Interview Odette Doest

Interview Odette Doest

Bob, het puntje van de ijsberg

“Ik wilde als kind al dierenarts worden. Kinderen kwamen op school al met gewonde vogeltjes naar me toe en flamingo Bob is één van de vele dieren die ik al mijn leven lang heb proberen te redden en terug te zetten. Ik zie ongeveer twintig flamingo’s per jaar binnenkomen en weer opgekalefaterd worden. In het begin snapte ik dan ook niet waarom het zo bijzonder was, dit is gewoon wat ik doe. Vroeger reed ik ook al met mijn bagagetas over de schouder van de ene educatie naar de andere, maar nu steekt daar een lange roze kop uit, die door het raam gluurt. Bob heeft de boel wel in een soort versnelling gebracht; educatie is nog gewilder en er zijn nu zelfs wachtlijsten. Door Bob bereik ik steeds meer mensen en ik krijg inmiddels uit de hele wereld vragen over dierenwelzijn. Uit Argentinië, Pakistan, India, hele afgelegen gebieden, waar ze nog niet zoveel dierenartsen hebben.”

Partners in crime

Jasper is het jongere neefje van Odette en hoewel ze elkaar al hun hele leven kennen, werd het contact pas serieuzer toen Odette in Peru conservation werk met ara’s ging doen. Ze kocht haar eerste echte spiegelreflex en tijdens haar bezoeken aan Nederland hielp Jasper met het ontwikkelen van de foto’s en gaf foto-adviezen. Op een dag bedacht Odette dat het leuk zou zijn haar praktijk wat op te leuken met Jaspers foto’s.

“Jasper stelde voor om foto’s van dieren op het eiland te maken. Iets lokaals is leuker dan pooldieren. In 2016 had hij had wat tijd over en kwam hij naar Curaçao. Op dat moment had hij er nog geen benul van dat mijn halve huis vol zat met dieren. Er vlogen papegaaien rond die sleutels kunnen omdraaien en zo deuren kunnen openen om vervolgens het huis rond te sjouwen en te kijken wat er allemaal te doen is. Op een ochtend had één papagaai de sleutel omgedraaid en een ander de deur opengetrokken en dan loopt alles naar binnen. Bij Jasper was eerst de pelikaan binnen gewalst en daarna stak Bob stak zijn hoofd de kamer in. Dus heb ik -‘sorry sorry sorry’- iedereen snel weer terug gebonjourd, maar Jasper dacht: Wow! En is direct foto’s gaan maken.
Op het moment dat Jasper hier is, is het altijd een gekkenhuis. Hij is na zo’n weekje gesloopt, maar ik heb al mijn eigen drukke schema en moet daarnaast ook nog eens elke dag om 5 uur op om met Jasper in het mooiste licht foto’s te schieten. Wat wel fijn is dat ie heel lekker kookt, wat erg welkom is na een lange dag werken.”

Klikklikklikklik

“Aanvankelijk vond ik die camera overal wel lastig. Soms zit hij echt met die lens vlak bij je gezicht klikklikklikklik en bij alles wat je doet klikklikklikklik. Zelfs als je in slaap gevallen bent op de bank word je wakker van klikklikklikklik…… Maar we hebben een goede band en na een dag was ik het wel gewend. En zo maakt hij wel al die epic foto’s, zoals de bekende foto van Bob op mijn schoot. Ik rijd normaal niet zo rond met de flamingo, maar ik had dit keer een kort ritje en voor het gemak had ik de flamingo en de pelikaan op de achterbank gezet. Onderweg begint het keihard te regenen – echt zo’n tropische regenbui – en de flamingo en de pelikaan kregen ruzie. We waren er bijna, dus heb ik de auto aan de kant gezet, de flamingo opgepakt op mijn schoot gevouwen en zo heb ik stapvoets de laatste 100 meter afgelegd. En Jasper zat naast me en zo is – klikklikklikklik – dus for ever vastgelegd dat ik zonder riemen met Bob op mijn schoot rijd.

Warawara op de rode loper

“Alle foto’s op mijn social media maak ik zelf. Ik vind fotograferen nog steeds heel erg leuk. Door tijdsdruk zijn het vaak smartphonefoto’s, maar soms neem ik mijn camera ook wel mee. Doordat ik heel veel met Jasper heb meegelopen, zijn mijn foto’s ook beter geworden. Ik herken een goed fotomoment.
Laatst vond de première plaats van een film waarin één van mijn roofvogels had meegespeeld en ik dacht: ‘Ik neem de dieren mee!’ Dus ik liep met een manke hond en een warawara dat filmtheater in en daar stond ik in mijn blitse jurk foto’s te maken van de dieren op de rode loper. Enerzijds zijn er dan mensen die toeschieten om te helpen, maar er zijn ook mensen die met afgrijzen staan te kijken: ‘Ze heeft díeren bij zich!’ Zelfs de manager liep me achterna, bezorgd of ze nergens zouden plassen. Dan denk ik: ‘Kom op zeg!’ Maar ik gebruik wel elk moment aan om mensen te onderwijzen in de wereld der dieren. Dieren zijn zoveel meer dan iets op twee poten en met twee vleugels!”

Aap Jopie

“Jasper en ik hebben het er ook wel over, bijvoorbeeld over de hypocrisie. Dat, zodra het in een andere cultuur gebeurt, mensen heel gauw een mening hebben zonder naar zichzelf te kijken en zich af te vragen: ‘Hoe ga ik eigenlijk om met mijn hond, driehoog op een flat?’ Sommige mensen willen een dier voor hun eigen plezier en vaak gaat dat plezier samen met plezier voor het dier, maar vaak ook niet.
Ik heb sinds kort een educatie-aap. Hier heb ik lang over nagedacht want ik ben heel erg anti-aap als huisdier. Maar ik kreeg via een cliënt een aap die nergens heen kon en die in huis was opgevoed. Hij was al 20 jaar en de kans dat ie het zou redden in het wild was niet erg groot, dus ik dacht: ‘We kunnen hem laten inslapen of ik gebruik dit als kans om via Jopie eindelijk een keer te vertellen wat ik van apen weet’. Omdat ik hem al heel lang als patiënt had, kan ik heel makkelijk met hem communiceren. Ik weet door zijn geluiden en lichaamshouding hoe ik moet reageren. Dus Jopie gaat nu ook mee naar educatie en ik zet hem in om te laten zien wat dierenhandel doet met wildlife. Hoe het de wildlife in het wild verminderd. Ik vertel over de lijdensweg van die dieren die in dat traject terechtkomen en de lijdensweg als ze op plaats van bestemming zijn. Dus ik vertel doodleuk aan die kleutertjes: ‘Dit is Jopie. Zie je hoe hij bij mij op mijn schouder hangt? Dat deed hij ook bij zijn moeder. Die is toen uit de boom geschoten. Weet je hoe hoog de Julianabrug is? Hoog he? Nou de bomen in de jungle waar hij uit is gevallen, zijn de helft zo hoog’. Jopie heeft zijn nek niet gebroken, zijn broertje wel en hij is gepakt.’ Ik vertel het zo rauw als het is. ‘En als hij heel boos wordt, kan hij zo je vinger breken of je oor afbijten!’ Ik vind dat heerlijk om te doen!”

Duidelijk mag zijn dat de kunst van het verhalen vertellen in het Doestbloed zit en dat de samenwerking van Jasper en Odette meer oplevert dan de som der delen. Er zullen ongetwijfeld nog veel mooie foto’s en verhalen volgen en er wordt gefluisterd dat ook Odette ooit wellicht een boek zal uitbrengen over diereneducatie voor kinderen.

“Ik volg Jasper als vanaf zijn eerste artikeltje – dat heb ik zelfs nog – in de Grasduinen. Dat was de allereerste foto waar hij iets mee gewonnen had. We gaan bijna als broer en zus met elkaar om. Dus aan de ene kant is het iedere keer: wat vet, wat cool en blij en aan de andere kant is het ook gewoon normaal. Hij is heel goed in wat hij doet. Er komen natuurlijk wel meer fotografen langs, maar die kunnen niet wat Jasper kan, hij heeft echt wat anders. Een ander talent. De manier waarop hij zich gedraagt en er helemaal voor gaat…”

Wil je naast Odettes verhaal ook het verhaal van topfotograaf Jasper Doest lezen? In Natuurfotografie Magazine editie 51 vertelt hij op zijn eigen mooie en persoonlijke manier over zijn ontmoeting met Bob en hoe dit zijn leven veranderde…

“Met mijn eerste boek “MEET BOB” geef ik een exclusief kijkje in het kleurrijke leven van Bob. Bob geniet van een ontbijt met kaviaar, een duik in zijn eigen zoutwaterzwembad en tweewekelijkse voetmassages op het strand. Bob is een ambassadeur voor dierenwelzijn en natuurbehoud“. Jasper Doest
Bestel MEET BOB hier.