Kadootjes

Vooropgesteld plan of verrassingen?

Veel fotografen gaan met een vooropgesteld plan op pad en hebben goed voorbereid wat ze gaan fotograferen. Soms doe ik dat zelf ook, vooral als ik een specifiek onderwerp of bepaalde techniek wil vastleggen of gebruiken. Maar ik moet bekennen ook dan en misschien wel zelfs dan vind ik de verrassingen het leukst. Dat ene moment, dat juiste licht, dat onverwachte onderwerp, of gewoon iets waar je oog op valt. Ik noem ze mijn kadootjes.
Voor mij zijn die het leukst als je ze niet verwacht. Ik kan dan ook echt als een kind zo blij worden als ik ze open mag maken.

Buitenspelen

Ik hou van buiten spelen. Vooral met mijn camera. Soms ga ik gewoon een tijdje buitenspelen om even mijn hoofd leeg te maken, te genieten van het buiten zijn en laat ik mij verrassen door wat er op mijn pad komt. Dan wandel ik een stuk of stukje door een natuurgebied en zie ik eigenlijk altijd wel iets. Eerst kijk ik naar de eerste dimensie, waar mijn oog direct op valt zoals een bomenlaantje, vogels of andere dieren of een mooi landschap. In die fase ben ik zelf aan het registreren en foto’s die dan gemaakt zijn vaak ook. Niets ten nadele van dat maar ik sta nog niet te springen.

De tweede dimensie: beter kijken

Vaak ga ik een onderwerp van dichterbij bekijken of gewoon wat meer aandacht geven. Dat bomenlaantje heeft mooie kleuren of dat blad aan de boom heeft fijne vormen en nog blijer word ik als het licht er mooi op valt. Zo kan ik een tijdje stilstaan om mijn willekeurige onderwerp van meerdere kanten te bekijken en vast te leggen. Het kleine meisje in mij wordt al iets blijer want ik zie een tweede dimensie. Ik kijk verder dan wat ik op het eerste oog heb gezien. Ik zie nog geen kadootjes want ik ben erom aan het vragen. En kindjes die vragen worden overgeslagen… zo heb ik dat in ieder geval begrepen.
Ik ben niet vies van een flinke wandeling in de natuur, integendeel. Maar tijdens zo’n wandeling of soms bewust zet ik mezelf op een vierkante meter (of soms een metertje meer) om mijzelf te dwingen goed te gaan kijken. Het liefst neem ik dan ook 1 bepaalde lens mee om mijzelf uit te dagen. Zet mij bijvoorbeeld midden in een grasveldje en ik ga observeren. Eerst zie ik alleen maar gras, overal groen met misschien wat dorre plekjes of een enkel bloemetje. Vervolgens ga ik op mijn hurken of buik liggen en kijk ik door mijn camera die ik heb ingesteld op handmatige scherpstelling. Dan ga ik een beetje draaien aan de focusknop en af en toe een paar centimeter verschuiven. En net voordat ik door heb dat het gras en dus mijn billen wel erg nat worden zie ik een wereld vol kadootjes voor me opengaan. Dat ene grassprietje heeft een druppeltje in de vorm van een hartje of dat kleine kriebelbeestje landt net op het bloemetje linksonder in mijn scherm. Ik stel scherp en zie mijn eerste verrassing ontstaan in een foto-in wording.

Onverwachte kadootjes door jezelf te beperken

Dan kruip ik een stukje verder en zie dat een vlinder landt in de buurt. Als ik mijn camera zo draai en zo laag mogelijk hou ontstaan er prachtige bokeh bolletjes achter de vlinder. Nu begint mijn hart een sprongetje te maken en voel ik dat het kadootjestijd is!
Het gras begint te wuiven door de wind en al spelend leg ik die beweging vast, nog een onverwacht presentje…
Zo kan ik genoeg voorbeelden bedenken, dat spinnenweb waar het licht zo mooi op valt, die zonnestraal die zomaar door de bomen komt of het abstracte beeld wat ontstaat als je een beetje aan je camera draait. Er is zoveel te zien en te ontdekken!

Misschien ben ik ouderwets hierin maar ik geloof dat als je openstaat voor ontvangen dat je ook krijgt. Als je jezelf gaat beperken in ruimte of uitrusting ga je dieper kijken en ontdek je zoveel meer. Dat spreekt de creativiteit aan. Die kadootjes zijn voor mij de verrassingen en krijg je op je pad als je ervoor openstaat. Die kleine onverwachte geschenkjes zijn de wondertjes van de natuur.
Ik wens jullie fijne feestdagen!