Leef in het nu, misschien is er geen later

Het moet nu gebeuren

Ik denk dat iedereen die fotografeert dit wel herkent. En zeker als je beroepsmatig niet “moet” is het gemakkelijk om je plan door te schuiven. Maar gisteren moest het dan toch echt gebeuren. De herfstkleuren zijn nu nog heel erg mooi en met de weersvoorspellingen van komende week zal dit snel veranderen. Regen en wind zijn de boosdoeners die het einde van de herfst aankondigen. Ik verbaas me er elk jaar weer over hoe snel de omslag plaats kan vinden in de herfst. De ene dag is het nog een bont schouwspel van kleuren en een paar dagen later is het een natte bende op de grond met kale bomen erboven.

Goede weersvoorspellingen, dus er op uit

Zoals gezegd was het gisteren zover. De vooruitzichten waren uitstekend, in het oosten van het land een heldere ochtend met mogelijk iets grondmist en wat vorst aan de grond, in het westen en midden van Nederland was dichte bewolking voorspeld. En dan maar hopen dat we deze keer inderdaad bij het oosten van het land horen. Het wisselt in Enschede nog al eens, dan passen de vooruitzichten bij het zuidoosten en soms bij het noordoosten. Maar drie verschillende weerapps gaven aan dat het er goed uitzag voor de vroege ochtend.

Witte wieven

Dus op tijd mijn bed uit en richting het Lankheet. En het was inderdaad mooi. Onderweg zag ik de nevel al boven de velden hangen. De lucht begon mooi te kleuren en inderdaad amper bewolking. Aangekomen in het Lankheet, auto geparkeerd, rugtas om, camera om de nek, laarzen aan en gaan met die banaan. En ook in het bos hingen de “witte wieven”, zoals ze hier in de streektaal grondmist noemen.

Een HDR landschap

En het is genieten, er is nog niemand in het bos. De lucht is heerlijk fris, niet koud maar tintelend op mijn huid. Overal hangt zo’n lekkere herfstgeur en de kleuren zijn adembenemend mooi. Geel, oranje, rood, groen, bruin en alle tinten daar tussenin. Als na een kleine tien minuten de zon boven de bomen uitkomt en door het gebladerte schijnt is het feest compleet. De kleuren eruit, alsof ik de hele tijd in een HDR landschap zit te kijken. Voeg daarbij de hele zachte nevel die tussen de bomen hangt en de omstandigheden zijn perfect.

I feel alive

Dit zijn van die dagen waar je als natuurfotograaf van droomt. Daarvan zijn er maar enkele per jaar. Ik ben zo aan het genieten dat ik in eerste instantie bijna vergeet om foto’s te maken. Een betere omschrijving dan de Engelse term “I feel alive” kan ik bijna niet geven. Weg zijn alle gedachten aan die nare corona die weer de kop opsteekt, aan de Glasgow conferentie waar ze juist de kop weer in het zand steken en aan alle werkgerelateerde perikelen. Ik leef in het nu, op dit moment! Dit is precies waarom natuurfotografie naast mijn gezin voor mij een van de allerbelangrijkste dingen in mijn leven is.

Beleving

Dat stuk natuurbeleving, het onderdeel zijn van de wereld en je hier heel goed van bewust zijn. Dat is voor mij net zo belangrijk als het maken van een mooie foto. Maar die foto hoort er voor mij wel bij. Die foto is voor mij niet alleen een mooie plaat maar een rechtstreekse terugkoppeling naar dat moment. Het roept de sfeer op die er op dat moment hing. Een sfeer die alleen bij mij deze gevoelens exact zo oproept. Elke andere toeschouwer kan ook sfeer voelen maar nooit de bijbehorende beleving. Maar dat is ook een van de leuke dingen van natuurfotografie. Iedereen heeft zijn eigen beleving van een foto. Wat de een mooi vindt, vindt de ander niets. Waar de een van kleur houdt, is een ander juist van het zwart-witte. We hebben echter allemaal één ding gemeen. We houden allemaal van de natuur.

Douglassparren van 350 jaar oud

Die natuur is voor mij wel een grote zorg. Als ik alleen al om mij heen kijk in mijn fotogebied dan zie ik de veranderingen plaatsvinden. Een paar hectare sparren die gekapt zijn omdat de bomen door de droogte en de letterzetter afgestorven zijn. Douglassparren van 300 jaar en ouder die zoveel harsstromen op de stam laten zien dat de kans groot is dat ze het loodje gaan leggen. De harsstromen zijn een aanwijzing dat ze aangetast zijn door de letterzetter, wat in korte tijd het einde van de boom betekent. Deels door natuurlijke omstandigheden (de kever) maar grotendeels ook door het veranderende klimaat (droogte).

Weer een kans verkeken

En als ik dan de uitkomst hoor van de klimaatconferentie in Glasgow dan denk ik “hoe is het mogelijk dat er weer niets concreets afgesproken is”. Heel veel praten maar geen keiharde toezeggingen. Weer een kans verkeken. Snappen die politici nu niet dat de veranderingen toch echt van bovenaf moeten komen. Dat de gewone man wel van alles op zijn niveau kan doen maar dat dit nooit voldoende kan zijn om het tij te keren. Schijnbaar niet. Geld voert nog steeds de boventoon. Ik word er heel erg triest van en geloof er niets meer van dat we het tij nog kunnen keren. Ik denk dat we maar moeten wennen aan de veranderingen in onze natuur.

Sprookjes

Zo krijgen onze foto’s nog een andere waarde. De waarde van hoe het vroeger was. Welke mooie bomen er toen stonden, bomen van wel 350 jaar oud! Helaas binnen een paar jaar allemaal verdwenen. Laten we er zolang het kan maar van genieten. En misschien, heel misschien dat er politici zijn die jouw en mijn natuurfoto’s zien en dan denken, het is toch eigenlijk wel heel erg zonde als dit zou verdwijnen. Helaas geloof ik al lang niet meer in sprookjes.

Fotogroet Jan