds opnieuw ‘kwijtraakt’. Kleine dingen, die verbazingwekkend duur zijn wanneer je steeds opnieuw zou moet aanschaffen. Zo was ik dus weer eens een lensdop kwijt. Maar gelukkig, hij lag nog bij de winkeleigenaar waar ik een fotografie-opdracht had uitgevoerd. Het grote zoeken naar de afstandsbediening van mijn camera heb ik inmiddels verholpen. Die hangt sinds afgelopen herfst aan een keurige witte lanyard om mijn nek. Kortom, fotografie en chaos gaan bij mij hand in hand.

Terug naar zondag

Soms zit het echt tegen, zoals deze bewuste zondagavond. De ochtend daarop moest ik voor mijn werk op pad en ik wilde graag mijn compacte camera meenemen in plaats van mijn volledige foto uitrusting. Lekker lichtgewicht op pad. Die zondagavond overkomt me echter wat me al eerder is overkomen; waar ik ook zoek, ik kan mijn compacte camera nergens vinden. Eerder die dag was ik ook al twee keer mijn autosleutels kwijt. Dit is de druppel. Blinde paniek! Zou hij uit mijn jaszak zijn gevallen tijdens het sneeuwschuiven?

Enfin, het is toch al laat, morgen nog maar eens zoeken. De volgende ochtend start ik toch ’s ochtends tegen beter weten in met het zoeken op de plek waar ik sneeuw heb staan schuiven. Voorzichtig schraap ik met de schep door de sneeuw. Zonder resultaat. Ik probeer het los te laten. Ik leg mijn spullen achter in de auto en check nog even of ik ook een muts in mijn zogenoemde van-alles-en-nog-wat tas heb zitten. En raad eens wat ik daar vind? Mijn compacte camera! En opeens herinner ik me hoe hij daarin terecht is gekomen. Daarover zo meer! Het gekke is, zo druk als ik mijn kan maken als ik iets kwijt ben, zo snel ga ik ook weer over tot de orde van de dag zodra ik iets weet gevonden heb.

Afwijken van

Achteraf vraag ik me af hoe het mogelijk is dat me dit regelmatig overkomt. Ik ben in dienst bij de grondlegger van lean, ook wel TPS genoemd (Toyota Production System). Persoonlijk gebruik ik het liefste de variant Thinking People Systeem. Deze principes uit mijn werk pas ik ook in mijn dagelijkse leven toe. Vooral het standaardiseren en systematiseren van mijn handelingen, kortom het wordt een vaste gewoonte. Zoals ik dat eerder al beschreef met mijn cameraspullen de avond voor en direct na een fotoavontuur. Wat ik niet nodig heb leg ik op het schap waar ik altijd al mijn fotospullen opberg. En toch ging het daar mis. Ik deed wat ik normaal gesproken niet doe… Ik week af van mijn vaste patroon.

Code Rood

De afgelopen weken was het kalm, saai, winterweer. Ik fotografeerde er lustig op los, onder andere in het voor mij zo vertrouwde blauwe uurtje. Kortom in mijn comfort zone, op routine! Er is echter een weeromslag op komst. Er wordt zelfs gesproken over code rood. Strenge vorst, winterdagen, sneeuwduinen, sneeuwjachten… Ook het natuurfotografie weerbericht zwengelt de winterfotografiekoorts aan. Op social media gaat het nergens anders meer over. Voor sommigen biedt het hoge water nog wel wat afleiding, maar voor de echt avontuurlijk ingestelde landschapsfotograaf zijn er perfecte condities op komst. Het is deze omslag die chaos veroorzaakt in mijn hoofd. Beter gezegd, FOMO (Fear Of Missing Out, de angst om iets te missen) dient zich aan! Chaos kun je voorkomen, maar tegen een oer-Hollandse winter is niet veel opgewassen.

Hectiek

Ik heb een plan als ik zondagochtend voor dag en dauw beneden ben. De spullen liggen klaar, maar ik besluit er niet direct op uit te gaan. Ik twijfel zelfs nog om te gaan, als een buurman midden op de t-splitsing vast komt te zitten in de sneeuw. Het is niet voor niets code rood, dus ik twijfel. Niet veel later stap ik in de opgewarmde auto van fotobuddy Patrick. We belanden in een epische sneeuwbui en vol tegen de wind in wandelen we door een serieus pak sneeuw bij kasteel Doornenburg. De dag verloopt daarna hectisch. Ik bezoek verschillende locaties, want dit wil ik niet missen. En het is juist op deze ongewone dag dat ik, tegen mijn gewoontes in, mijn compacte camera in mijn van-alles-en-nog-wat tas stopte. Tijdens het fotograferen onder extreem winterse omstandigheden bij het kapelletje op de heuvel, wilde ik van objectief wisselen en stopte ik even snel die compacte camera in de van-alles-en-nog-wat tas.

Epiloog

Terwijl ik daarna in de chaos van de sneeuwjacht mijn foto’s maakte, vrij van chaos en helemaal in mijn element. Na ruim 6 uur buitenspelen kwam ik thuis, en was ik deze onbewuste actie van het wegstoppen van de camera in de van-alles-en-nog-wat-tas vergeten. De grootste afwijking waardoor er chaos ontstond was het euforische gevoel van deze ongekend unieke winterse dag. Fotografie, licht, lucht en lijnen…. Ik hou ervan alleen soms met wat minder chaos eromheen.

Hoe ga jij om met dit soort dingen?