Interview Remco Stunnenberg

Wie ben jij?

Mijn naam is Remco Stunnenberg (48). Ik studeerde journalistiek in Utrecht en was jarenlang werkzaam als (sport)journalist voor het Parool en later voor tijdschriften zoals Nieuwe Revu, Tennismagazine en DIGIFOTO Pro. Vandaag de dag woon ik in Rijsoord, een dorpje tussen Dordrecht en Rotterdam en ben ik werkzaam bij TSE Imaging als hoofd communicatie. Daarnaast schrijf ik op freelance basis voor Zoom.nl.
Ik ben geboren en getogen in de Ooij, een prachtig dorp, omgeven door natuur, onder de rook van Nijmegen. Hier, in dit dorp, is mijn liefde voor de natuur geboren. Als kleine jongen trok ik er veel op uit aan de hand van mijn vader of mijn oma. Zij lieten mij de schoonheid van de natuur zien en opsnuiven.
Interesse voor fotografie heb ik altijd gehad. Mijn eerste camera was een Canon EOS 600. Daarmee fotografeerde ik voornamelijk landschappen. Nog zonder idee, puur op gevoel maar met veel liefde.
Echte verdieping in de fotografie ontstond een jaar of acht geleden toen ik er heel regelmatig op uittrok om het vreselijke leed in de intensieve veehouderij bloot te leggen. Dit impliceerde werken onder zeer slechte (licht)omstandigheden en dus moest ik me (nog) meer verdiepen in de zogenaamde driehoek. Het verschrikkelijke dierenleed dat ik vastlegde van kippen, konijnen, eenden, varkens en koeien in de Nederlandse vlees- en zuivelindustrie werd echter ondraaglijk. Al die dieren, hutje mutje op elkaar gestapeld in smerige, stinkende en donkere stallen… Ik ging er bijna letterlijk aan onderdoor. Hoe kunnen wij mensen dit andere levende en voelende wezens aandoen?
Mijn redding was, zoals wel vaker, de natuur. Ik wilde niet langer de ellende vastleggen maar ging in plaats daarvan steeds vaker op zoek naar stilte, verstilling en schoonheid. Daarmee heb ik niet mijn ogen en mijn sensor gesloten voor het leed, maar het is de liefde die overwint. Fotograferen in de natuur geeft mij positieve energie, rust, adem/lucht, vertrouwen en, indien ik met iets moois thuiskom, zeer veel voldoening.
Mijn favoriete locatie in Nederland is Kampina. Ook ben ik dol op de Biesbosch, het strand én op kleine natuurgebieden op loop/fietsafstand van mijn huis: het Waalbos, het Alblasserbos en Sandelingenpark. Schoonheid om de hoek! Letterlijk.

Wat is je mooiste foto- en wat is het verhaal erbij?

Ik spreek nooit over mooiste foto’s. Maar mijn meest bijzondere foto is het portret van een nog vrij jonge, mannelijke Orang Oetan. Dat beeld maakte ik in september 2017 in het vroege ochtendlicht in het regenwoud van Sumatra. Ik krijg het nog steeds warm wanneer ik aan die ontmoeting terugdenk. Maar ook wel koud. Het idee dat deze prachtige mensaap met uitsterven bedreigd is… In rap tempo en doelbewust neemt de mens zijn plaats hier op aarde over… Of beter gezegd, vernielt de mens zijn leefomgeving!

Wat is je favoriete onderwerp en waarom ?

Ik ben dol op verstilde en bij voorkeur mistige landschappen en op mooie, contrastrijke reflecties. Ik ben absoluut geen soortenjager, zoals ik ook geen hotspots najaag. Ik fotografeer vanwege de rust en de stilte, weg van drukte. Je zult mij dus niet snel vinden op een hotspot. Ik heb, het zal niemand verbazen, een groot zwak voor mooi licht. Bij mooi licht fotografeer ik het liefst een zeearend of een kiekendief maar bij gebrek daaraan net zo lief een zwanenkoppel of vechtende meerkoeten. Bij grote uitzondering kruip ik in een vogelhut maar dat geniet absoluut niet mijn voorkeur. Een bucketlist heb ik niet, wel een wishlist. Deze zomer ben ik totaal verliefd geworden op Zweden. Wat een prachtig land! Alles waar ik van houd, vind je daar. In dat land wil ik de komende jaren nog veel meer ontdekken en fotograferen.

Wanneer ben je tevreden met een opname ?

Wanneer een beeld het gevoel en de sfeer van het moment weerspiegelt, is een opname voor mij geslaagd. Over topfoto’s spreek ik als gezegd liever niet. Al zijn er wel beelden waarover ik tevreden ben. Zo geniet ik nog altijd van foto’s die ik twee jaar geleden maakte aan de rand van een ven in Kampina tijdens een prachtige, mistige ochtend. Ik had deze locatie de avond daarvoor gespot tijdens een wandeling samen met mijn vrouw. De ochtend daarop keerde ik terug naar die spot en viel alles samen. De mist, het licht, de stilte… Ik zat te huilen als een kind. Van puur geluk! Het geluk dat ik hiervan getuige mocht zijn. Helemaal alleen.

Van wie krijg je (opbouwende) kritiek op je foto’s?

Ik heb twee criticasters. Mijn vrouw en mijn goede vriend en top natuurfotograaf Mike Muizebelt. Van niemand krijg ik meer goede tips en opbouwende kritiek dan van Mike. Over compositie en opbouw, het gebruik van filters, belichting, bewerking… Daarvoor ben ik hem zeer dankbaar. Van likes en schouderklopjes alleen wordt geen mens beter.

Leer je nog steeds veel bij?

Iedere dag! Er gaat geen dag voorbij dat ik niet bezig ben met fotografie. Natuurlijk dankzij mijn werk maar ook daarnaast “vreet” ik heel veel op het vlak van fotografie. Tutorials, boeken, er over praten en natuurlijk door het te doen! Ook kijk ik heel graag naar beelden van andere fotografen. Daarbij let ik heel erg op opbouw, sfeer en licht. Vervolgens probeer ik mij in te denken hoe die beelden tot stand zijn gekomen…

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest en waarom ?

Zonder twijfel Paul Nicklen. Zijn werk zou verplichte kost moeten zijn. Hij is niet alleen een geweldige fotograaf, check zijn website en Instagram account, maar ook een activist naar mijn hart. Zo zet hij zich onder andere in voor het behoud van onze oceanen en al het leven in de oceanen. In woord en daad en door de schoonheid er van in beeld te brengen. Op een manier… Man, zo mooi! Echt, check zijn werk!

Waar haal je je inspiratie vandaan (anders dan natuurfotografie)?

Los van natuurfotografie ben ik helemaal weg van Nederlandse kleinkunst. En dan met name van Stef Bos. Zijn teksten en zijn stem raken mij diep en inspireren me ook enorm bij het fotograferen. Wanneer ik fotografeer, ploppen bepaalde teksten van hem niet zelden op. Veel mensen kennen Stef alleen van Papa maar los van die hit heeft hij zo’n prachtig en rijk oeuvre. Neem nu een tekstpassage als: “Ik hoef niet eerst, ik ben geen volk”, of “Was ik maar het bloed dat door jouw lichaam stroomt, dan sliep ik in jouw hart en woonde in jouw hoofd”. Ja, dat soort teksten raken mij!

Bereid je je gedegen voor of zie je wel wat er op je pad verschijnt ?

Dat verschilt! Soms ga ik er gewoon op uit en zie ik wel wat mij raakt of pakt een andere keer trek ik er met een heus plan op uit. Zo fietste ik enkele jaren terug overdag langs een park en zag ik een zwanenkoppel met jongen zwemmen. Ik zocht uit waar de zon zou ondergaan en keerde ’s avonds terug naar de plek waar ik de zwanenfamilie overdag had zien zwemmen. In de hoop dat ze er nog zouden zitten en in de hoop dat een van de jonge zwanen in de lijn van de reflectie van de zon op het water zou zwemmen. Ik wilde dat mooie, zachte witte dons laten contrasteren met de vurige reflectie…

Heb je een leuke/ spannende/ grappige anekdote m.b.t. natuurfotografie?

Op een prachtige, koude en mistige ochtend in november 2018 begaf ik mij in een weiland om de silhouetten van de schapen in de mist vast te leggen. In de achtergrond zag je al een fraaie rood/roze gloed van de zon die nog moest komen. Maar toen, vanuit het niets denderde een van de schapen uit de kudde recht op mij af. Ik lag plat op mijn buik en voor dat ik kon reageren, beukte de ruim 90 kilo zware en zwarte ram stuiterend van de testosteron, want bronstijd, (dat hoorde ik later van de boer) met zijn keiharde kop, keihard op mijn hoofd! Ik probeerde op te staan maar opnieuw beukte hij vol op mij in. Toen ik eindelijk wist op te staan, beukte de ram met zijn kop in mijn knieholte en klapte ik achterover. Weer lag ik op de grond… Ik was echt doodsbang – voor een schaap! – en dacht serieus dat dit mijn einde zou worden. Vermoord door een Ram in bronstijd… Wat een slecht verhaal zou dat zijn. “Vegan komt om het leven door agressieve ram!” Ik zag de krantenkop al voor me. Vraag me niet hoe, maar gelukkig slaagde ik er uiteindelijk in bij het hekwerk te komen en er overheen te springen. Een wolf in schaapskleren… Die uitdrukking ga je uit mijn mond nooit meer horen!

Hoe belangrijk is apparatuur voor je?

Apparatuur zie ik als mijn gereedschap. Ik fotografeer nog heel old skool *knipoog* met DSLR, de Canon 7D mark II en de Canon 5D mark III. Camera’s naar mijn hart. Werkpaarden die ik van A tot Z in de vingers heb. Ik kan ieder knopje op die camera’s blindelings vinden. Naast die camera’s ben ik weg van goed en lichtsterk glas. Zo ben ik een groot fan van de Art- en Sports serie van Sigma, werkelijk subliem glas. Verder kan ik niet zonder mijn filters en statief. Wat die filters betreft, werk ik graag met grijs- (bij voorkeur drie en zesstops) en grijsverloopfilters (zowel soft als hard) en natuurlijk een polarisatie filter. Die laatste mag sowieso nooit ontbreken.

Welke foto vormt momenteel je bureaublad en waarom juist deze?

Het portret van de Orang Oetan. Dat portret verveelt (nog steeds) niet en raakt me nog altijd.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje en wat zou je antwoord op die vraag zijn?

Er gaat vaak geen interview op het vlak van fotografie voorbij of er wordt gevraagd naar tips. Mijn tip zou zijn: loop niet louter en alleen de platgetreden paden af! Ga op zoek naar een eigen onderwerp en een eigen locatie. Op social media zie ik best veel van hetzelfde voorbij komen…