Liefde en natuurfotografie, verbinding of verdwazing?

Geen gevaar

Deze herinnering komt op als ik weer eens aan het strand lig, nu anno 2024. Ik ben uitgenodigd om een soortgenoot van deze zeeolifant te fotograferen, de grijze zeehond. Nu een koude, donkere doordeweekse winterdag. Na 5 minuutjes op het strand zijn de eerste dobberende kopjes al in beeld en intuïtief zet ik ergens mijn tas neer en ga liggen. Ik ga met mijn blik van de zee af liggen. Nog geen 10 minuten later duikt er een zeehonden bul vlak voor me de kant op. Een machtig dier dat de week ervoor een herdershond gepakt heeft die te dicht bij de pup kwam. Hij komt even kijken. Ik draai me ietsje om, we kijken elkaar aan en ik beweeg, liggend, ietsje van hem af, om hem de boodschap te geven dat ik hem respecteer, hier niet voor hem ben en geen gevaar ben.

De bul blijft in de buurt en komt af en toe even kijken. Ik beweeg me niet meer. Even later verschijnt er nog een zeehond. Ietsje verder weg, net achter een richel. Deze zeehond komt het water uit. Ik blijf liggen. Na enige tijd komt ze verder het water uit en zie ik dat ze een pup bij zich heeft. De pup wordt uitgebreid gevoed waarna de moeder besluit het ruime sop te kiezen en haar baby op het strand achter te laten, zoals dat hoort.

Moeder keert die dag meerdere keren terug, soms om gewoon even te knuffelen met haar pup, soms om te voeden. Ook de bul komt een keer mee het water uit om het gezin compleet te maken. Ik beweeg nog steeds niet.

In de loop van de namiddag nodigt moeder de pup uit het water in te komen. En exact zoals de bul ’s morgens even kwam kijken komt ook zij, samen met haar pup, even bij me kijken. Bovendien  laat ze de pup, ook in het water, vlak voor mijn neus, even zogen. Daarna gaan ze dieper het water in om samen te spelen en te band te versterken.

Staanders

Het weekend erop, met beter weer, bezoek ik de familie weer. De pup ligt midden op het strand en nu ligt er een rijtje fotografen voor. Keurig op afstand met de rug naar de duinen, camera’s gericht naar de zee en de pup. Gezien de wind, achtergrond en eerder gekozen locatie ga ik op ruime afstand van de pup aan de zijkant liggen. Die morgen lopen er veel mensen met losse honden en ben ik meerdere malen genoodzaakt deze mensen op tijd even op te vangen en uit te leggen dat er een weerloze pup op het strand ligt, om niet achterlangs te lopen zodat de corridor naar zee, naar de moeder, afgesloten raakt.

Ondanks de borden bij de strandopgang hebben de meeste mensen hier geen idee van. Ze reageren begripvol en meestal enthousiast. Toch zijn er deze dag veel “staanders”, mensen die de zeehonden in het water zien en gaan staan kijken. Dit vinden de zeehonden blijkbaar vrij bedreigend want ze zijn deze dag veel onrustiger, blijven aan de kant. Je ziet de moeder zoeken naar een rustig moment om naar de pup te gaan. Uiteindelijk zijn de meeste wandelaars even weg en zet moeders, toch een kolos van 200 kilogram en een lengte van twee meter, de ongemakkelijke en kwetsbare reis van zo’n 150 meter over het strand in, op weg naar haar pup. Deze keer niet recht uit zee, maar schuin, van waar de laatste “staanders” vertrokken waren.

Niet veel geduld?

Tijdens deze reis moet ze diverse keren rusten en blijft ze stil op het strand liggen. Als ze in de buurt van de pup komt maakt ze een ruime bocht richting de fotografen om de pup heen, alsof ze het beschermt. Dan komt ze bij de pup. Ze maakt contact met de pup en begint de pup aan te sporen om te drinken. En dan, tot mijn grote verbazing, beginnen de fotografen op te staan (!) en en masse richting mij te lopen. Waarom? Hier hebben zij toch ook op liggen wachten? Denken ze nog een beter plaatje te kunnen scoren? De moeder schrikt logischerwijs, verlaat de pup en begint op verrassend hoge snelheid weer terug naar de zee te rennen. Hierop besluiten minimaal 5 fotografen langs mij te gaan, richting zee, om de moeder in te halen voordat ze de zee bereikt. Waarbij eentje het presteert het op een rennen te zetten!

Twee uur later doet de moeder een tweede poging. Deze slaagt. De pup legt snel aan. Dan verschijnen er twee mountainbikes die achter haar langs, langs de branding, willen passeren! Uiteraard onbewust. Hierdoor is haar vluchtroute afgesloten en is ze weerloos! Moeder schrikt en rent in paniek richting zee, waarop de mountainbikes een ruime bocht maken om haar en de pup heen. Moeders verdwijnt in de zee.

Ik weet niet of het de kou was, of dat de fotografen niet veel rust of geduld hadden, maar ze verdwenen snel. De rust keert weer.

En dan opeens, net als de dag ervoor, ligt moeders in de branding en lijkt het jong te roepen. De pup richt de kop op en begint de dagelijkse tocht naar de zee. Als de pup even onderweg is komt de moeder het water uit om het halverwege op te vangen. Ze begroeten elkaar. Het jong legt al snel aan. Het is mooi om te zien hoe het kleintje beide tepels afwisselt. Het is een feest om ze te zien rollen, knuffelen en spelen. In alle rust lopen ze samen naar de branding, gaan het water in en spelen verder.

Gelukkig zijn dit de laatste dagen van haar weken op het land, is ze goed gevoed en zal de zuigdrang zo langzamerhand gaan afnemen. Missie geslaagd voor de moeder. Net als de dag ervoor spelen ze nog uitgebreid in het water en keert het jong weer terug naar land. Wat een rust en wat een magie!

Bewustwording

Als je een dier ziet, ziet hij jou. En zal hij een inschatting van je maken. Meteen al. Een stapje naar voren, een stapje naar achter, wegdraaien, benaderen of niet benaderen, staan, liggen, hij zal alles zien en daarop bepalen wat jij bent. Hoe vaak ik mensen niet dat ene stapje naar voren zie zetten om een metertje dichterbij te komen en het dier de boodschap van onveiligheid te geven, terwijl een stapje achteruit, een wegkijken, afdraaien, zitten of liggen, iets anders doen, de boodschap van veiligheid zou geven. Je kunt juist een veilige haven maken als je voorspelbaar bent, de juiste signalen geeft en daarmee het dier de vrije ruimte geeft.

Hoe?

Door in contact te treden met de natuur, met het dier. Hoe? Door in contact te treden met je zelf! Hoe? De natuur is een woordeloze omgeving. Als je uit het denken stapt dat wil benoemen, labelen, hebben en begrijpen, dan betreed je het veld van stille aanwezigheid. Binnen het veld van stille aanwezigheid hoef je niet te labelen, hebben en begrijpen. Daar gaat het niet om intellectuele kennis. Als je de wereld van woorden verlaat, betreed je de eenheid van het bestaan. Als je de eenheid van het bestaan betreedt, begint er een aangeboren kennis op te komen. Daar hoef je niet voor te werken, je hoeft niet mindful te zijn, je hoeft het niet te begrijpen .. en precies daar is een verbondenheid, een kennis, een respect, een taal die dieper en origineler is dan ons denken. En dat zichzelf nooit zal verstoren.

Dat betekent wel dat je comfortabel moet leren worden met de lege momenten, die overigens  feitelijk vol zijn van pure aanwezigheid (!) en dat je een relatie op moet leren bouwen met “het niet weten”.

Of je nu een blauwborst gaat fotograferen of een konijn, verbind je met het dier, word er één mee. Dan komt er een wederzijds respect, ja wederzijds, vergeet niet dat het dier ook in contact is met jou! Dan vallen om te beginnen jouw persoonlijke wensen weg, want je persoon valt weg als je verbonden bent in de natuur. Je zult automatisch gelukkig zijn, zo veel meer ervaren. Het dier zal je als bonus juist meer “geven” dan je vooraf had kunnen bedenken of dromen. En zal je de magie van je ware natuur en ware verbinding ervaren. En ik kan je zeggen, die is niet te vergelijken met de tijdelijke “dopamine hit” van het plaatje dat je gewoon moest hebben (om iets in jezelf op te vullen).

Ben je hier niet zo bewust van, dan is dat heel begrijpelijk, maar dan ga je feitelijk namens je geconditioneerde denken op pad, je mist dan zo veel potentie, diepte en verbinding.

Daarom zal het herstel van onze planeet in eerste instantie ook niet zo zeer voortkomen uit denken en actie, maar juist uit een verschuiving in bewustzijn. Dat begint op individueel niveau … bij ieder één. Dus, de keuze en verantwoordelijkheid is aan jou en mij.

Alle beelden geschoten met 500mm + converter