Onderzoek
Volgens de bevindingen van het onderzoek zijn de gelukkigste Europeanen diegenen die in hun dagelijkse leven talloze verschillende vogelsoorten kunnen ervaren, of die in een bijna natuurlijke omgeving leven waar veel soorten vogels zijn. De onderzoekers verklaren zelfs dat ongeveer 14 extra vogelsoorten evenveel voldoening opleveren als 150 dollars extra per maand. Voor mij is natuur onbetaalbaar, ik heb het nodig. En in deze tijd nog meer dan ooit.
Sombere tijden
Ik startte deze column met het idee te schrijven over de bijzondere tijd waar we met ons allen doorheen moeten. En wat dat met mij doet. Het thuiswerken, mijn collega’s missen, gedoe op het werk, de sociale prikkels die ontbreken. En tegelijkertijd de ergernis die ik voel over de drukte in de natuur op de dagen die ik niet hoef te werken. Met daarachteraan ook gelijk weer het besef dat iedereen de natuur nodig heeft, het buitenzijn nodig heeft. In welke vorm dan ook. Dus zakt de ergernis weer weg. Maar het heeft zijn weerslag op mijn fotografie. Ik mis de inspiratie, rommel wat aan met bos- en landschapsfotografie. Ik was Nederland zelfs even beu, fotografisch gezien dan. Of eigenlijk mis ik Engeland gewoon, een andere omgeving. Ik hoef niet de hele wereld over, maar ik snak naar mijn andere thuisland.
Maar dan zijn daar de vogels
Gelukkig lukt het ook om naar de voordelen te kijken, die deze tijd met zich meebrengt. Want die zijn er wel. Ik voer de vogels in mijn tuin al nagenoeg het hele jaar. Vanachter mijn bureau heb ik vol zicht op mijn tuin en de vogels. Omdat ik daar veel meer van kan genieten dan voor het thuiswerken, had ik het buffet voor de vogels in mijn tuin al flink uitgebreid. Maximaal genieten van alles wat daaropaf komt. En dat is veel! Heel veel soorten, minimaal die extra 150 dollars waar de onderzoekers het over hebben. En dat in mijn kleine stadstuin. Midden in een MS Teams overleg leidde dat al een keer tot een enthousiaste: “Oh, een grote bonte specht in mijn tuin!”. En een sperwer die een tortel wist te slaan in mijn tuin, kon ik al liggend onder mijn bureau fotograferen, op slechts twee meter afstand. Dat thuiswerken kan soms echt wel leuk zijn.
Het slechtste nieuws
Tot een paar dagen voor deze column het slechte nieuws kwam. Mijn vogelvriend is ziek. Mijn lieve, mooie vogelvriend is zelfs zo ziek dat hij niet meer beter wordt. Met de tranen komen ook herinneringen. Hoe jaren geleden onze paden kruisten, toen onze gemeenschappelijke liefde voor het buitenzijn in het algemeen en vogels in het bijzonder ons vriendschap bracht. Ik als beginnend vogelaar en hij als mijn mentor, die me geduldig letterlijk en figuurlijk meenam in de vogelwereld. Ik vooral met mijn camera om de vogels vast te leggen. Regelmatig stuurde ik foto’s of geluidsopnames door als ik weer eens niet zeker was over wat ik had gezien of gehoord.
Stuitermomentjes
Ik kreeg regelmatig een appje van hem als hij weer wat leuks of bijzonders had gezien. Ik zogenaamd stinkend jaloers, omdat ik gewoon aan het werk was. Hij tientallen kilometers fietsend of wandelend, omdat zijn werkbare leven er inmiddels op zat. De momenten die we ieder beleefden met mooie waarnemingen en bijzondere ontmoetingen in de natuur, deelden we met elkaar. Stuitermomentjes noemden we die. En we gingen ook samen op pad. Zo had hij op één van zijn struintochten een broedgeval van een steltkluut ontdekt. Een paar dagen later nam hij me mee om ze te laten zien. De enige steltkluten die ik ooit in Nederland heb gezien en gefotografeerd.
Afscheid
Die appjes ga ik niet meer van hem krijgen. Inmiddels is hij zo ziek dat hij niet meer naar buiten kan. Het afscheid nadert. Er is veel verdriet. Maar ik haal troost uit onze herinneringen. En uit de vogels. Ik blijf vogels kijken en ik blijf ze fotograferen. Tijdens wandelingen, vanuit een vogelhut of gewoon in mijn eigen tuin. Vogels zijn gelukkig overal. Je hoeft ze alleen maar te zien of te horen.
Dag lieve Coen. Deze column is voor jou. Wat je volgende bestemming ook is, ik wens je heel veel vogels toe.
24 reacties
Mooie geschreven.
Een mooi eerbetoon aan een bijzondere man die door velen in Boxmeer zeer gemist zal gaan worden.
Dank je wel, Ron! Hij zal zeker gemist worden.
Groetjes,
Renate
Hallo renate
Ik ben nieuw op de site mijn is jilles
Ben oktober 2020 met pensioen gegaan
En heb in december mijn oude hobby fotografie weer op gepakt met
Een oudere camera van mijn zoon nikon d50 eerst maar eens kijken of het nog lukt
Het is een mooie column met prachtige foto’s
Ik heb coen niet gekend maar heel veel sterkte
Ik ga nu zeker proberen om mooie foto,s te maken
Gr jilles
Hallo Jilles,
Bedankt voor je reactie en welkom op natuurfotografie.nl. Wat leuk dat je fotografie weer hebt opgepakt! Ik wens je mooie fotomomenten in de natuur en vooral heel veel plezier. Geniet van je pensioen!
Groetjes,
Renate
Mooie column Renate! Mooi eerbetoon aan deze goede Vogelaar en fijn mens. Wij zullen Coen nooit vergeten?
Hoi Roel,
Dank je wel voor je mooie reactie. Zo fijn te lezen dat Coen zoveel mensen weet te raken.
Groetjes,
Renate