Interview Danny Slijfer

Wie ben jij, en waarin onderscheid je je van andere fotografen?

Mijn naam is Danny Slijfer, 30 jaar, woonachtig in Dieren met de uitzonderlijke rijkdom en het geluk om tegen de Veluwezoom aan te wonen! Ik woon samen met Melissa en onze kat Brokje. Ik ben opgegroeid in de Achterhoek (Terborg) en voor een studie aan Van Hall Larenstein in Velp naar het centrum van Arnhem verhuisd. Woonachtig tussen de bakstenen is voor mij in 2016 de natuurfotografie ontstaan. Met een instapmodel camera en standaard lens ging ik naar Meinerswijk, Sonsbeek en de binnentuinen van het Spijkerkwartier. Platliggend op een druk, warm geasfalteerd looppad fotografeerde ik een opwarmende oeverlibel. Het serieuze fotograferen begon in 2018. Ik omschrijf mezelf als een allround natuurfotograaf, alles uit de natuur intrigeert mij.
Je onderscheiden van zoveel andere fotografen is niet makkelijk en of ik onderscheidend ben van de rest vind ik lastig om te zeggen. Waarmee ik mij wel onderscheid is mijn beperking genaamd ME/CVS, waardoor ik anders te werk ga in de natuur. De activiteiten zijn vaak kort en ik concentreer mij op onderwerpen dicht bij huis, maar met behulp van mijn elektrische scooter kom ik een heel eind! Ik ga graag terug naar de essentie, de basis en de eenvoud van de natuur. Door de rustige plekken die ik bezoek en de tijd die ik ervoor neem, merk ik details op waar anderen sneller voorbij lopen, hierdoor ontstaan onverwachte en bijzondere ontmoetingen die foto’s opleveren die net wat minder standaard zijn. Hopelijk is dat herkenbaar in mijn foto’s!

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk? Waarvan zou ik die kunnen kennen?

Een foto die jullie misschien kennen is een foto van een haas die een omgeploegd weiland met prachtige lijnen over sprint. Deze foto stond vorig jaar in de finale van de Groene camera en heeft een eervolle vermelding gekregen.

Wat staat er al jaren bovenaan jouw bucketlist?

Waar is dat schriftje nou met die onoverzichtelijke ellenlange wensenlijst? Tegenwoordig kijk ik wel wat er op mijn pad komt en wat de natuur mij wil laten zien. Wat al jaren een grote wens is, is het zien van de boommarter, strandleeuwerik, adder, kraanvogel en das. Mijn droom is om ooit naar het noorden af te reizen om de flora en fauna van bijvoorbeeld Canada, IJsland en Lapland te fotograferen.

Wanneer ben je tevreden met een opname?

Ik ben perfectionistisch en stel hoge eisen aan mijn foto’s. Daardoor kan ik soms lastig keuzes maken over wat ik nou een goede foto vind. Als ik echt een mooie plaat schiet ben ik wel tevreden, maar ik zie altijd verbeterpunten. Ik ben dan ook een echte pietlut. Dat perfectionisme zorgt er wel voor dat ik mezelf continu blijf ontwikkelen. Als ik door mijn portfolio op mijn website scrol, dan kijk ik anders naar mijn foto’s en ben ik trots op wat ik gezien en gefotografeerd heb. Het laat zien hoe ik mijzelf als natuurfotograaf heb ontwikkeld en ben gegroeid. Ik zie mijn website dan ook als een verlengstuk van mijzelf.

Van wie krijg je (opbouwende) kritiek op je foto’s?

Mijn publiek bevindt zich hoofdzakelijk op social media, hiervan krijg ik weinig kritiek. Vind ik dat erg? Nee eigenlijk niet, want iedereen heeft op social media snel een mening. Dan zou ik erg veel tijd besteden aan het voeren van discussies, daar heb ik geen behoefte aan. Waar ik wel behoefte aan heb zijn fotobesprekingen. Sinds 2020 zijn we een bevriende natuurfotografenclub gestart genaamd VNF de Twintigers. Met gelijkgestemden bespreken we op een opbouwende en respectvolle manier elkaars foto’s via chats en bijeenkomsten. Echt een aanrader! Natuurfotografie is een creatieve en persoonlijke uiting die onbevangen is en zich moeilijk laat bekritiseren. Wie bepaalt of een foto mooi is? Een jury, een trend? Kritiek wordt beïnvloed door emoties, is wisselend en niet leidend. Dit soort onderwerpen komen onder andere ter sprake tijdens een bespreekavond, op social media is dit naar mijn mening niet haalbaar.

Hoe word je volgens jou een betere fotograaf?

Een betere fotograaf word je in mijn ogen door te beginnen met de natuur te lezen en de tijd ervoor te nemen, waarbij geduld en doorzettingsvermogen belangrijk zijn. Verdiep je in een onderwerp en ga meerdere malen terug. Fotografeer je onderwerp in verschillende weer- en lichtomstandigheden. Wat ook een boost kan geven is uit je comfortzone te stappen. Kijk naar foto’s van andere natuurfotografen en doe inspiratie op, maar maak niet precies hetzelfde plaatje.

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest en waarom?

Natuurfotografen waarmee ik regelmatig contact heb inspireren het meest. Stijn Smits, Kevin Berghmans, Corne Koopmans, Chris Ruijter en Floris Smeets zijn voor mij echte inspiratiebronnen! Van Morten Hilmer en Jan van der Greef ben ik echt fan, die volg ik graag op afstand door hun kijk op de natuur en manier van werken.

Bereid je je gedegen voor of zie je wel wat er op je pad verschijnt?

Van beide wat eigenlijk. Gewoon gaan en afwachten wat de natuur je wil laten zien vind ik heerlijk. Nadeel hiervan is dat je snel thuiskomt met wat ‘gewonere’ foto’s. Nu bereid ik me dan ook meer voor. Ik heb alle paden van de Veluwezoom in kaart gebracht, zodat ik weet hoe ik op bepaalde plekken kan komen en daarbij rekening kan houden met licht- en omgevingsfactoren.

Wanneer moest je echt afzien voor het plaatje?

Ik stel hoge eisen voor mezelf en vraag fysiek veel van het lichaam, wat met deze beperking helaas vaak afzien betekent. Wat ook schrikken was, was toen ik op een zomerse zondagochtend voor 06:00 uur in het buitengebied was weggebracht om Heideblauwtjes te fotograferen. Terwijl het doodstil was kwam er langzaam een busje met geblindeerde ramen, buitenlands kenteken en harde muziek op mij afrijden. Hij stopte recht voor me en bleef staan. Mijn hart klopte mijn keel uit en ik voelde dat het niet goed zat. Deuren gingen open en hard weer dicht. Ik tijgerde langzaam van het busje weg, ik dacht die komen me halen. Ik heb direct mijn vriendin gebeld en gelukkig was ze wakker. Toen ze met de auto in zicht kwam scheurde het busje met piepende banden weg.

Hoe belangrijk is apparatuur voor je?

Hier kan ik het kort houden: ik geef er weinig tot niets om. Belangrijkste is dat het doet wat ik wil. Met merken en modellen houd ik me niet bezig.

Welke foto vormt momenteel je bureaublad en waarom juist deze?

Momenteel een foto van een bosanemoon. Deze is vanaf de achterkant gefotografeerd en het kijkt lekker rustig weg tussen al die bureaublad icoontjes.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje en wat zou je antwoord op die vraag zijn?

Een gevoelig onderwerp, maar misschien goed om aan te halen.
‘Waar liggen voor jou de grenzen als natuurfotograaf?’
Ik ben van mening dat ik als natuurfotograaf ook verstoor. Simpelweg omdat ik te gast ben in de leefomgeving van een dier. Verstoring hoeft alleen niet altijd slecht te zijn, maar er zijn grenzen. Bijvoorbeeld continu met een beppende groep mensen onder een spechtennest of bij een vossenhol staan, dat gaat mij te ver. Wat ik hiermee wil zeggen is, weet wat je doet, observeer en verdiep je in flora en fauna. Een dier geeft vanzelf aan waar zijn grenzen liggen, bijvoorbeeld wanneer een buizerd zijn uitwerpselen deponeert en wegvliegt, dan heb je zijn grens bereikt. Handel met je gevoel en gebruik je gezond verstand!