Interview Danny Plettinckx

Mijn eerste kennismaking met Danny was aan het begin van de Coronapandemie, toen nog buiten natuurlijk, op zijn oprit. Ik had de taak een hagelnieuwe set Sony fotoapparatuur bij hem af te leveren in Melsele, een plaatsje net onder de rook van Antwerpen en ik zou tevens zijn gebruikte Canon apparatuur weer mee nemen. Iemand die switcht van merk? Daar wil je dan toch het fijne van weten, dus nodigde ik hem uit voor dit interview.

Enigszins verbaasd stemde Danny hiermee in. Waarom ben je zo verbaasd?

Nou, ik vind mijn werk nog wel altijd voor verbetering vatbaar. Er zullen toch nog zeker genoeg andere en betere fotografen zijn voor een interview.

Danny blijkt dus een (te) bescheiden, maar charismatische Belg, precies zoals we onze zuiderburen kennen.

Niet veel zelfvertrouwen dus?

Nou, Ik denk wel dat het altijd beter kan. Mijn vrouw vond altijd dat ik goed met wedstrijden mee kon doen maar dat zag ik zelf nog niet zomaar gebeuren. Totdat ze eens serieus bij me aandrong om met een foto van een roodborstje in een herfstsetting mee te doen aan een wedstrijd. Met die foto won ik volledig tot mijn verbazing de 2de prijs en een mooi geldbedrag. Mij verrast het niet Danny, je foto’s zijn zeer de moeite waard.

Danny is 58 jaar, gelukkig getrouwd en beroepshalve verantwoordelijk voor een callcenter van een Belgische bank, daarnaast zie ik dat jullie ook graag fotoreizen maken?

Ja dat is onze lust en ons leven. Zelfs gewone vakanties en korte trips staan in het teken van natuurfotografie. We hebben inmiddels wel een echte voorliefde voor het Afrikaanse continent ontwikkeld en dan bij voorkeur voor de wat meer avontuurlijke reizen.

Wat bedoel je dan met avontuurlijk?

Geen volledig verzorgde lodges of hotels, maar gewoon slapen in een tentje boven op een jeep, een potje koken op open vuur en genieten van de geuren, kleuren en geluiden in de bush.

En dat is niet gevaarlijk?

Ach we hebben wel eens een slang in een douchegelegenheid gehad, een hyena die de autodeur opentrok tijdens het fotograferen en een luipaard dat tegen de auto schuurde terwijl het raam per ongeluk nog open stond, maar verder… zijn we gelukkig niet zo snel bang.

Heb je altijd al iets met fotografie gehad?

Dat wel, maar serieus werd het pas vanaf mijn veertigste. Ik had dus een setje van Canon met wat lenzen, enkel voor vakanties. Dat vond ik zonde van het geld, met zo’n camera moet je dan toch meer doen, nietwaar?

Dus, toen ben je de natuur maar ingegaan?

Nee, ik heb eerst van alles en nog wat geprobeerd zoals gebouwen, portretfotografie etc. maar dat was het niet. Uiteindelijk heb ik logischerwijs wel gekozen voor mijn grootste passie, de natuur.

Dus dat was daarvoor al een passie van je?

Echt wel, natuur en dieren zijn voor mij altijd erg belangrijk geweest, zo ben ik bijvoorbeeld ook vanaf mijn achttiende al vegetariër.

Nou, dan was je wel een voorloper?

Haha, ja mijn vader was er dan ook niet altijd blij mee en in die tijd was het menu voor vegetariërs ook nog eens vrij eentonig en was er gewoon niet veel keus.
Het kwam eigenlijk door een transport van slachtpaarden naar Italië onder echt erbarmelijke omstandigheden. Toen ik dat zag heeft het me voor het leven genezen van het eten van vlees, ik wil daar niet meer verantwoordelijk voor zijn.

Maar ondanks je liefde voor dieren, zie ik geen huisdieren?

Nu niet maar, ik heb wel altijd honden gehad… eerste een Cocker-Spaniel en daarna 2 Greyhounds. Echter, het afscheid moeten nemen aan het einde van hun leven doet me telkens veel pijn en dat wil ik mezelf niet meer aan doen… de laatste keer was ik er geruime tijd echt ziek van en functioneerde nog maar amper.

Ben je blij met je overstap naar Sony?

Ja, het schuurde al enige tijd met Canon en het werd gewoon tijd voor wat anders. Van Sony kreeg ik de kans om in Botswana een nieuwe set eens goed uit te testen. De resultaten waren echt verbluffend en ik heb vandaag de dag alleen nog maar spijt dat ik deze overstap niet eerder heb gemaakt. Ja, natuurlijk was het wel even wennen aan de menustructuur, maar dat verliep vlotjes.

Heb je je mooiste foto ooit dan inmiddels ook al met de Sony gemaakt?

Nog niet, mijn mooiste was in Frankrijk toen ik eindelijk, na een dag lang vergeefs wachten, in een klein tentje toch nog 2 Bijeneters kon fotograferen in de regen, toen nog met Canon.

Wat maakt een foto dan mooi of let je ergens speciaal op bij het maken ervan?

Ik vind de achtergrond, de compositie en de setting superbelangrijk, de achtergrond wil ik altijd zo effen en clean mogelijk. Ik heb liever een koolmees op de juiste plek dan een mooie roofvogel voor een lelijke achtergrond. Ja dus, ik besteed veel aandacht aan het zoeken naar de mooiste settings.

Kijk je ook naar andere fotografen, bijvoorbeeld ter inspiratie?

Er zijn er genoeg waar ik mijn petje inderdaad voor afneem zoals een David Yarrow, Marina Cano of David Lloyd.

Jullie hebben al de nodige landen bezocht zowel binnen Europa als erbuiten. Waar zou je nu zelf graag ooit eens fotograferen?

Antarctica… (nu het nog bestaat) staat helemaal boven aan mijn lijst, en dan daar de Keizer Pinguïns fotograferen, prachtig.

Wat die je aan fotobewerking?

Nu gebruik ik Lightroom, eerder was dat de eigen software van Canon en ook CaptureOne heb ik wel eens gebruikt. Vooral voor levels en schaduwen en wat contrast en ik durf het toe te geven, bij hoge uitzondering wil ik ook wel eens een blaadje of een takje weg halen in Photoshop wanneer dit het beeld te erg verstoord.

Wat heb ik je niet gevraagd dat je nog wel had gehoopt dat ik zou gaan vragen?

Dat is niet per se een vraag, maar ik zou wel een beroep willen doen op de mensen om iets meer respect te hebben voor de natuur. De taferelen die ik soms tegenkom zijn onvoorstelbaar. Mensen die met compact cameraatjes naar de vogels en dieren toe rennen omdat ze zo nodig een fotootje ‘moeten’ hebben en ze anders niet dichtbij genoeg zijn… met 30 man rond een bang vosje gaan staan voor het fotootje van de zogenaamde ultieme natuurbeleving… en nu weer bijvoorbeeld met zijn allen op zoek naar de wolf… ik vind dat echt verschrikkelijk, laat de dieren gerust en zij komen vanzelf naar u, heb geduld en respect.

In het Krugerpark stond het me ook zo tegen dat er zomaar ineens tientallen jeeps staan als er al eens ergens een katachtige wordt gespot, de een nog dichterbij dan de ander. Ik heb erg veel moeite met al die mensen die zo weinig respect hebben voor de natuur. Zelf ga ik gewoon weg, als ik zie dat een dier zich ongemakkelijk voelt. En begrijpelijk, niet iedereen kan zich zo’n lange lens veroorloven maar dan nog zeg ik…plaats altijd de natuur en het welzijn van dieren voorop en dan pas uw foto.