Stel jezelf eens voor: wie is Christian en hoe is jouw passie voor (natuur)fotografie ontstaan?
Ik ben Christian Biemans, 48 jaar oud en samen met mijn vriendin Astrid en hond Spike woon ik in het buitengebied van het dorpje Doornspijk op de Veluwe. Van jongs af aan ben ik al geïnteresseerd in de natuur. Met mijn ouders gingen we tijdens vakanties vaak wandelen in de bergen en ik vond het altijd mooi om wild te spotten. Dat spotten van wild is uiteindelijk overgegaan in het fotograferen.
Welke woorden zouden jouw fotografie het best omschrijven?
Ik heb volgens mij niet echt een eigen stijl maar probeer altijd wel een bepaalde intimiteit of sfeer vast te leggen. Dit probeer ik dan vaak door met licht te spelen, op oogniveau te fotograferen of door een ander perspectief te kiezen.
Heb je een doel voor jezelf in je fotografie en is er nog iets dat op jouw wensenlijst staat?
De laatste paar jaar heb ik veel tijd gestopt in het fotograferen van de wolf hier op de Veluwe. Ik heb een paar keer wolven gezien en 2 keer enigszins kunnen fotograferen. Dat is en blijft voorlopig nog wel een doel want makkelijk is het zeker niet. Ik hoop dan ook om echt een keer een goede foto te kunnen maken van deze nieuwe bewoner van de Veluwe.
Ik realiseer me dat er veel discussie is over de wolf met zowel tegenstanders als voorstanders. Echter als natuurfotograaf vind ik het geweldig om een wolf te zien en te fotograferen, maar ik snap ook zeker de impact wat dit roofdier kan hebben. Ik ben erg benieuwd hoe we in de toekomst met deze toppredator om zullen gaan. Daarnaast heb ik nog diverse bestemmingen zoals bijvoorbeeld Spitsbergen en Antarctica op mijn bucketlist staan.
Hoe zorg je ervoor dat je jezelf blijft uitdagen?
Door altijd een beeld kritisch te bekijken en na te denken over ‘hoe kan ik dit nog beter vastleggen?’ Daarnaast probeer ik mezelf ook uit te dagen door hele andere manieren van fotografie te proberen. Ik had een tijdje geleden boommarters in mijn tuin. Ik ben toen begonnen met het ’s nachts fotograferen van deze marters. Je komt dan ineens terecht in een wereld infraroodsensors, het gebruiken van meerdere flitsers en draadloze transmitters en receivers. Een hele andere tak van fotografie waar ik door heel veel proberen en met vallen en opstaan veel van heb geleerd. Het volgende wat ik ga proberen, is om met sensoren en flitsers vogels in de vlucht vast te leggen.
Wat zou jij nooit doen voor die ene foto?
Dat is makkelijk, ik zou nooit natuur of dat nou een bloempje, paddenstoel of iets anders is, kapot maken of beschadigen voor een foto. En een dier dusdanig verstoren dat je het echt verjaagt, zal je me ook nooit zien doen.
Je hebt veel gereisd en prachtige en bijzondere onderwerpen voor je lens gehad. Hoe en waar vind je jouw onderwerpen gedurende de pandemie en beperkingen?
Ik heb het geluk dat ik een grote tuin heb en dat ik zo goed als in het bos woon. In mijn eigen tuin heb ik een plek ingericht om vogels te fotografen en heb ik ook al bosuilen en zoals gezegd boommarters kunnen fotograferen. Daarnaast ben ik ook vaak in de bossen rond Vierhouten, Elspeet en in het Kroondomein op pad. Dat deed ik ook al voor de pandemie maar nu nog vaker.
Heb je een favoriet beeld wat voor jou een bijzonder moment oproept en wat is dat moment?
Dat is een lastige vraag want aan veel beelden zitten mooie herinneringen. Niet alleen qua natuurbeleving maar zeker ook om dat ik veel van dit soort mooie momenten met mijn vader heb beleefd gedurende de tientallen reizen die we samen hebben gedaan. We hebben samen zoveel beleefd en gefotografeerd. Maar als ik terugdenk aan het fotograferen van de beren in Katmai in Alaska, dan is dat toch wel iets wat er bovenuit steekt. Het feit dat ik gewoon in de vrije natuur langs een rivier oog in oog stond met deze grote beren die op zalmen aan het vissen waren, was een onvergetelijke ervaring.
Ik zie zowel dieren als landschap als macro bij jouw foto’s, heb je een voorkeur voor een discipline?
Mijn voorkeur ligt zeker bij dieren en vogels. Voor macro en landschappen moet ik meer uit mijn comfort zone komen. Dit kost me dan ook vaker wat meer tijd om tot een beeld te komen wat me aanspreekt. En als dat lukt dat kan ik daar soms nog meer van genieten dan van een mooie foto van een dier; misschien juist omdat het me meer moeite kost.
Hoe bereid jij je voor op een fotoshoot en wat neem je sowieso altijd met je mee?
Als ik op reis ga, verdiep ik me in de bestemming en de mogelijke dier- en vogelsoorten. Hier in Nederland ga ik toch vaker “onvoorbereid” op pad en zie ik wel wat ik tegenkom. In mijn fototas zit eigenlijk altijd mijn telelens van 500mm of 600mm, een 70-200mm en een groothoek. Op die manier ben ik op alles voorbereid.
Waar ben je het meest trots op in jouw fotografie?
Ik ben onder andere trots op het feit dat ik een aantal keer in de fotowedstrijd Glanzlichter gewonnen heb. Af en toe verkoop ik een foto via mijn stockbureau en dat geeft toch ook wel een trots gevoel. Het is leuk als iemand jouw foto wil gebruiken voor bijvoorbeeld een kalender. Ik ben ook trots, of blij als je het zo wilt zeggen, dat ik met mijn vader ontzettend veel heb kunnen reizen en heb kunnen fotograferen. Samen zijn we naar Australië, Alaska, Yellowstone, Arizona, Gambia, Engeland, Schotland, Noorwegen en zeker 15 keer naar Kenia op safari geweest. Daar kijk ik echt met trots en met veel plezier op terug. En gelukkig maken we ook al weer plannen voor onze volgende reizen. Daarnaast is het natuurlijk altijd leuk als mensen je foto zien en ook mooi vinden. Zeker als ze horen hoeveel tijd en energie in dat ene beeld is gaan zitten.
Wat zou je andere fotografen nog mee willen geven?
Verdiep je echt in een onderwerp, (her)ken het gedrag van dieren en denk soms ‘out-of-the-box’. Zeker als je even iets anders doet dan je normaal gesproken doet, levert dit soms hele bijzondere beelden op.
