Interview Niels Punter

Wie ben jij, en waarin onderscheid je je van andere fotografen?

Mijn naam is Niels Punter, ben 26 jaar oud en woon in Groningen. Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Bakkeveen waar wij met ons gezin midden in het bos woonden. De liefde voor de natuur is er met de paplepel ingegoten. In de zomervakanties reisden wij naar Scandinavië, waar wij 4 weken met een VW campertje rond toerden. Als mijn vader ging fotograferen, nam hij mij als baby mee in de buidel. Dat was mijn eerste ontmoeting met fotografie. Mijn opvoeding, creativiteit en mijn liefde voor de natuur hebben ervoor gezorgd dat ik mij ben gaan richten op natuurfotografie.

In mijn werk staan emoties, beleving en het verhaal bij mijn foto’s centraal. Een foto moet meer zijn dan een scherp plaatje. Het moet iets teweegbrengen, iets toevoegen. Een mooie manier om dit te doen is door het integreren van journalistiek in mijn fotografie. Voor mij wordt een foto zo veel mooier en interessanter met een verhaal. Je gaat foto’s anders zien en anders beoordelen. Op deze manier is een foto niet alleen een mooi plaatje, maar schetst het een verhaal over de situatie van het onderwerp. Ik probeer dit zo veel mogelijk te doen, maar daarbij moet ik zeggen dat ik nog veel te leren heb. Wel vind ik het fijn om te denken dat wij als natuurfotografen de vertegenwoordigers zijn van de natuur en de situatie waarin zij verkeert. Zij kan niet spreken, niet voor zichzelf opkomen. Als vertegenwoordigers van de natuur kunnen wij deze taak op ons nemen, waardoor de natuur via ons haar verhalen kan vertellen.
Naast het toevoegen van verhalen, verwerk ik foto’s vaak naar zwart-wit. Het zorgt ervoor dat de focus op het onderwerp wordt gericht, zonder eventuele kleuren die hierbij kunnen afleiden. Natuurlijk geldt dit niet voor alle foto’s, maar het is iets wat sommige foto’s vele malen sterker maakt.

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk? En waarom zou ik die moeten kennen?

Eén van mijn foto’s die je misschien kent is die van een poolvos. Het is een foto die door BBC Earth is gedeeld op social media (Instagram). Hierbij heeft de foto meer dan 30.000 likes gekregen. Iets waar ik ontzettend trots op ben. Een klein minpuntje was wel dat de BBC mijn naam verkeerd had gespeld, waardoor mijn account voor veel mensen niet te vinden was. Gelukkig was er een oplettend persoon uit Californië die mij tipte! Na contact te hebben gezocht met de BBC, werd mijn naam dan toch eindelijk goed gespeld.

Wat is je favoriete onderwerp en waarom?

Ik vind het fijn om dieren te fotograferen in een omgeving. Waarschijnlijk komt dit ook door het feit dat ik aan mijn 300mm vaak net niet genoeg millimeters heb. Ik vind het mooi om dieren als onderdeel in een foto te zien. Omgeving vertelt daarnaast altijd een verhaal. Iets wat een foto interessanter kan maken. Maar mocht ik wel dichtbij kunnen komen, dan vind ik portretten en gedrag prachtig om te fotograferen. Het brengt mij op zo’n moment even in een andere wereld, waardoor ik alles vergeet.
Gelukkig zijn er in Nederland wel plekken waar je dichterbij je onderwerp kunt komen. Denk bijvoorbeeld aan de Amsterdamse Waterleidingduinen. Deze locatie is uiterst geschikt om te werken aan je fotografie skills. Vaak hebben wij daar in “the heat of the moment” geen tijd voor. Het is daarom goed om dit te oefenen zodat je jouw manier van fotografie probeert te ontwikkelen. Laat je inspireren, ga op zoek naar werk van anderen dat je aanspreekt en probeer dit te integreren in je werk.

Wat staat er al jaren bovenaan jouw bucketlist?

Een wens van mij was het fotograferen van de poolvos en dat is dit jaar gelukt! Iets waar ik ontzettend blij mee ben en wat mijn fotografie tot een hoger niveau heeft gebracht. Maar daarbij moet ik zeggen dat ik nog niet het gevoel heb dat ik deze diersoort heb afgesloten. Het gaat niet goed met de poolvos in Scandinavië en de kans bestaat dat hij daar op een gegeven moment uitsterft. Ik zou daarom nog meer tijd in deze diersoort willen steken om zijn situatie met beelden vast te leggen en dit met de wereld te delen.
Maar als ik nu weg zou mogen om te fotografen, dan zou ik naar Spitsbergen gaan. Het lijkt mij geweldig en indrukwekkend om ijsberen en walrussen te fotografen, te midden van het grillige en koude landschap. Misschien iets voor de toekomst. Maar ik zie mijzelf nu niet zo snel 8.000/10.000 euro aan de kant leggen voor een reis van 10 dagen. Misschien moet ik mij toch wat meer gaan richten op de natuur dichtbij. De otter of de wespendief misschien?

Van wie krijg je (opbouwende) kritiek op je foto’s?

De beste, eerlijkste en bruikbaarste feedback krijg ik van mijn vriendin. Daarbij moet ik zeggen dat dit in het begin he-le-maaaal niet leuk was. Mijn vriendin heeft een studie in ‘Art and Design’ gevolgd en werkt daarnaast op het vmbo als docent tekenen, waarbij compositie, perspectief, licht, kleur, lijnen dagelijkse kost zijn. In het begin had ik het gevoel dat veel van mijn foto’s bekritiseerd werden. En dat deed af en toe best pijn mag je weten. Dit zorgde ervoor dat ik al snel in de verdediging schoot, iets wat niet fijn en ook niet leerzaam is. Maar goed; na een gesprek en een flink glas wijn bleek al vrij snel dat ik onzeker was over het werk wat ik maak, waardoor haar feedback niet goed aankwam. Ik moest echt leren om voor feedback open te staan. Dit gaat nu goed en zorgt ervoor dat ik mij verder kan ontwikkelen. Ik ben haar hier erg dankbaar voor. Misschien dat ik dit binnenkort nog maar eens naar haar moet benoemen.

Welk onderwerp binnen de natuurfotografie ga jij nooit fotograferen en waarom niet?

“Zeg nooit, nooit” zegt mijn moeder altijd… En daar heeft ze vaak gelijk in ook. Ik wil mijzelf niet belemmeren door bepaalde zaken niet te doen. Wel zijn er natuurlijk zaken die ik minder snel zou fotograferen zoals bloemen en paddenstoelen bijvoorbeeld. Maar goed, met een verhaal en/of boodschap wordt het fotograferen van iets minder interessante zaken een uitdaging op zich. Het is daarom nooit verkeerd om je te verdiepen in een bepaald onderwerp. Misschien kijk je dan met hele andere ogen door de ‘zoeker’.

Welke (type) foto ben je beu?

De standaard, scherpe of onscherpe foto’s van vogels, op een takje, bij hard licht, helemaal gecropt, zonder actie, zonder prikkeling tot fantasie. Dat zo’n beetje. Waarschijnlijk omdat ik zelf veel te veel van dat soort foto’s heb gemaakt in het begin. Ik zie mensen liever experimenteren. Probeer eens iets anders, “think out of the box” en zie het maken van fouten als een leerproces. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik zeg f22 , wat zeg jij?

Lange sluitertijd, stof op de sensor, landschapsfotografie. Met landschapsfotografie zou ik wel meer willen uitproberen. Momenteel doe ik daar eigenlijk niet zoveel mee. Wel heb ik afgelopen jaar een LEE Foundation kit aangeschaft, maar mis ik nog de filters daarvoor. Wel kijk ik regelmatig op YouTube naar filmpjes van Thomas Heaton. Hij neemt je mee op zijn trips de natuur in en legt uit wat hij doet en waarom hij dingen doet. Voor mij een inspiratiebron en erg fijn om te kijken na een lange werkdag. Als we het over ‘wildlife photography’ hebben, dan is Morten Hilmer ook een hele goede op YouTube. In ieder geval zeker een aanrader voor de mensen die hem nog niet kennen! Maar goed, f22… 22ºF, staat gelijk aan – 6ºC. Daar ben ik wel weer aan toe.

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest? En waarom?

Ik moet zeggen dat ik een erg groot liefhebber van het werk van David Yarrow ben. Zijn prachtige zwart-wit beelden zijn pure kunst. Ik vind het prachtig om zo nu en dan in zijn boek te bladeren. Emoties staan voor mij centraal in zijn foto’s. Daarnaast ben ik erg fan van het werk van Paul Nicklen. Door middel van zijn foto’s maakt hij mensen bewust van de situaties van de oceanen. Vorig jaar in Stockholm liep ik toevallig een tentoonstelling van hem binnen. De beelden waren prachtig en deden je meeleven met al het leed wat zich in en rond de oceanen afspeelt. Ook heeft hij samen met Cristina Mittenmeier een ‘foundation’ opgezet, genaamd ‘SeaLegacy’. Hun missie is om een gezonde en overvloedige oceaan te creëren voor ons en voor de planeet.
Daarnaast vind ik Jasper Doest ook ontzettend goed. Hij staat tussen mens en dier, legt verbindingen en vertelt verhalen door middel van zijn foto’s. Dit is iets waar ik mijzelf graag in zou ontwikkelen.

Wanneer moest je echt afzien voor het plaatje?

Ik wilde altijd al eens foto’s maken van watervogels op ooghoogte. De wens om een drijvende schuilhut te maken spookte al een jaartje in mijn hoofd. Na een aantal tekeningen te hebben gemaakt heb ik de materialen gekocht en heb ik samen met mijn vader de drijvende schuilhut gebouwd. Na deze te hebben getest in de vijver, bleek hij te werken! De dag erop stond ik om 06:00 aan de waterkant van een recreatieplas. Met het waadpak aan wurmde ik mij onder de camouflagenetten en kroop ik verder het water in. Al snel kwamen er 2 meerkoeten in beeld. Deze verplaatsten zich naar de andere kant van de plas en waren elkaar regelmatig aan het belagen. Een moment van actie die ik graag vast wilde leggen. Voor het oversteken van de plas moest ik echter wel door wat dieper water. Water waar ik niet in kon staan. Dus met een paar duizend euro op het drijvende plateautje begon ik langzaam de plas over te zwemmen. De snelheid lag op een 0,5 km/p en pas na een minuut of 10 was ik in het midden. Toen ik na een kleine pauze verder probeerde te zwemmen, bleek dat er iets om mijn been heen zat. Ik probeerde het er af te schoppen, maar dit lukte niet. Ik zag hoe het camouflagenet steeds verder van de hut afdreef en zich om mijn benen strikte. Al watertrappelend probeerde ik het net los te maken. Ik was vermoeid, kreeg water in mijn pak en was bang dat al mijn apparatuur in het water zou belanden. Na een worsteling van een paar minuten was ik los en verdween het camouflagenet de diepte in. Terug bij de kant moest ik eerst bekomen van de schrik. Plotseling verschenen de 2 meerkoeten weer voor mijn hut. Langzaam probeerde ik dichterbij te komen. Aan het gedrag van de meerkoeten zag ik dat er iets zou gebeuren. Ik stelde mijn camera in en wachtte op het moment van actie. Op het moment dat de aanval werd ingezet bewoog ik met de actie mee en maakte foto’s. Van de 5 foto’s bleek alleen deze goed te zijn. Een foto waar ik erg blij mee ben!

Welke foto vormt momenteel je bureaublad en waarom juist deze?

Het is wat saai, maar het is de standaard Apple achtergrond. Zelf heb ik nooit mijn eigen foto’s op mijn achtergrond. Hoe vaker ik naar mijn eigen foto’s kijk, hoe minder mooi ik mijn eigen werk begin te vinden. Alles moet altijd beter, mooier, perfecter en bijzonderder. Fijn zo’n kritische blik, maar soms demotiveert mij dit ook. Niets is meer goed en ik zie alleen maar beren op de weg. Dit is zeker nog een puntje van aandacht!

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje? En wat zou je antwoord op die vraag zijn?

‘Wat belemmert je het meest in de fotografie?’

Tijdens het fotograferen belemmer ik mijzelf het meest. Daar kan ik erg kort over zijn. Ik neem niet meer genoegen met de meeste plaatjes die ik schiet, word gedemotiveerd als foto’s niet naar wens zijn. Op internet staat zo veel moois, dat ik daar soms onzeker door word. Maar al het goede heeft tijd nodig. Hier probeer ik dan ook maar in te geloven. Blijven foto’s maken, mezelf blijven uitdagen en actie ondernemen. Ik wil vaak te veel tegelijk, waardoor ik vastloop. Misschien dat andere mensen dit herkennen? Stapje voor stapje moet er toch progressie te zien zijn. Misschien moet ik mijn allereerste foto’s maar weer eens bekijken.

‘Hoever zou je gaan voor een foto?’

Als ik vertel over mijn fotografie en wat ik daarvoor moet doen, kijken mensen mij soms vreemd aan. Vroeg opstaan en laat naar bed om het ‘gouden uur’ vast te kunnen leggen. 10 keer je dag doorbrengen in een hut, zonder enig succes. Met je waadpak het water in om op oogniveau foto’s te maken. Een groot gedeelte van je tijd en geld besteden aan de fotografie. Waarschijnlijk klinkt dat de meesten wel bekend in de oren. Wij als natuurfotografen moeten er veel voor over hebben om tot een mooi plaatje te komen. Soms heb je geluk, maar het grootste gedeelte van de tijd heb je dat niet en moet je uren, dagen en soms weken wachten tot het ideale moment zich voor doet. Kilometers lopen, bergen beklimmen, verkleumen in de kou. Het hoort er allemaal bij. Wel voor mij tenminste. En als je dan, na al dat werk, al dat leed, dan toch het ideale plaatje op de geheugenkaart van je camera hebt staan, dan kan je dag niet meer stuk! De herinneringen van het afzien dragen bij aan de waarde en beleving van de foto. Hij wordt speciaal en onvergetelijk. En deze foto’s zijn voor mij het mooist. Dus op de vraag “hoe ver ik zou gaan voor een foto? ”, is mijn antwoord: HEEL VER! Zolang dat niet ten koste gaat van het onderwerp en zijn/haar omgeving.