Interview Chris Kuijper

Wil je ons eens vertellen wie je bent?

Ik ben Chris, 28 jaar en woonachtig in De Bilt, gelegen tussen Utrecht en de Utrechtse Heuvelrug. Al sinds jongs af aan ben ik in de natuur te vinden, vandaar dat mijn keuze voor de studie Aardwetenschappen (geologie) geen lastige was. Oorspronkelijk kom ik uit Enschede, waar mijn ouders ook nog steeds wonen. Behalve fotograferen in de regio rond Utrecht ben ik ook graag in Twente met m’n camera op stap. Ik vind deze combinatie van locaties erg leuk, aangezien de omgeving Twente heel andere landschappen herbergt dan Utrecht. In Twente is het allemaal wat meer plattelands, minder bebouwing. Ik sta soms ook nog steeds versteld van het wildlife dat ik daar in de ochtend tegenkom als ik naar een locatie fiets: fazanten, reeën, hazen. Dat heb ik hier rond Utrecht nog niet vaak gezien.

Hoe ben je in de wondere wereld van fotografie terecht gekomen?

Ik heb ‘vroeger’ altijd al veel gefotografeerd tijdens vakanties, met name in Frankrijk. Ooit ben ik begonnen met wegwerpcamera’s en op m’n 16e fotografeerde ik voor het eerst met een eigen spiegelreflexcamera. Ik heb me altijd al meer willen verdiepen in de natuurfotografie, maar ik wist nooit zo goed waar ik moest beginnen. Sinds corona had ik veel tijd en ben ik actiever geworden in de fotografie. Ook ben ik toen begonnen met mijn Instagrampagina en was ik vooral erg onder de indruk van andermans mistige natuurfoto’s. Dat wilde ik ook wel eens met eigen ogen zien. Ik kan me nog heel goed de eerste mistige ochtend voor ogen halen dat ik buiten stond met mijn camera en dacht: ‘wauw, dat ik dit niet eerder heb gedaan’. Absoluut de moeite waard om daarvoor vroeg op te staan. Daar is de verslaving wel een beetje begonnen.

Wat maakt voor jou een foto perfect?

De technische aspecten als compositie, scherptediepte, licht en kleuren in een foto: een heel scala aan elementen die niet alleen op zichzelf moeten kloppen, maar ook in balans moeten zijn. Maar het allerbelangrijkst blijft voor mij de sfeer en het gevoel dat een foto overbrengt.

Wat heeft fotografie jou gebracht?

Met name in het begin van corona gaf fotografie mij een uitweg in de chaos en onzekerheid van die periode. Maar het is voor mij nog steeds de ideale combinatie van ontspanning, het buiten zijn in de natuur, en het zo mooi mogelijk proberen vast te leggen van momenten.

Tegen welke uitdagingen loop je wel eens tijdens het fotograferen?

Het vroege opstaan is nog steeds geen gemakkelijke opgave. Daarnaast het (nog) niet hebben van een auto. Ik merk dat ik langzaamaan wel wat meer variatie aan landschappen wil gaan fotograferen, maar dan ben ik afhankelijk van het OV of de fiets. Al heeft dat laatste me tot nu toe juist veel gebracht. Fietsend naar locatie ben je veel meer bewust van je omgeving. Ik heb vaak genoeg meegemaakt dat ik onderweg naar locatie halverwege ben gestopt omdat het daar al erg mooi was.

Waar haal je jouw kennis en inspiratie vandaan?

Uiteraard is m’n grootse inspiratiebron de natuur zelf. Daarnaast haal ik ook inspiratie uit social media (Instagram), het is indrukwekkend om te zien hoeveel mensen in Nederland zo goed zijn in fotograferen. Verder ben ik erg fan van Nigel Danson’s werk. De sfeer die hij vangt in zijn foto’s vind ik erg bijzonder. Ook heeft hij een eigen YouTube kanaal met erg leuke en leerzame tutorials: soms neemt hij je mee met op een fotografie-avontuur, de andere keer geeft hij tips voor fotobewerking. Dit heeft mij zeker gemotiveerd om meer de natuur in te gaan en te gaan experimenteren, juist ook wanneer de weersomstandigheden niet ideaal zijn.

We zien veel bosfoto’s op je social media. Wat trekt jou daarin het meeste aan?

Het leuke aan bosfotografie vind ik de variatie aan kleuren, licht en composities. In elk seizoen ziet het bos er weer anders uit. Met name in het vroege voorjaar en de herfst, wanneer de kleuren op z’n mooist zijn, kan ik uren door het bos struinen. Vaak zijn bossen vrij chaotisch waarbij ik het als een uitdaging zie om een goede compositie te vinden. Met name als het mistig is ben ik graag in het bos, omdat mist een bos om kan omtoveren in een sprookjesachtige omgeving. Vooral in de vroege ochtend geeft het een speciaal gevoel om bijna alleen in zo’n sfeervol bos te staan. Dit gaat nooit vervelen. Als de zon er op een gegeven moment doorheen prikt resulteert dit in erg mooi warm licht en natuurlijk de zo geliefde zonneharpen.

Wat zijn je dromen en ambities als we het hebben over fotografie?

Ik haal nog steeds erg veel voldoening uit bosfotografie, maar ik zou me ook wel iets meer willen verbreden, onder andere het fotograferen van meer verschillende soorten landschappen. Vandaar dat het me ook erg gaaf lijkt om mijn achtergrond als geoloog te kunnen combineren met fotografie. Het is daarom ook niet gek dat plekken als IJsland, Nieuw-Zeeland, de Faeröer eilanden en Hawaii erg hoog op mijn lijstje staan. Ik heb tijdens mijn studie een tijd in Mexico gewoond waar ik een actieve vulkaan heb onderzocht, wellicht is dit iets dat ik in de toekomst weer zou willen doen en dan in combinatie met het maken van fotoreportages. Maar goed, dat is allemaal nog toekomstmuziek.

Heb je de gouden tip of een wijze les voor andere fotografen?

Ga fotograferen in je eigen omgeving. Toen ik begon met fotograferen vond ik dit erg lastig. Door al die mooie plaatjes (uit het buitenland) die op social media langskomen krijg je soms het idee van: ‘Het is daar zo mooi, hier hebben we dat niet.’ Dit kan best demotiverend werken. Maar er is zoveel moois te zien in je eigen buurt, vooral als je het juiste moment kiest om erop uit te gaan. Een laagje mist maakt bijvoorbeeld al zoveel verschil. Een relatief saai polderlandschap ziet er opeens spectaculair uit. Daarnaast merk ik dat, met name voor bosfotografie, het erg goed werkt om gewoon eens zonder camera op pad te gaan. Je gaat dan veel bewuster kijken. Je bent meer gericht op plekken die wellicht interessant kunnen zijn met andere weersomstandigheden, bijvoorbeeld mist, sneeuw, of een mooie zonsondergang.

Om af te sluiten met een lach, heb je ooit een grote blooper meegemaakt tijdens het fotograferen?

Dit valt niet echt onder een persoonlijke blooper, maar ik was vorig jaar in de herfst paddenstoelen fotograferen in een bos bij mij in de buurt. Op een gegeven moment zag ik een paar mooie exemplaren staan. Opeens kwam er een speelse hond aangerend die constant om me heen aan het springen was. Ik hield hem al een beetje vast met het idee van: nee, blijf weg bij die paddenstoelen. Maar tevergeefs. Hij sprong bij me vandaan en ging vervolgens preciés bij die paddenstoelen op z’n rug liggen…