Menu

Onderdeel van Pixfactory

Interview Mark van Veldhuizen

In dit interview stelt natuurfotograaf Henri van Vliet vragen aan een collega natuurfotograaf. Hij benadert hiervoor vooral fotografen die wat hem betreft nog niet bekend genoeg zijn bij het grote publiek, zich nog net onder het maaiveld begeven misschien, maar zijns inziens wel opvallend goed bezig zijn en daarom wel wat (extra) aandacht verdienen.
Eiken
Deze eiken voelen ondertussen als vrienden. Fotograaf: Mark van Veldhuizen

Wie ben jij en waarin onderscheid je je van andere fotografen ?

Mijn naam is Mark van Veldhuizen, man van Arita, vader van Sofie, Sander en Jesse en in verwachting van een ongeboren leventje. Mezelf onderscheiden van andere fotografen, is in tegenstelling met de trend van tegenwoordig, geen prioriteit voor mij. Mijn portfolio is niet heel breed denk ik, bijna 100% van mijn beelden is gemaakt op de Veluwe, waar mijn hart ligt, het liefst op plekjes die anderen niet weten. Ik houd ervan om met beelden thuis te komen die verder niemand heeft. Verder schuw ik het niet soms in de rij te gaan staan op de Hoge Veluwe of de Posbank. Ook heb ik laatst een dagje doorgebracht in een bekende vogelhut. Ik ben bereid veel moeite te doen voor het maken van foto’s, vooral wanneer het om een project gaat. Daar kan ik best ver in gaan, in de tijd die ik heb. Verder neem ik een risico door momenteel een vrij dure camera set in een koffer met een bewegingssensor in het bos achter te laten, in de hoop op bijzondere groothoekopnamen van wild. Hierover later meer.

Mark van Veldhuizen
Mark van Veldhuizen.

Stel jezelf eens voor, waarom fotografeer je?

Naast dat ik een drukke baan heb als beroepsvervoerder bij Havé-verwarming, fotografeer ik nu grofweg 10 jaar. Voor die tijd lag mijn interesse bij bergsport. Maar toen ik mijn vriendin (ondertussen mijn vrouw) niet mee kreeg in die passie, moest ik op zoek naar iets anders. Fotografie en natuur waren altijd al dingen die ik mooi vond. Later kwam ik tot het inzicht dat mijn moeder ook een belangrijke rol gespeeld heeft in die keuze, maar toen zag ik dat nog niet. Mijn moeder fotografeerde al veel in het analoge tijdperk en daar zat ook veel natuurfotografie bij. Als ik haar foto’s bekijk, doet dat wel wat met me. Helaas heeft ze van mijn natuurfotografie maar een paar jaar kunnen genieten, voordat er plotseling een einde aan haar leven kwam. Eerst dacht ik dat het lang zou duren, voordat ik zonder haar bewondering voor mijn beelden de fotografie weer zou oppakken, misschien zelfs helemaal niet meer. Maar het bloed stroomt waar het niet gaan kan en binnen twee weken zat ik tot mijn eigen verbazing alweer in het bos.

Omdat ik christelijk ben, zie ik in de natuur de schoonheid van Gods scheppende hand overal in terug. Zelfs over het kleinste detail is nagedacht. En wanneer je iets kleins onder een microscoop legt, kun je je nog oneindig verwonderen over hoe ver het gaat. Van de kleinste atoompjes tot de grootste boom, alles hangt met elkaar samen. Wanneer ik op een heldere avond naar boven kijk en probeer te bedenken hoe groot het uitspansel is met al die zonnestelsels en die miljoenen sterren, waarbij vergeleken onze aardbol maar een klein knikkertje is, dan besef ik hoe klein ik ben, en hoe groot God is. Dan kan ik de eer voor al die beelden die ik van Zijn schepping heb kunnen maken, niet bij mezelf neerleggen, ik heb het allemaal gekregen. Dat is een steeds belangrijkere reden geworden waarom ik fotografeer.

Verder word ik soms gevraagd door kerken of verenigingen om een presentatie te komen geven. Hierdoor kan ik in bredere kring praten over mijn passie, en kennis delen aan de hand van verhalen. Dat vind ik erg leuk om te doen en het is een kleine bijverdienste.

Als laatste fotografeer ik om mijn vrouw en kinderen trots te maken en ze te laten zien hoe fijn het is om lekker bezig te zijn in de natuur en daar ook iets over te kunnen vertellen. Ik hoop mijn kinderen daarmee iets mee te kunnen geven waar ze later misschien zelf iets aan zullen hebben.

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk? Waarvan zou ik die kennen?

Een mooi bronstroedel op het Reemsterveld (Hoge Veluwe), dat in een felle hoosbui over het veld schuin van mij af rent, terwijl het gouden licht van de ondergaande zon over het veld strijkt. Met deze foto haalde ik ‘runner up’ in de categorie ‘zoogdieren’ bij De Groene Camera in 2016 en dit beeld is lange tijd mijn profielfoto op Facebook geweest.

Herten in het gouden licht
Herten in het gouden licht. Fotograaf: Mark van Veldhuizen

Wat is je mooiste foto en wat is het verhaal erbij?

Een mooiste foto heb ik niet, zelfs een top 10 vind ik echt lastig om te maken. Na 10 jaar fotograferen heb ik erg veel beelden in mijn portfolio waar ik ontzettend blij van word. Een beeld van een grote bonte specht op 16mm in de winter van 2017/2018 is wel erg bijzonder voor me geworden, mede omdat ik een voorliefde heb voor spechten. De kleuren van mijn website zijn bijvoorbeeld gebaseerd op die van de grote bonte specht.

Wat doe je met de foto’s die je maakt ?

Eerst selecteer ik de mooiste beelden uit de series waarmee ik thuiskom en die beelden bewerk ik in Lightroom. Vervolgens exporteer ik ze naar een map op mijn bureaublad, waarna ik ze heel vaak ga bekijken, om ze goed op me in te laten werken. Dan volgt een tweede selectieprocedure, waarbij nog een deel wordt doorverwezen naar de prullenbak. De beelden die dan overblijven komen in de map ‘best of 2019’. Van die beelden plaats ik er vaak een paar op Facebook, soms ook op Nederpix, en de mooiste beelden zet ik op mijn website. Soms stuur ik iets op naar de lokale krant, waar het vaak gepubliceerd wordt en tegenwoordig zet ik soms iets op Linkedin, ter promotie van mijn ‘werk aan de muur’. Verder heb ik een paar keer succesvol meegedaan met fotowedstrijden, en hebben mijn beelden al een aantal keren hun weg naar tijdschriften weten te vinden.

Wat is je favoriete onderwerp en waarom?

De bossen en velden van de Veluwe, en wat er leeft. Dit doe ik van groothoek tot tele-perspectief. De Veluwe geeft mij ondanks de kleinschaligheid van het gebied en het feit dat ik in Nederland woon, het gevoel van echte natuur. Ik fotografeer bij voorkeur op de randen van dag en nacht, vaak op tijden waarop bijna niemand actief is, behalve de dieren.

Eiken
Deze eiken voelen ondertussen als vrienden. Fotograaf: Mark van Veldhuizen

Welk onderwerp binnen de natuurfotografie ga jij nooit fotograferen en waarom niet ?

Zeg nooit nooit, maar ik echt helemaal niets met eenden en ganzen. Verder heb ik een klein poosje een macrolens gehad, maar die werd bijna niet gebruikt. Voorlopig heb ik ook geen zin om dat nog eens te proberen.

Wat staat er al jaren bovenaan jouw bucketlist?

Sinds kort staat de wolf met stip op 1 op mijn wensenlijst, maar dan wel op de Veluwe. Verder zijn daar de boomvalk, de havik, de koekoek en de adder. Allemaal wenssoorten voor mij.

Wanneer ben je tevreden met een opname?

Heel simpel; als ik er zelf blij van word.

Hoeveel procent van je foto’s zijn toppers? Welke criteria hanteer je hiervoor?

Van de beelden die bijvoorbeeld terechtkomen in het mapje ‘Best of 2019’, zal het onder de 5% liggen. Dit zijn beelden van bijzondere situaties, gelukstreffers, of beelden waarin alles mooi samenvalt.

Van wie krijg je (opbouwende) kritiek op je foto’s?

Ik heb een vriend (Jan van ’t Hol) die erg kritisch is en vaak direct iets op mijn beelden aan te merken heeft. Ik hoop dat hij dit blijft doen. Daarnaast zit ik in de ‘bbq’-groep, een illuster gezelschap van bevriende natuurfotografen en filmers (Henri van Vliet, Tjeerd Visser, Jacob Kaptein, Jeffrey van Houten en Dick Harrewijn). Naast bier drinken en bbq-en, bewonderen en bekritiseren we af en toe elkaars beelden in goede sfeer.

Zou je meer commentaar/reacties/likes op je foto’s willen?

Dat mag altijd. Het is leuk wanneer er veel feedback komt op een foto die ik plaats. Anderzijds zet dit me tegenwoordig steeds vaker stil bij de betrekkelijkheid van de dingen. Ook wanneer je iets bijzonders kunt laten zien, er komt altijd een eind aan de reacties, het is wat dat betreft allemaal zeer tijdelijk, zoals de meeste dingen in het leven.

Leer je nog steeds veel bij?

Het meeste leer ik van mijn eigen fouten. Soms ben ik vergeetachtig en het is best lastig wanneer ik er om half 6 ’s morgens diep in het bos achter komt dat de koppelingsplaat niet onder de camera zit, zodat ik de camera niet op mijn statief kan zetten of dat mijn geheugenkaart nog thuis in de Mac zit. Ik heb geleerd een avond van tevoren een checklist af te werken en alles klaar te zetten.

Hoe word je volgens jouw een betere fotograaf?

Ik wil eigenlijk niet vervallen in clichés, maar ik denk dat door veel op pad te gaan en je sterke en zwakke punten te leren kennen, je kunt groeien. Je fotografie moet bij je karakter passen. Ik vind het bijvoorbeeld niet nodig om verder te kijken dan de Veluwe en zelfs daarvan maar een klein gedeelte. Dit zegt iets over mijn karakter. Ik voel me tevreden met datgene wat binnen bereik ligt. Dat probeer ik vervolgens uit te diepen. Zo heeft iedereen zijn/haar eigen karakter. Het is belangrijk om uit te vinden welke stijl jou het meest aanspreekt en ook het beste bij je past. Hierdoor fotografeer je met meer passie en plezier en word je een betere fotograaf.

Wat doe je om je te blijven ontwikkelen als fotograaf?

Ik heb nooit een cursus o.i.d. gevolgd. Wel vind ik het leuk om bijvoorbeeld tijdens een fotofestival mooie lezingen en workshops bij te wonen. Dat vind ik vooral inspirerend, en ik krijg op die momenten echt weer zin om door te gaan en nieuwe plannen te maken. Verder denk ik dat ik in de praktijk langzaam doorontwikkel. Dit merk ik doordat mijn ‘rendement’ groter wordt. Ik kom na een ochtendje fotograferen met meer bruikbaar materiaal thuis dan een paar jaar geleden.

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest en waarom?

Eigenlijk ben ik met die vraag al geruime tijd niet meer bezig, maar als ik moest kiezen; ik vind Vincent Munier wel echt buitencategorie.

Waar haal je je inspiratie vandaan (anders dan natuurfotografie)?

Vooral uit de natuur zelf. Door veel kilometers te lopen en te fietsen, ontdek ik telkens nieuwe plekjes waar bijvoorbeeld het licht erg mooi is en door de jaren heen ben ik steeds beter gaan zien op welke plekjes mogelijkheden liggen voor het maken van een mooie plaat.

Bereid je je gedegen voor of zie je wel wat er op je pad verschijnt?

Over het algemeen ga ik met een doel op pad. Ik weet waar de zon opkomt en hoe laat. Ik weet waar de kleuren mooi zijn en ik weet waar ik weinig mensen hoef te verwachten. Ook weet ik welke soorten er voor mijn lens kunnen verschijnen. Mijn tas zit vol met een waslijst aan spullen die ik nodig heb. Tegenwoordig hoort bij een goede voorbereiding helaas ook anti-teken spray, ook al stinkt dat spul als de neten.
Toch heeft op pad gaan met een doel ook nadelen. Het verhoogt het gevoel dat ik moet slagen. Wanneer ik soms op pad ga zonder een specifiek doel, kom ik meer tot rust, en kan ik ook meer genieten.
Op pad gaan met anderen is iets wat ik lastig blijf vinden. Het liefst ben ik gewoon alleen op pad en trek ik mijn eigen plan. Heel af en toe ga ik samen met een vriend op pad. Dat is erg gezellig, maar voor de fotografie werkt het gewoon beter om alleen te gaan vind ik.

Fotografeer je projectmatig en zo ja kan je daar iets over vertellen?

Daar kan ik van alles over vertellen, maar ik houd het kort. Sinds vorig jaar ben ik in het bezit van een bewegingssensor, die ik kan aansluiten op mijn camera. Ook heb ik een goede geïsoleerde koffer, waar precies een spiegelreflexcamera met groothoeklens in past. Deze set staat momenteel zoveel mogelijk in het bos, in de hoop op spectaculaire foto’s van het schuwe wild, gemaakt van zeer dichtbij, bij daglicht. Dit is een doorlopend project, waar ik in de toekomst nog veel mee hoop te kunnen doen. Een nadeel is dat de set in het bos achterblijft, met de (zeer kleine) kans dat de spullen weg zijn als ik een week later de beelden kom bekijken, de batterijen kom vervangen en eventueel de koffer ga verplaatsen. Iedere keer heb ik wel een beetje spanning of alles er nog staat.
Verder ben ik niet bang om jaren te doen over het maken van een beeld dat ik voor ogen heb. Zo kwam ik er jaren geleden achter waar een roedel herten ’s nachts komt grazen, en welke route ze ’s morgens bij het eerste licht volgen, op weg naar hun ‘daginstand’. Vier jaar lang heb ik ieder jaar rondom de langste dag geprobeerd ze voor de lens te krijgen. Dit jaar lukte dat eindelijk.

Verdiep je je in je onderwerp? Kan je daar iets over vertellen?

Als liefhebber van wild op de Veluwe, vind ik het reuze interessant om mezelf te verdiepen in het leven van de dieren en het gebied als geheel. Dassen bijvoorbeeld, zijn rondom de burcht veel schuwer dan wanneer ze aan het ‘foerageren’ zijn. Ook valt het me altijd weer op, dat wanneer je op de paden blijft lopen, de dieren minder snel vluchtgedrag vertonen. De dieren kennen de paden ook en weten waar ze mensen kunnen verwachten. Deze informatie kun je gebruiken bij het fotograferen, maar is evenwel ook erg leuk om te weten, zolang je maar breed geïnteresseerd bent.

 

Een das
Een das verschijnt voor mijn sensor-opstelling. Fotograaf: Mark van Veldhuizen

Wanneer moest je echt afzien voor het plaatje?

Voor het maken van de groothoekfoto van de grote bonte specht, zat ik 5 dagen lang bij -18° tegen een boom met de afstandsbediening paraat. Tijdens die vier dagen zag ik verschillende keren herten en reeën voorbij trekken zonder ze te kunnen fotograferen, omdat mijn camera verderop stond bij een omgevallen boomstam, mijn ‘spechtensetting’. Gelukkig had ik uiteindelijk wel mooie spechtenfoto’s.
Voor het fotograferen van een springende eekhoorn heb ik dagenlang op mijn buik gelegen, soms in de blubber. Heel veel tijd en spierpijn later kwam ik toch thuis met hele mooie beelden. Het was het allemaal waard.
Verder heb ik jaren geleden een vogelhut gehad. Van de juiste kleding had ik nog niet zoveel verstand en ’s winters was het soms zó koud, dat wanneer ik vijf uur zitten later stijf en verkleumd de (niet geïsoleerde) hut uitkwam, ik even opnieuw moest leren lopen.

Grote bonte specht
Grote bonte specht. Fotograaf: Mark van Veldhuizen

Vertel eens over die keer dat alles mis ging.

Als ik dat allemaal eens moest vertellen….
Het eerste waar ik aan denk, is die keer dat ik voor het fotograferen van een zwarte specht mijn statief op de hoogste stand had gezet en de camera omhoog gericht had. Tijdens een moment van onoplettendheid, hoorde ik opeens een luide plof naast me. Het hele spul was omgevallen, en de statiefgondel van mijn Sigma 150-500 was dwars doormidden gebroken.

Heb je een leuke/ spannende/ grappige anekdote met betrekking tot natuurfotografie?

Welke van al die keren…. 😉 Een leuke anekdote is toen ik ijsvogels ging fotograferen in de polder. Ik kende daar mensen met een prachtige natuurlijke plas achter hun huis, waar ieder jaar ijsvogels nestelen. Ik kreeg toestemming om daar te fotograferen. Die natuurplas was echt heel erg mooi. Er lag een oud bootje aan de kant tussen het riet, er was een mooi oud bruggetje, een verscholen tuinhuisje en een buitenverblijf met uitzicht op de plas. Gewapend met mijn camera en een mooie ijsvogeltak, kwam ik op een mooie lentemorgen, nog voor 6 uur aan. De tak moest in de vrij ondiepe bodem gestoken worden, niet ver van de nestholte af. Dit moest vroeg gebeuren, voordat de ijsvogels actief werden. Hiervoor kleedde ik mij compleet uit op een houten vlondertje voor het buitenverblijf, en plonsde het ijskoude water in om de tak te plaatsen. Tien minuten later kwam ik het water weer uit, droogde me af, en installeerde mezelf op een mooi ligplekje achter een rietkraag, met uitzicht op de tak. Ik heb daar heel wat mooie beelden van de ijsvogel kunnen maken die ochtend. Op één van de foto’s had het mannetje een prachtige modderkruiper gevangen.

Later die dag viel me op dat ik zo’n pijn had aan een paar ribben, links op m’n borst. In die periode ben ik nog een paar keer op die plek geweest. Iedere keer lag ik een paar uur plat op m’n buik, want dat leverde de beste beelden op. De pijn in mijn ribben werd alleen wel steeds erger. Eindelijk viel het kwartje, toen ik die avond dassen ging fotograferen. Voor het bepalen van de plek waar ik ‘aan ging zitten’, haalde ik een pakje shag en een aansteker uit mijn borstzak, om de windrichting exact te kunnen bepalen. Toen bedacht ik me dat ik al die lange uren met mijn ribben op de aansteker had gelegen. Ik hield er twee gekneusde ribben aan over, waar ik 6 weken lang last van hield.

IJsvogel met modderkruiper
IJsvogel met modderkruiper, gefotografeerd met een aansteker tussen m’n ribben. Fotograaf: Mark van Veldhuizen

Toen ik later de mensen sprak bij wie ik de ijsvogel mocht fotograferen, vertelden zij dat haar broer met zijn vriendin in het buitenverblijf woonden en dat hij op de ochtend dat ik die ijsvogeltak ging plaatsen rond kwart voor 6 melding van een storing kreeg waar hij op af moest. Zijn vriendin en hij zullen die ochtend ongetwijfeld een prachtig uitzicht hebben gehad…

Hoe belangrijk is apparatuur voor je?

Heel belangrijk eigenlijk. Toen ik 10 jaar geleden begon met natuurfotografie, zag ik de website van Edwin Kats, en ik was enorm onder de indruk van de kwaliteit van die beelden. Vanwege de kwaliteit worden alle foto’s gewoon mooier. Ik houd niet van ruis in foto’s en ik wil beelden maken waar ik blij van word. Daar hoort hoogwaardige apparatuur bij. Door middel van handelen in van alles en nog wat en het fotograferen van een aantal feesten en bruiloften etc. heb ik flink gespaard en dat heeft geleid tot een leuke verzameling apparatuur. Ik overweeg wel een keer een overstap te maken van spiegelreflex naar spiegelloos. Naast dat dit denk ik wel de toekomst is, brengt het ook met zich mee dat de schuwe dieren niet meer gestoord worden door het geluid van de spiegel.

Daarnaast probeer ik tegenwoordig beelden op fotobehang en andere materialen aan de man te brengen en op diverse plekken prijken mijn beelden metersgroot aan de muur. Om dit te kunnen doen, móet de beeldkwaliteit wel hoog zijn.

Wat kan je niet missen wanneer je op pad/reis gaat met betrekking tot fotografie?

Eigenlijk ga ik nooit op pad zonder mijn Canon 200-400 f4 met ingebouwde converter. Met deze lens kan ik niet alleen over een prachtig tele-bereik dieren fotograferen, maar ook landschapsfoto’s kunnen hiermee gemaakt worden, vooral panoramabeelden die ik dan opbouw uit meerdere beelden.

Wat zit er in je cameratas? Wat is onmisbaar voor jou? Wat zou elke fotograaf mee moeten brengen?

In mijn tas zit mijn 200-400 telelens met de camera er op, vaak ook de Sigma 24-70 f2.8, soms de Canon 16-35 f4, een filterhouder met ND6 grijsverloopfilter, extra accu en geheugenkaartje, aan de ene kant hangt een zwaar statief, aan de andere kant een inschuifbaar driepootstoeltje, en ook zorg ik voor goede camouflage. Dan zit er nog een flesje water in, en een appel of een reep. Alles bij elkaar goed voor bijna 15 kilo. Soms vraag ik me af hoe lang ik het fysiek nog vol zal houden op deze manier. Vooral het flesje water raad ik iedere fotograaf aan mee te nemen 😉

Welke foto vormt momenteel je bureaublad en waarom juist deze??

Volgens mij een beeld uit Yosemite National Park, standaard voor Mac Os. Dit verkleint de kans op een vastloper van mijn overvolle Mac.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje en wat zou je antwoord op die vraag zijn?

“Wat is je grootste valkuil?”

Ik denk dat mijn grootste valkuil ligt in het plichtmatig fotograferen. Ook al klinkt het misschien vreemd, soms is het gewoon beter om een keer thuis te blijven. Ook al loop je daarmee de kans om dat éne resultaat mis te lopen. Ik herinner me dat ik vorig jaar zomer voor mijn gevoel nog niet voldoende mooie dassenfoto’s had gemaakt en dus ging ik op een vrije zaterdagavond een paar uurtjes posten. Eigenlijk deed ik dat vooral omdat ik vond dat het moest. Die avond kreeg ik niets voor de lens. Toen ik met een leeg gevoel terug liep naar de auto zag ik een aantal andere mensen die lekker samen op pad waren. Toen dacht ik bij mezelf: “Waar ben ik toch mee bezig?

Toch leer ik hier gelukkig steeds beter mee omgaan. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan de fotografie, helemaal wanneer je een gezin hebt. De kans is daarom groot dat ik in de toekomst iets minder vaak op pad zal gaan, maar dat is dan vooral omdat ik prioriteiten moet stellen. Voorlopig is natuurfotograferend Nederland nog niet helemaal van me af. Ook al is het op een iets lager pitje, mijn camera hangt nog lang niet aan de wilgen!

6 reacties

  1. Mark, wat een mooi interview! Ik kan al helemaal blij worden van een (niet echt scherpe) foto van een karekiet die we zelf zien! Voor het mooie werk gaan we gewoon naar jouw website!

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

6 reacties

  1. Mark, wat een mooi interview! Ik kan al helemaal blij worden van een (niet echt scherpe) foto van een karekiet die we zelf zien! Voor het mooie werk gaan we gewoon naar jouw website!

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: