Interview Guido van de Water

• Wie is Guido en hoe is jouw passie voor natuurfotografie ontstaan?

Ik ben Guido van de Water, 42 jaar en woon in de buurt van Nijmegen. Ik ben fulltime landschap- en natuurfotograaf én YouTuber. Fotografie is altijd mijn hobby geweest, met de gebruikelijke ups en downs. Jarenlang fotografeerde ik vooral tijdens vakanties, meestal gericht op wildlife en vogels. In 2018 veranderde alles toen mijn eerste zoontje werd geboren. Door allerlei medische omstandigheden stond mijn leven ineens volledig op zijn kop. Ik had veel stress, en fotografie werd voor mij meer dan een hobby: het werd een manier om rust te vinden. Mijn focus verschoof daarbij langzaam van dieren naar landschappen.

In 2020 leidde de aanhoudende stress tot een burn-out, waardoor ik lange tijd thuis kwam te zitten. Waar ik voorheen zelden tijd had om te fotograferen, had ik nu ineens alle tijd van de wereld. Na negen maanden revalideren werd mijn tweede zoontje geboren, die direct in de medische molen terechtkwam. Daarmee begon de moeilijke periode opnieuw. Alsof dat nog niet genoeg was, werd er bij mij ook een erfelijke hartaandoening vastgesteld. Ik verloor mijn baan en zat er helemaal doorheen. Toch vond ik op een gegeven moment mijn camera weer, en trok de natuur in.

Als experiment begon ik mijn fototrips te filmen. Ik keek zelf veel YouTube-video’s over landschapsfotografie en dacht: dat wil ik ook proberen. Ik begon mijn video’s te delen via mijn eigen YouTube-kanaal, en vanaf dat moment ging het snel. Ik werd ambassadeur voor OM System, geef regelmatig lezingen in camerawinkels en bij fotoclubs, schrijf artikelen voor fotomagazines, deze website en mijn video’s worden inmiddels wereldwijd bekeken.

• Essentie, emotie en verhaal is wat je wilt vangen in je foto’s volgens jouw website. Hoe doe je dat?

In tegenstelling tot veel andere landschapsfotografen ben ik zelden op zoek naar één specifiek beeld. Ik hou er juist van om rond te lopen en me volledig te laten leiden door wat ik op dat moment tegenkom. Omdat ik voor mijn YouTube-kanaal voortdurend nieuw materiaal nodig heb, heb ik mezelf aangeleerd om me aan te passen aan elke situatie.

Toch hebben mijn foto’s bijna altijd een bepaalde sfeer, die ik meestal vind tijdens de eerste of laatste momenten van de dag. Vooral de ochtend is voor mij magisch, vooral vanwege de kans op mist. Ik kwam zó vaak mist tegen dat ik op YouTube de bijnaam Fogman kreeg – bijna elke video heeft wel iets met mist te maken. Zelfs als ik er niet naar op zoek ben, lijkt het alsof ik er een soort magneet voor ben.

• Je bent fulltime natuurfotograaf, filmer, workshopbegeleider en auteur. Hoe combineer je dit alles en hoe houd je het leuk als je hobby je werk is?

Ik ben me er heel goed van bewust dat ik in een uitzonderlijke positie verkeer. Door mijn hartafwijking ben ik grotendeels afgekeurd voor werk. Mijn cardioloog heeft me vooral op het hart gedrukt om stress te vermijden. Dankzij mijn WIA-uitkering hoef ik me geen zorgen te maken over het onderhouden van mijn gezin, wat voor mij ontzettend belangrijk is – stress zou funest zijn voor mijn gezondheid.

Daarom kies ik heel bewust alleen de dingen die ik echt leuk vind om te doen. Alles waarvan ik vermoed dat het me meer stress dan plezier oplevert, laat ik links liggen. Zo zul je mij bijvoorbeeld nooit op een bruiloft zien fotograferen, of überhaupt aan het werk zien met fotoshoots van mensen. Ik richt me volledig op natuurfotografie, en dat voelt als een absoluut voorrecht. Inmiddels gaat het zelfs zo goed dat ik misschien op termijn mijn uitkering niet eens meer nodig heb – maar dat zien we dan wel weer.

• Hoe blijf jij jezelf uitdagen?

Ik ben niet iemand die uitdagingen zoekt in de vorm van allerlei technische hoogstandjes. Voor mij ligt de echte uitdaging in het telkens weer vinden van een foto die het waard is om een complete YouTube-video omheen te bouwen. Dat kan op bekende locaties zijn, maar als ik daar steeds terugkeer, wordt het op YouTube al snel wat eentonig.

Mijn grootste uitdaging is dan ook om blind nieuwe gebieden in te lopen en simpelweg te ontdekken wat er op mijn pad komt. Gelukkig ben ik vrij creatief in het vinden van onderwerpen, en na zo’n 300 YouTube-video’s is het slechts vijf keer voorgekomen dat ik écht niets kon vinden. In de meeste gevallen vind ik dus altijd wel iets.

• Heb je een do of juist don’t in je fotografie?

Ik heb een complete allergie voor de bekende Instagram-hotspots. Als iedereen staat te fotograferen bij de tulpenvelden, het Hallerbos, de Wildbaan of het Amsterdamse Bos, trek ik liever precies de andere kant op. Ik hecht veel meer waarde aan uniek beeldmateriaal, en je zult me dan ook zelden – of eigenlijk nooit – op dat soort plekken aantreffen.

Natuurlijk moet iedereen vooral doen wat bij hen past. Als het afgaan van hotspots jouw ding is, moet je dat vooral blijven doen. Maar ik kan iedereen aanraden om ook eens op zoek te gaan naar beelden die echt eigen voelen. De voldoening is vele malen groter, en dáár haal ik mijn plezier uit.

• Heb je een anekdote, blunder of misser die je wilt delen?

Laatst maakte ik een flinke blunder. Ik was onderweg naar een natuurgebied, gelukkig maar twintig minuten van mijn huis vandaan. Terwijl ik daar wat rondliep, verscheen er ineens een enorme regenboog. Ik wilde snel mijn camera pakken… maar die bleek nog thuis te liggen, in mijn kleine cameratas. Ik denk dat we allemaal weleens zulke blunders maken – het hoort er gewoon een beetje bij. Op het moment zelf wilde ik door de grond zakken, maar inmiddels kan ik er eigenlijk wel om lachen.

• Wat is je guilty pleasure in je fotografie?

In vergelijking met andere fotografen maak ik opvallend veel foto’s met mist of andere atmosferische omstandigheden. Daarnaast werk ik graag met extreem lange telelenzen – iets wat onder landschapsfotografen vrij ongebruikelijk is.

Een groot voordeel van mijn camerasysteem is dat ik praktisch altijd alles van 8 tot 500mm (16–1000mm fullframe-equivalent) meeneem als ik op pad ga. Er zijn maar weinig landschapsfotografen die met zulke lange brandpuntsafstanden werken, en dat geeft mij unieke mogelijkheden.

• Wat zijn na zoveel jaar nog jouw ambities in de fotografie?

Ik ben al een tijd bezig met een eigen boek, en ook dat pak ik net even anders aan dan de meeste fotografen. Het wordt geen standaard fotoboek met alleen maar mooie plaatjes. Ik wil vooral mijn verhaal delen – hoe fotografie mij uit een diep dal heeft geholpen.

Wat ik bijzonder vind, is dat de foto’s die ik in die periode maakte, vaak precies weerspiegelen hoe ik me op dat moment voelde. Het wordt dus een boek dat niet alleen inspireert met beeld, maar hopelijk ook herkenning en steun biedt aan mensen die soortgelijke problemen hebben doorgemaakt.

Daarnaast ga ik dit jaar ook fotoreizen begeleiden, en voor de rest zie ik wel waar het pad me naartoe brengt.

• Hoe ver ga jij voor die ene foto?

Aangezien ik nooit echt iets plan, zou ik zeggen: niet ver. Alles wat ik maak is ad hoc – echte momentopnames. Ik hoef meestal ook niet lang ergens omheen te draaien: ik zie het, of ik zie het niet. En als het gaat om ‘die ene foto op de rand van een klif’, dan heb ik één simpele regel: geen enkele foto is een ongeluk waard. Op zulke momenten is weglopen de beste keuze.

• Wat zou je andere natuurfotografen nog willen meegeven?

Doe vooral wat jij zelf leuk vindt, en niet omdat het goed scoort op social media. Als je fotografeert voor jezelf, haal je er uiteindelijk veel meer plezier en voldoening uit.