Inspiratie, adem van de fotografiegeest

Wat is inspiratie

Zelf had ik een moment van inspiratie toen ik net vanuit de auto een blauwe kleur met rood, oranje en roze zag aan de hemel. Dat inspireert me enorm om met camera naar buiten te gaan. Of is dit eigenlijk gewoon een moment waarbij je het licht ziet, wil toegeven aan dat moment van vastleggen en daarna herbeleven (en wil na bewerken)?

Zonder inspiratie geen fotografie

Persoonlijk weet ik niet meer zo goed wat inspiratie in combinatie met fotografie eigenlijk is. Sinds ik serieuzer, enthousiaster en gepassioneerder ben gaan fotograferen kijk en reageer ik anders op de wereld en de natuur om me heen. Deels denk ik door de ‘ontwikkeling’ als zelfbenoemd landschapsfotograaf. Inspiratie is permanent aanwezig bij me sindsdien. Bijna tot op het irritante aan toe. Immers als ze sneeuw of ijs voorspellen, ik wil het zien en vastleggen.

Nog sterker is het als het windstil is en door temperatuurdaling het dauwpunt bereikt wordt; vorming van mist dus! Dan slaan helemaal de ‘inspiratiestoppen’ door – ik moet gewoon die landschappen met mist vastleggen. Kortom de inspiratie uit het weerbericht halen, ik zeg het je: “Ik kijk en luister niet meer naar het weerbericht!”. Oftewel als ik weet dat ik niet kan gaan fotograferen negeer ik het zoveel als mogelijk 🙂 .

Inspiratieprikkels

Erger wordt het zelfs als die gouden uur app een sky en light index van +8 laat zien! Nee, die app is van mijn telefoon af. Te veel inspiratieprikkels! Ik kan ook al nergens meer rondrijden of ik zie een foto voor me. Gelukkig zie ik heel Nederland voor mijn werk dus je kunt je voorstellen hoe ik regelmatig in die auto het land door tuf! Wat is Nederland toch vreselijk mooi! De camera neem ik al lang niet altijd meer mee. Want voor ik het weet ben ik te laat op mijn afspraak. Of kom ik soms bijna middernacht thuis nu de dagen lengen en als ik besluit ergens aan de Noordzeekust die sunset of after burning blue hour sta te schieten! Onverantwoord gewoon.

Prikkels everywhere

Toen ik een paar jaar geleden begon, moest Facebook nog groot worden, Zoom was hét blad en Flickr een prima plaats voor fotografen. Je moest echt je best doen om mooie beelden te vinden als ‘wannabee’ landschapsfotograaf. Anno vandaag is dat wel anders. Everywhere you go online vind je wel beelden of inspiratie. Of is het zo dat ik door de toenemende passie voor fotografie ongevraagd of misschien nu wel ongewild die inspiratie vind.

Kennen jullie het tegenovergestelde van inspiratie?

Precies, ik heb het hier over het doorslaan in je inspiratie. Dan krijg je frustratie en vooral irritatie. Frustratie vooral op die momenten dat ik uit mijn slaapkamerraam kijk en besef: “Was ik maar opgestaan en had ik toch maar die sunrise gepakt!” Helemaal vreselijk is het als een of ander fotomaatje je een fotootje stuurt hoe mooi het buiten wel niet is. Of als ik onderweg langs een landschap rijd en niet kan stoppen om een foto te maken.

Irritatie door wat bedoeld is als inspiratie

Vreselijker vind ik het momenteel als ik online op Vero, Twitter, Instagram, Facebook en andere online podia waar wij als beeldenkunstenaars vertegenwoordigd zijn rondkijk. De kleine Siberische beer is het land nog niet uit of we pluggen al massaal foto’s van tulpenvelden, het Hallerbos en nog erger met begeleidende koppen erbij als ‘Was het maar alvast zover!”. Dan bereik ik mijn irritatie dieptepunt, ga nog net niet ontvolgen, maar ga wel deze inspiratiekanalen negeren.

Begrijp me goed, voor mij zijn sociale kanalen normaliter een groot feest. Zeker als kennisbron want ik oriënteer me momenteel bijvoorbeeld op een tilt-shift objectief en of nieuwe camerabody. Maar je voelt hem al aankomen. Soms kun je er maar beter niet komen als zelfbenoemd fotograaf. Dan zijn deze online podia één groot irritatie punt voor me. Ik vraag me dan af, “Waarom plaatsen mensen dat? Waar leidt dit toe”. Net als bij de Posbank tijdens de heidebloei: massa’s fotografen op een rij. Of zoals deze winter nog bij het Paard van Marken voor kruiend ijs? Wordt het dan weer: ‘fotografen verzamelt u’! Of gedraag ik me nu als die zelfgenoegzame sacherijnige natuurfotograaf?

Berusting en stuitermoment

Dan kom je thuis. Je kijkt uit het raam in dat gouden uur. Opeens herinner je je het plekje achter die oude manege. Snel pak je je fototas en statief die al dagen onaangeroerd in de kast liggen. Springt op de fiets en hop daar ga je dan. Precies op tijd sta je op dat beoogde fotostekje. Alleen, in de verte een claxon, een fietsbel en een paar overvliegende verdwaalde ganzen. De lucht kleurt, het water is stil. Je polarisatiefilter en grijsverloop verschuif je.

Stilstaan, want anders creëer je je eigen rimpels in het water waar je met je laarzen tot aan de rand toe mee in het water en slik staat. Heel even kleurt het paars. Een stuitermomentje, een klein moment van plezier! Je komt thuis, laadt de foto’s op, zet een kop thee en de 10 foto’s die je maakt van dat stuitermoment brengen weer berusting. Je hoeft niet veel aan die beelden te doen en voor je het weet deel je het beeld zoals altijd op Facebook, Flickr, Instagram en noem maar op. Waar je pas nog frustratie en irritatie vond deel je nu weer je net op gedane inspiratie.

Wat doen al die inspiratieprikkels met jou?

Kijk je er net als ik vol verwondering naar en vraag je je dan ook gekscherend af: “Waar haalt iedereen toch de tijd vandaan om weer een prachtige plaat te schieten?” Sla je de herinnering op en maak je een notitie voor een volgend fotomoment, dan zijn ze inspirerend. Belemmeren ze je, bevallen ze je niet of komen ze verkeerd binnen dan worden ze irriterend of frustrerend. Of is het afgunst, was het jaloezie omdat ik er niet bij was of kon zijn? Ik weet het niet wat het is. Wat ik wel weet is dat irritatie bij mij nodig is om te leiden tot inspiratie.

En zoals Mathilde Santing zong in haar lied: INSPIRATIE

Hoe kreeg jij ooit een idee
Vroeg jij je dat nooit eens af
Het was de stem van een van ons
Die jou het inzicht gaf
De stem van iemand als wij
Onzichtbaar aan je zij
Zo luisterde jij toe

Je noemde het inspiratie
Adem van de geest
Inspiratie
Maar wij zijn het steeds geweest