Interview Gladys Klip

Hoi! Wil je ons eens vertellen wie je bent?

Maar natuurlijk! Ik ben Gladys Klip, geboren en opgegroeid in Amsterdam. Inmiddels woon ik alweer heel wat jaren in Almere. Ik werk bij een financiële instelling. Naast fotograferen is zwemmen een grote hobby. Ik ben zo vrij als een vogel. Ik ben niet getrouwd en heb geen kinderen of huisdieren. Ik houd van avontuur, reizen en dan het liefst naar koude gebieden.

Hoe ben je in de wondere wereld van fotografie terecht gekomen?

Het is een beetje het cliché verhaal, dat begint met ’toen ik jong was’. In mijn jeugd gingen we ieder jaar met de hele familie op vakantie naar Spanje en op een dag kwam mijn vader vlak voor vertrek thuis met een Agfamatic fototoestel. Die heb ik vanaf dag één ingepikt. Ik probeerde erachter te komen hoe een foto tot stand kwam door licht en ben mij toen gaan verdiepen in de wondere wereld van fotografie. Toen ik in Amsterdam op mezelf ging wonen, heb ik in de kelder een donkere kamer geïnstalleerd waar ik kon experimenteren. Hier heb ik veel geleerd van de technische kant van fotografie, dat was een leuke tijd.

Wat maakt voor jou een foto perfect?

Ik ben nogal veeleisend. Afgezien van het onderwerp is de achtergrond het eerste waar ik naar kijk, deze moet perfect zijn. Hiermee bedoel ik geen storende elementen, maar mooie egale kleuren en/of een perfect landschap. En ik verzeker je: als dit niet zo is dan kan ik behoorlijk chagrijnig worden! Naast de settings gaat het erom dat het onderwerp en de compositie de juiste balans hebben. Verder heb ik een hekel aan zonlicht. Ik fotografeer het liefst een op bewolkte dag of met diffuus licht. Als laatste vind ik het gedrag van dieren belangrijk en het leukste om vast te leggen. Een gekke pose of vechtende dieren, daar wacht ik op, dat is wat een foto voor mij bijzonder maakt. Een foto moet een emotie teweeg brengen, of het nou een wow factor is of een glimlach, beide zijn mooi.

Wat heeft fotografie jou gebracht?

In 1990 kocht ik mijn eerste camera (film destijds) voor mijn eerste verre reis naar Ecuador. Sindsdien is mijn reislust alleen maar gegroeid. Ik deed voornamelijk reisfotografie en ben in landen geweest zoals Yemen, waar mensen nog nooit een camera hadden gezien. Het vastleggen van bijzondere plekken en het ontmoeten van mensen in andere culturen en de omstandigheden waarin ze leven hebben mijn leven aanzienlijk verrijkt. Het besef hoe goed wij het hier in Nederland hebben, daar denk ik nu nog regelmatig aan. Verder vind ik het leuk om mensen te ontmoeten en door het reizen heb ik vrienden en contacten over de hele wereld, dat is heel waardevol.

Je foto’s zijn stuk voor stuk unieke momenten, hoe weet je ze te vinden?

Fotografie is mijn passie en ik besteed hier een groot deel van mijn vrije tijd aan. Of ik nu 15 uur in een hutje zit ergens in Spanje of op een strand lig in een zandstorm tussen de pinguïns op de Falklandeilanden, dat maakt mij niets uit. Je hoopt op dat ene moment waarvan je weet dat het je dag perfect maakt zodra je de shutter indrukt. Geduld is dus het sleutelwoord. Naast geduld ben ik ook altijd op zoek naar verschillende diersoorten op nieuwe locaties. Als ik terugdenk aan de bijzondere momenten, dan voel ik weer dat geluksmomentje.

Waar haal je jouw kennis en inspiratie vandaan?

Ik ben een autodidact en heb de technische kant vroeger uit tweedehands boeken gehaald. In de tijd van de film moest je wel een goede basiskennis hebben. Daar heb ik vandaag de dag nog profijt van want ik fotografeer nu nog handmatig om controle te houden over de foto. De boeken hebben nu plaats gemaakt voor internet, zoals Instagram en Flickr. Ook op YouTube volg ik een aantal fotografen waar ik ideeën opdoe en locaties ontdek die ik toevoeg aan mijn bucket list. Verder ontmoet ik veel fotografen tijdens mijn reizen en er zijn altijd vele momenten waar we verhalen uitwisselen over avonturen en fotolocaties in de hele wereld wat vrijwel altijd resulteert in nieuwe ideeën.

Al je beelden zijn prachtige portretten van dieren, je hebt vast een heleboel millimeters waar je mee fotografeert?

Dat valt op zich wel mee. Ik ben gebonden aan een bepaald gewicht als ik reis en elke gram telt dus je bent beperkt. Mijn absoluut favoriete lens is mijn 500mm die gaat overal mee naar toe. Op reizen buiten Europa zit ook mijn 100-400m in mijn rugzak en binnen Europa neem ik meestal de 300mm f/2.8 als 2e lens mee, deze is klein en compact en past mooi in mijn laptoptas.

Wat zijn je dromen en ambities als we het hebben over fotografie?

Op nummer één staat een reis naar Spitsbergen; wildlife fotograferen vanaf een sneeuwscooter en dan vooral de witte poolvos en ijsberen natuurlijk. Door de pandemie heb ik net zoals iedereen ruim anderhalf jaar niet kunnen reizen en al mijn trips zijn doorgeschoven naar volgend jaar, dus dat wordt een druk reisjaar en daar verheug ik mij enorm op! Ik heb geen ambities als je het over fotografie hebt. Ik fotografeer puur voor mijzelf. Ik probeer een portfolio op te bouwen, waar ik met plezier naar kan terugkijken en herinneringen kan ophalen en als ik hier eveneens mensen mee kan inspireren om erop uit te trekken dan is dat een leuke bijkomstigheid.

Heb je tijdens al deze spannende avonturen wel eens iets engs of gevaarlijks meegemaakt?

Een paar jaar geleden was ik op de Falklandeilanden. Op een van de eilanden kon je foto’s maken van pinguïns die na het vissen uit de zee op de rotsen springen. Echter, hiervoor moest je wel langs steile rotsen dalen om een geschikte plek te zoeken. Dat wilde ik natuurlijk wel meemaken. Ik liet mij voorzichtig van steen naar steen afglijden naar een mooie plek. Dat was het ook want de pinguïns nieuwsgierig als ze zijn, kwamen naar mij toe en pikte zelfs met hun snavel aan mijn schoenen. Echt heel spectaculair. Ik heb daar een paar uur gezeten, genietend van alles om mij heen. Alleen ik ben geen fan van grote hoogtes en ik zat op een richel die net groot genoeg was. Van lens wisselen was eigenlijk geen beste beslissing en ja hoor, daar rolde mijn zonnekap heel rustig van de rots richting de afgrond. Normaliter zou ik deze met mijn voet hebben tegengehouden, maar hier dacht ik echt: Gladys wees verstandig, het is maar een zonnekap. Gelukkig heb ik mooie foto’s kunnen maken, maar dan moet je terug… En toen ik achterom naar boven keek, dacht ik echt: waar ben ik aan begonnen. Toen kreeg ik het even benauwd, maar gelukkig heb ik kruipend mijn weg naar boven gevonden, zonder een keer om te kijken de diepte in. Poe ik was wel heel blij dat ik weer boven was!

Om af te sluiten met een lach, heb je nog een tip voor collegafotografen?

Probeer zoveel mogelijk te fotograferen om ervaring te krijgen en je camera goed te leren kennen. En verder zou ik willen eindigen met mijn levensmotto: je leeft maar een keer, geniet met volle teugen van alle mooie natuur en prachtige dieren!