Wie is Edwin en hoe is je passie voor natuurfotografie ontstaan?
Ik woon met mijn vrouw en drie dochters in Heerhugowaard en werk bij provincie Noord-Holland aan het verduurzamen van onze economie. Die kantoorbaan wissel ik graag af met uitstapjes in de natuur. De liefde voor de natuur kreeg ik mee van huis uit en enkele excursies met mijn oom wakkerde de interesse voor vogels verder aan. Via mijn vader raakte ik ook geïnteresseerd in de fotografie en de combinatie van fotografie met natuur werd voor mij al gauw een hobby voor het leven. Van mijn eerste verdiende geld kocht ik op mijn 14e mijn eerste camera. In dit analoge tijdperk, zo’n 30 jaar geleden, haalde je je inspiratie dan uit tijdschriften als het Vogeljaar en Grasduinen. Maar een betere inspiratiebron was het delen van je passie met gelijkgestemden. Daarom richtte ik samen met een paar vrienden een natuurfotografieclub op die inmiddels bijna 40 jaar bestaat.
Als we op jouw website kijken zien we een grote diversiteit aan disciplines. Van macro tot landschap, van vogels tot wildlife. Heb je een voorkeur?
Vanaf het begin fotografeer ik graag vogels en insecten. Daarbij werd de context steeds belangrijker. Dan gaat het om omgeving én sfeer. En uiteindelijk kan de vogel of het insect dan ook heel klein in beeld staan, zonder aan betekenis voor het beeld te verliezen. Maar ook een sterk actiebeeld of een mooie grafische weergave heeft voor mij toegevoegde waarde. En hoewel vogels en insecten mijn voorkeur hebben zijn het vooral de lichtomstandigheden die bepalen waar en wanneer ik mijn camera tevoorschijn haal. En dat kan ook voor een mooi landschap of paddenstoelen zijn.
Hoe ga jij te werk als je gaat fotograferen? Maak je een plan of laat je je verrassen?
Meestal heb ik wel een voornemen om een bepaald onderwerp te fotograferen. En dat wordt mede bepaald door het weer. Maar eenmaal aangekomen op de vooraf bepaalde locatie probeer ik vooral ook open te staan voor onverwachte kansen. Dat betekent dat ik in mijn fotorugzak ook rekening hou met een diversiteit aan onderwerpen en er dus aardig wat kilo’s aan glaswerk mee gaan. Heb ik eenmaal een mooi onderwerp gevonden in de juiste omstandigheden dan neem ik daar ook de tijd voor. Voorheen liet ik mij nog wel eens opjagen door het gevoel een kans te missen als ik te lang bij één onderwerp stil zou staan. Maar dan kwam ik achteraf ook nog wel eens tot de conclusie dat ik er meer uit had kunnen halen.
Hoe blijf jij jezelf uitdagen en waar haal jij je inspiratie vandaan?
Hoewel de fotoapparatuur van tegenwoordig het heel wat makkelijker maakt om grenzen te verleggen blijven er genoeg uitdagingen over. Zo zoek ik graag ‘moeilijke’ lichtomstandigheden op om tot bijzondere beelden te komen. En dan bedoel ik bijzonder in de zin van: voor mij bijzonder. Want met de veelheid aan beelden die wereldwijd gemaakt worden is het maar de vraag hoe onderscheidend die beelden zijn. Inspiratie haal ik natuurlijk uit de natuur zelf, al maak ik mij ook zorgen over de staat waarin de natuur zich bevindt. Zo is de stand van veel insectensoorten behoorlijk teruggelopen.
Daarnaast haal ik inspiratie uit bijeenkomsten van onze fotoclub, beelden op sociale media, natuurdocumentaires en fotowedstrijden. Die inspiratie gaat dan enerzijds om de uiteindelijke beelden, maar ook om de natuurbeleving en inzet om tot bepaalde beelden te komen.
Je hebt diverse prijzen en nominaties gewonnen, heb je nog ambities of dromen in je fotografie?
Natuurlijk is het erg leuk om waardering te krijgen voor de beelden die je maakt. Maar het aanhoren van deskundig jurycommentaar geeft ook weer inspiratie voor het maken van nieuwe beelden. Het participeren in wedstrijden zoals de Groene Camera levert dan ook meer op dan alleen waardering. Daarnaast heb ik een aantal artikelen geleverd voor het duitse blad NaturFoto wat veel voldoening geeft en lever ik beelden aan voor een stockbureau. Als het gaat om dromen en ambitie dan gaan mijn gedachten veel meer uit naar droomlocaties, zoals Spitsbergen of Hokkaido. Al besef ik tegelijkertijd dat het nog niet mee zal vallen om op dit soort plekken gelijk de eerste keer tot onderscheidende beelden te komen. Daarvoor kun je wellicht nog beter dicht bij huis blijven. Die omgeving ken je tenslotte het beste en je bent sneller in staat om bij het beste licht op de juiste plek te zijn.
Waar ben je trots op in je fotografie?
Natuurlijk ben ik trots op onze fotoclub die na 40 jaar met bijna 40 leden nog steeds goed draait. De sfeer is nog steeds prima en we weten elkaar goed te stimuleren om tot mooie beelden te komen. Daarnaast mag ik best trots zijn op het feit dat ik 7 jaar achter elkaar bij de prijswinnaars zat bij de Groene Camera. Maar ook de afgeleverde artikelen zie ik als een mooie bekroning en dat mijn beelden gebruikt worden door natuurorganisaties.
Je bent de oprichter van Natuurfotografieclub Objectief. Wat heeft deze club jou gebracht en wat is de meerwaarde van een fotoclub voor jou?
Een fotoclub geeft wat mij betreft betere mogelijkheden om beelden te bespreken dan via sociale media. Daarnaast kom je makkelijker tot uitwisseling van ervaringen en komt de beleving en aanleiding tot het maken van een bepaalde foto meer naar voren. Het heeft mij ook waardevolle vriendschappen opgeleverd. Zo gaan we jaarlijks met een deel van de club op stap om gezamenlijk te fotograferen.
Heb je een leuke anekdote met bijhorende foto?
Het is alweer even geleden, maar op de heenweg naar een weekenduitje met de fotoclub maakte ik met één van mijn fotovrienden een tussenstop bij Ezumakeeg. We werden daar getrakteerd op een mooie diversiteit aan onderwerpen: vechtende Kemphanen, Steltkluten, baltsende Tureluurs en Bontbekplevieren. Maar ook zeer wisselende omstandigheden waaronder een zware stortbui zodat ik een mooi beeld kon maken van Kluten in de regen. De geheugenkaartjes raakten dan ook al snel vol terwijl we er de rest van de dag en weekend mee zouden moeten doen. Toen zijn we snel op en neer gereden om in de dichtstbijzijnde mediastore extra kaartjes te kopen. En na terugkomst ging het nog even vrolijk door met een grote kudde Konikpaarden die in het late avondlicht door het water naar ons toe kwam lopen. Sindsdien zorg ik ervoor dat ik altijd genoeg geheugenkaartjes bij mij heb.
Welke foto is voor jou favoriet en wat is het verhaal erachter?
Altijd moeilijk om er dan één uit te lichten. Maar vooruit: de opname van de vliegende brandganzen boven een bevroren Markermeer is zeker één van mijn favorieten. Sowieso waren de omstandigheden uniek met een strenge winterperiode. Maar ook het feit dat ik dit beeld in mijn hoofd had en het na een paar keer terugkeren kon realiseren zoals ik wilde. De totstandkoming van dit beeld kun je hier teruglezen.
Wat zou je andere natuurfotografen mee willen geven?
Benut je kansen goed. Als je eenmaal een mooi onderwerp hebt gevonden probeer dan niet alleen om tot een goed resultaat te komen maar experimenteer ook rustig verder. Juist door met instellingen en andere variabelen te experimenteren doe je ontdekkingen die de volgende keer van pas kunnen komen. Maar ook: neem je tijd. Laat tot je doordringen wat je zo aanspreekt in dat mooie onderwerp en probeer uit hoe je dat aspect kunt benadrukken. Maar bovenal: geniet van de natuur en behandel haar met respect!
Meer zien van Edwin? Neem een kijkje op zijn website!
