Wie is Vincent en hoe is je passie voor natuurfotografie en film ontstaan?
Ik ben 42 jaar, woonachtig in Enschede, samen met mijn vrouw en onze 2 zonen (13 en 11). Eigenlijk haal ik al sinds mijn jeugd voldoening uit creatieve bezigheden. Dit werd opnieuw aangewakkerd rond 2011 toen ik in aanraking kwam met Instagram, een grappige telefoonapp waar je door middel van filters de alledaagse foto’s kon omtoveren tot een soort retroplaatje. Even een romantisch “origin” verhaal: door mijn toenmalige werk als kok stonden de weekenden eerder altijd in het teken van laat naar bed en lang uitslapen. Totdat ik op een zondagochtend ineens verrassend vroeg wakker was. Ik besloot samen met de hond er spontaan op uit te trekken voor een ochtendwandeling in het lokale bos. Er hing een typisch en mysterieus sfeertje die ik vanwege mijn stelselmatige uitslaapsessies helemaal niet meer kende. Met mijn Iphone schoot ik foto’s van de magische bostaferelen.
Vol positieve energie van de memorabele boswandeling schoof ik thuis aan de ontbijttafel aan en bekeek ik de succesvolle foto-opbrengst van de ochtend nog eens terug. Prachtig! Een aantal favorieten werden gepost op mijn IG account en ik ontving al snel een paar leuke reacties van andere hobby-fotografen die op hun beurt ook weer hun fotoavonturen deelden. Geen algoritmes, geen commercie. Kortom, een hele leuke en onschuldige manier om kennis te maken met fotografie. Vanaf die dag besteedde ik veel van mijn weekenden aan vroege fotosessies op het Twentse platte land. Foto’s werden structureel gedeeld op IG en ik werd door steeds meer mensen gevolgd. Ik kocht een ‘echte’ camera waarmee ik de eerste 2 jaar uitsluitend in de automatische stand heb gefotografeerd.
Twente Marketing benaderde mij voor een structurele samenwerking om hun beeldbank met mijn foto’s te spekken. Niet veel later ontving ik op een dag een mailtje van het Noors Toerismebureau. De vraag luidde of ik misschien belangstelling had om op reis te gaan in het zuiden van Noorwegen om foto’s te maken en deze te delen op mijn IG! “Wat zou het toch fantastisch zijn als ik hier ooit eens mijn beroep van kan maken?” – fantaseerde ik regelmatig. In 2019 besloot ik de grote stap te wagen. Een paar grote opdrachten die ik definitief kon opschrijven gaven het laatste en beslissende zetje. Sindsdien ben ik regelmatig op pad naar prachtige bestemmingen in Europa om mooie foto’s te maken.
Je bent professioneel reisfotograaf en dus veel onderweg. Krijg je specifieke opdrachten voor plekken of ga je zelf ook op onderzoek uit naar de beste locaties?
Meestal ga ik op uitnodiging van een betalende organisatie op reis. Dit betekent dus dat ik in principe geen reis maak zonder dat ik zeker weet of ik er ook iets aan ga verdienen. Wel komt het voor dat ik, puur hobbymatig, besluit om bijvoorbeeld naar een gebied in Duitsland te rijden als er verse sneeuw is gevallen. Hierachter zit echter geen verdienmodel, maar beschouw ik als uitbreiding van mijn portfolio. Soms komt het voor dat dit indirect iets oplevert.
Ik kan me voorstellen dat er een bepaalde tijdsdruk ligt als je een gebied in kaart brengt, hoe zorg je ervoor dat je de tijd optimaal benut?
Dat is een lastige factor die altijd een grote rol speelt en een uitdaging met zich meebrengt. Ik heb het hiermee wel eens lastig gehad. Een typisch geval van FOMO (Fear of missing out) waardoor ik vaak erg onrustig werd, wat een negatieve invloed had op mijn productiviteit. De laatste jaren weet ik hier wel iets beter mee om te gaan en ben ik een stuk rustiger. Het is namelijk vaak helemaal niet verstandig om een plan van te voren tot in de puntjes uit te stippelen… In de realiteit loopt het vaak anders dan van te voren gedacht. Houvast put ik uit het feit dat de foto’s die ongepland worden gemaakt, vaak mijn favorieten zijn. Wel houd ik meestal een globale planning aan waarop ik in principe kan terugvallen wat ook weer een bepaalde gemoedsrust geeft.
Hoe hou je het leuk en uitdagend voor jezelf als je voor je werk op reis bent?
Dat is eerlijkgezegd niet zo moeilijk. Het is niet echt zo dat er kans bestaat dat ik in een sleur terecht kom. Van alle dingen die ik het graag doe, staat het zoeken naar mooie en fotogenieke plekken en onderwerpen met stip op één. Wel is het zo dat het soms een openbaring kan zijn om andere onderwerpen/ plekken/ motieven dan het vertrouwde recept te omarmen.
Heb je een leuke anekdote die je wilt delen?
Ik was eens op pad voor mooie herfstfoto’s in het Foret d’Anlier in de Waalse Ardennen. Bij een riviertje spotte ik ineens iets blauws…Een ijsvogel! Wat een geluk! Het was nog vroeg en niet veel mensen waagden zich buiten in dit hondenweer. Dat zou de reden zijn dat deze ijsvogel in opperste concentratie zo rustig op de overhangende tak bleef zitten, totdat hij een ongelukkig visje zou zien. Mijn kans zag ik schoon en ritste zo geruisloos mogelijk mijn cameratas open. Hopend dat mijn kleine blauwe vriend nog even zou blijven zitten. Ik stelde vlug scherp.. en *klik* – hebbes!
Het zou pas echt gaaf zijn als ik het moment suprême van het duiken naar zijn prooi zou vastleggen! Ik switchte mijn camera naar “video” en zette het frame rate op 100p (4x slow motion) “Dit zouden toch wel gladde beelden op moeten leveren”. Ik bewonderde de blauwe jager die zoveel geduld had en zich weinig van deze pottenkijker leek aan te trekken. 10 minuten gingen voorbij…15… De vogel had vandaag weinig succes zo leek het. De video besloot ik maar te laten voor wat het was en ik nam afscheid van de ijsvogel met engelengeduld.
Even verderop stapte ik het plaatselijke bezoekerscentrum binnen. Jij bent fotograaf? Vroeg hij met een mooi Frans accent. “Oui! “Moi aussi, en de man liet een paar foto’s op zijn Instagram account zien. “Tres bien! Oh… en ik zag hierachter zojuist een ijsvogel!” Hij glimlachte en zij “Die zien we hier vaker, dat is een dummy” Een wat?! “Oui, een dummy. Kijk, hij hoort bij de puzzeltocht voor kinderen. We hebben ook een specht, een uil en een eekhoorn”. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Had ik nu werkelijk waar, in de stromende regen, zojuist 20 minuten lang een ijsvogel van plastic staan filmen in de hoop dat hij zou gaan duiken naar een visje? “Bonne journée monsieur”, en ik maakte dat ik wegkwam.
Heb je nog ambities in je fotografie?
Geen hele uitgesproken ambities. Ik hoop nog lang te kunnen genieten van mooie ochtenden op verschillende plekken. Als ik daar ook nog een paar centen mee kan verdienen heb ik verder geen wensen en ben ik een gelukkig man.
Hoe ver ga jij om je beelden te maken die je maakt?
Soms redelijk ver. Een hike met 1000 hoogtemeters en een slapeloze nacht om een zonsopkomst (waarvan het natuurlijk allerminst zeker is of het een goede zal zijn) vast te leggen behoort bij mij tot de opties. Ook behoort een nachtelijke rit van 5 uurtjes als ik diep in Duitsland een dorpje onder een vers laagje sneeuw wil fotograferen tot de mogelijkheden. Overigens zijn deze ietwat radicale beslissingen niet altijd een unaniem succes.
Pak je de camera in je vrije tijd en in Nederland ook op en zo ja, wat fotografeer je dan en wat zijn je guilty pleasures?
Ik vind het leuk en ook wel belangrijk om regelmatig de verschillende alledaagse momenten binnen ons gezinsleven vast te leggen. Het liefst in een spontane, reportage-achtige stijl. Ook wil ik wel eens mijn camera meenemen naar de voetbalwedstrijd van de jongens om mijn sportfotografie bij te slijpen.
Heb je nog tips voor andere natuurfotografen?
Een tip waar ik zo langzamerhand steeds vaker bij zweer is het thuislaten van mijn statief. Natuurlijk is het zo dat ik als gevolg sommige shots ‘mis’, maar de keerzijde is dat ik veel sneller en mobieler ben waardoor ik onder de streep met meer variërende foto’s thuiskom. Het geeft mij persoonlijk meer vrijheid en lol bij het fotograferen. Meer dan eens is het voorgekomen dat ik net die voorbij rennende ree mistte omdat de camera instellingen nog op iso 100 en 2 seconden sluitertijd had staan. Ik beschouw een statief over het algemeen als een noodzakelijk kwaad.
