Interview Larissa Rand

Wie ben jij, en waarin onderscheid je je van andere fotografen?

Ik ben Larissa Rand en vanaf het moment dat ik 6 jaar geleden tijdens een basiscursus fotografie de knop naar ‘manueel’ heb gedraaid ben ik helemaal verslaafd aan fotograferen. Het fotograferen in en van de natuur is echt een passie van me. Ik kan me hier helemaal in verliezen en er oprecht van genieten. Ik geloof niet dat ik me onderscheid van andere fotografen. Dat is juist de zoektocht waar ik me mee bezig houd. Wat voor fotograaf ben ik/ wil ik zijn? Wat is mijn stijl en waar word ik blij van? Ik houd van dynamische foto’s waarbij er iets gebeurt en van foto’s die sfeer uitstralen. Een hele uitdaging dus.

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk? En waarom zou ik die moeten kennen?

De ijsvogel die met veel spetters uit het water komt. Deze foto heeft op de cover gestaan van het boek van WNF.

Wat is je favoriete onderwerp en waarom?

Ik ben nogal gek op uilen en katachtigen, maar eigenlijk wordt het onderwerp waar ik aandacht aan geef heel snel een favoriet. Dat kan bijv. een mooi landschap in de mist zijn, een boomkikkertje, een beer, een insect, een vogel, mooi licht, enz. “Alles wat je aandacht geeft groeit”. Zo werkt het denk ik wel bij mij.

Wat staat er al jaren bovenaan jouw bucketlist?

Mijn bucketlist heeft geen boven en onder, maar is horizontaal en heel breed…. Ik wil vooral heel graag die foto maken waar ik meteen trots op ben, die me een kick geeft. Zo’n moment dat je meteen weet ‘Dit is hem!’. Dat lijkt me heerlijk om mee te maken. Een zwemmende of vissende beer, een hert in de mist, een slang die vanuit het water net boven komt, een uil die net op zijn prooi duikt, een kudde gnoes in de Masai Mara met die mooie stoffige, zandachtergrond (en daar mag dan best een luipaard komen jagen). Een ijsbeer met een jong, keizerspinguïns en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb dan ook heel veel landen op mijn lijstje staan, gebaseerd op de vele mooie dier- en vogelsoorten en de mooie natuur. Ook landen waar ik al geweest ben, komen vaak meteen weer op mijn lijstje te staan, omdat ik altijd denk er betere foto’s te kunnen maken dan ik nu heb.

Van wie krijg je (opbouwende)kritiek op je foto’s?

Van Ed van Loon, Mathijs Frenken en Erik Joosten. We sturen elkaar regelmatig foto’s met de vraag oprechte kritiek te geven. Dat is heel fijn en leerzaam. Bij het maken van een beeld komt vaak de emotie van het moment kijken. Hierdoor kun je soms niet meer objectief naar je eigen beeld kijken, dan is het fijn als een ander dat wel kan. Mijn vriend laat ik dan vaak nog kiezen uit een aantal geselecteerde foto’s.

Welk onderwerp binnen de natuurfotografie ga jij nooit fotograferen, en waarom niet?

Dat durf ik niet te zeggen. Als ik ergens weerstand tegen voel, probeer ik me altijd af te vragen of het is omdat ik bang ben dat ik het niet kan of dat het onderwerp me gewoon echt (nog) niet interesseert. Ik merk wel dat het helpt om op één ding te focussen. De eerste twee jaar wilde ik nooit een moment missen, waardoor ik het heel druk had met alle seizoensgebonden dingen. Nu kan ik makkelijker iets laten schieten om me op één onderwerp te focussen.

Welke (type) foto ben je beu?

De ‘platte’ beelden van een vogel op een stokje of een vlinder op een bloemetje. Er zijn overigens heel veel fotografen die hier schitterende foto’s van weten te maken. Dus misschien is dit ook meer projectie van mijn eigen onvermogen ;).

Ik zeg f22, wat zeg jij?

Liever niet. Eerder f2.8. Maar dat ligt aan de situatie en de soort foto die ik wil maken.
Ik ben over het algemeen meer van de grotere diafragma-openingen en de geringe scherptediepte. Maar ik zet mijn diafragma ook wel eens dicht om bijv. bewegende beelden te maken.

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest en waarom?

Dat zijn er best veel. Ik kijk snel op tegen fotografen die iets kunnen wat ik niet kan of bepaalde dieren/ plekken mooi op de foto hebben gezet die ik nog nooit heb gezien/ gefotografeerd. Dat is dus nogal een lijst. Ik heb niet echt één inspirator, maar laat me inspireren door alle mooie beelden of gebruikte technieken die ik voorbij zie komen. Ik ben erg onder de indruk van de beelden van Isaac Spotts en Nico Pekonen, beide jonge en zeer talentvolle fotografen. Ook Jan van der Greef inspireert me, vooral omdat hij een veel groter verhaal vertelt dan zijn prachtige beelden alleen. Ik kan nog veel leren van fotografen die heel projectmatig en gefocust te werk gaan.

Wanneer moest je echt afzien voor het plaatje?

Op nekkrampen, stijve rug en ledematen na, veel kou of juist zwetend in een hutje, modder en heel veel geduld, heb ik nog niet echt af hoeven zien. Ik heb avonden achtereen in een tentje gezeten in een open schuur om een kerkuil te kunnen fotograferen. Helaas was dat net in de periode dat de temperatuur hier ver onder het vriespunt dook. Ondanks mijn thermokleding, skibroek, muts, sjaal, handschoenen en thermoskan thee, moest ik na 2 uur steeds echt mijn tentje uit omdat de uil anders zou schrikken van mijn geklappertand…. Ik kon ook geen foto’s meer maken, omdat mijn vinger het niet meer deed… Overigens heeft dit afzien niet de plaat opgeleverd die ik voor ogen had.

Welke foto vormt momenteel je bureaublad?

Die van de beer in backlight. Deze foto heb ik twee jaar geleden in Finland gemaakt. Dat was voor mij voor het eerst dat ik beren in het wild heb gezien. Zo gaaf en indrukwekkend. Met deze foto heb ik een reis naar Canada gewonnen, waar ik afgelopen oktober ben geweest. Hier heb ik in ook nog grizzlyberen en zwarte beren in het wild gezien.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje? En wat zou je antwoord op die vraag zijn.

“Omschrijf eens een bijzonder fotomoment“. In Canada ging ik ’s ochtends voor het ontbijt samen met mijn vriend op pad om te kijken of we zwarte beren konden zien. Net toen we weer wilden gaan, zag ik van bovenaf een zwarte beer langs de rivier lopen. We zijn toen via een wandelpad naar beneden gelopen, zodat ik de beer aan de overkant van de rivier kon fotograferen. Het was erg mistig en het enige dat je hoorde wat het kletteren van water bij een waterval verderop. Na een tijdje keek ik opzij en daar stond op nog geen 5 meter een zwarte beer naast ons. Ik bleef eigenlijk heel rustig en zei: ‘Kijk, er staat er ook een naast ons”, maar we zijn toch maar meteen gegaan. Ik heb dus geen foto van dit moment, maar zie nog steeds de foto voor me die ik had kunnen maken…..

 

Benieuwd naar meer over Larissa? In ons nieuwste Natuurfotografie Magazine (editie 4 2019) deelt ze 5 voor haar belangrijke onderwerpen in de rubriek ‘De 5 van’.