Interview met Jan-Willem Mantel

Wie is Jan-Willem en hoe is jouw passie voor natuurfotografie begonnen?

Ik ben Jan-Willem Mantel, woonachtig in Amsterdam, geboren en getogen op het platteland, inmiddels opa, reizende verkoper voor een bloembollenexportbedrijf, introvert maar houd van gezelligheid, en al mijn leven-lang onder de indruk van de schoonheid van de natuur. De film ‘De nieuwe Wildernis’ ontwaakte mijn passie om de schoonheid van de natuur ook zelf te gaan vastleggen.

Je noemt jezelf een countryman die in Amsterdam woont. Vanwaar dat contrast? En zou je dat niet willen omruilen?

Ik vind het heerlijk om me te verwonderen. In de natuur is dat natuurlijk geweldig maar ik vind het ook geweldig om met totaal andere (sub-)culturen in aanraking te komen en me daarover te verwonderen. Dat kan bij uitstek in Amsterdam. De stadsnatuur is daarnaast ook geweldig en geeft fotografisch gezien vaak unieke mogelijkheden. En vanuit het centrum van Amsterdam ben je in ‘een poep en een zucht’ weer op het platteland. Amsterdam is eigenlijk ook maar gewoon een dorp.

Hoe vind je jouw inspiratie voor de beelden die je maakt? En hoe blijf je jezelf uitdagen?

Ik laat me graag inspireren door andere fotografen. Maar ik probeer altijd beelden te maken die ikzelf gewoon mooi vind en probeer mezelf iedere keer uit te dagen door m’n beelden ‘iets’ extra’s te geven. Ik vind een beeld goed als er een ‘Wow-effect’ in zit.

Mezelf uitdagen doe ik door regelmatig naar dezelfde gebieden terug te gaan. Zo ga ik jaarlijks naar Zuid-Afrika, de UK, Hokkaido-Japan en Kerkini in Griekenland waar ik dezelfde onderwerpen fotografeer. Door die gebieden en onderwerpen beter te leren kennen kom je iedere keer met betere foto’s thuis maar de natuur en de omstandigheden blijven ook keer op keer verrassen. Wat dat aangaat is ‘the sky the limit’. Maar ook in Nederland bezoek ik vaak mijn vaste plekjes/routes/onderwerpen.

Veel natuurfoto’s zijn gemaakt tijdens je reizen. Hoe vind je jouw onderwerpen vaak zo ver weg van huis?

Ik doe van te voren goed mijn huiswerk. Tijdens de pandemie had ik mijn reis naar Hokkaido al volledig uitgestippeld en zodra Japan zijn grenzen weer opende, had ik mijn reis binnen een paar uur volledig geboekt (vliegtickets, accommodatie en huurauto). Door regelmatig terug te gaan kan ik m’n reizen nog beter finetunen waardoor ik nog meer foto-rendement probeer te scoren.

Heb je een soort, een plek of een beeld in je hoofd die zou je ooit nog zou willen maken?

Heb je ff? Ik zou eigenlijk met vroegpensioen moeten gaan, anders krijg ik mijn lijstje nooit af… Het probleem is dat ik mijn gedroomde onderwerpen en gebieden meermalig wil bezoeken omdat je daarmee het onderwerp enorm kunt uitdiepen.

Hoe ga jij te werk als je op pad gaat? Heb je een plan of laat je je verrassen door wat je tegenkomt?

Ik heb altijd een plan met in mijn hoofd een hele serie droom-scenario’s. Maar de natuur weet iedere keer weer te verrassen en mijn droom-scenario’s te overtreffen. En dat probeer ik dan weer in beeld te vangen..

Hoe ver ga jij voor die ene foto?

Een week op Hokkaido bij -15 fotograferen terwijl mijn koffer met warme kleding in Parijs is blijven steken, is even doorbijten. Maar zolang ik iets moois beleef of denk te gaan beleven dan kan ik altijd doorgaan…

Heb je een anekdote met bijbehorende foto die je niet snel zult vergeten?

Tijdens de tweede zomer van de pandemie heb ik vele zomeravonden op mijn buik gelegen midden in de speeltuin van een vossenfamilie op een industrieterrein. De vosjes deden hun ding en trokken zich helemaal niets aan van mijn aanwezigheid. Over het aanschouwen van een sub-cultuurtje gesproken… het was geweldig.

Wat zijn jouw doelen of ambities in je fotografie?

Mijn ambities zijn vrij eenvoudig: Me blijven verwonderen en die verwondering proberen door te geven middels beeld. En wellicht ooit (part-time), (semi-)professioneel aan de slag in de natuurfotografie-wereld.

Wat zou je nog aan andere natuurfotografen willen meegeven?

Blijf je verwonderen, blijf dicht bij jezelf en blijf doorgaan…