Hoewel er hoop was op noorderlicht werd al snel duidelijk dat we dat niet te zien zouden krijgen. De nacht was echter zo sereen door de duizenden sterren en het licht van de halfvolle maan dat ik snel op zoek ging naar een goede plek voor een opname van de ronddraaiende sterrenhemel. Ik vond een mooie landschappelijke compositie vlak aan de kust. Het opkomende water gaf mij slechts korte tijd voor de sterrensporen, wilde ik niet door de woeste golven overspoeld worden.
Aan de slag
De camera had ik ingesteld op manual met ISO1600 om ook de zwakkere sterren in beeld te krijgen, f/2.8 om zoveel mogelijk licht op te vangen en 30s sluitertijd. Met behulp van een draadontspanner en continue shooting gaat de camera na afloop van iedere foto automatisch door met het maken van de volgende. Op die manier maak je een lange reeks met losse beelden die later in de nabewerking samengevoegd moeten worden. Vanwege de harde wind en het toch wel hoger wordende water durfde ik het statief niet alleen te laten en zo bevond ik mij 45 minuten lang stilstaand in de kou naast mijn camera.
Ongeduldige Italiaan
Ik was niet alleen op deze plek, een groep Italiaanse fotografen hoopte ook op noorderlicht. Maar terwijl ik genoot van de kraakheldere hemel in afwezigheid van het poollicht, stonden zij urenlang verveeld te wachten zonder iets te doen. Tot zij het uiteindelijk zo zat waren (en waarschijnlijk koud) dat ze besloten weg te gaan. Helaas waren ze minder sociaal dan ik had gehoopt want in plaats van hun auto eerst zonder licht te keren alvorens weg te rijden bescheen midden in mijn sterrenreeks ineens het grootlicht van hun huurbus de hele oceaan… een grote vloek van mij tot gevolg. Daar ging mijn beeld!
Een voordeel van het werken met een lange reeks losse foto’s is, dat je zelf kunt kiezen welk beeld je gebruikt als voorgrond. Omdat het ‘grootlicht-incident’ slechts één van de 105 beelden betrof lukte het mij toch prima om de Italiaanse invloed buiten beeld te houden.
Toch was ik wel nieuwsgierig wat er zou gebeuren als ik het grootlicht van de bus wel mee zou nemen in mijn beeld. Groot was mijn verrassing: geen overbelichting, maar een prachtige, gelijkmatig licht dat precies de grote rots verlichtte met zacht geel licht. Geheel per ongeluk, maar groot geluk.
Een Lofoten beeld met Italiaans tintje!
5 reacties
Erg leuk, dit soort korte “making off” artikelen. Geeft snel inzicht in de gebruikte techniek en weer wat inspiratie en ideeën.
Zeker met zo’n prachtig eindresultaat 🙂
Toen ik vorig jaar in Noorwegen het noorderlicht fotografeerde had ik hetzelfde probleem, maar nu van de andere kant: Als je in een moderne auto de contactsleutel omdraait dan gaat automatisch het licht aan. Dit is niet te vermijden. Daarom parkeer ik voortaan zodanig dat mijn koplamplicht zoveel mogelijk buiten het beeld van andere fotografen valt.
(Opa klaagt: Vroeger was je nog zelf baas over je eigen auto… ;-D ).
Toch brengt jouw foto mij wel op een idee: Je kunt inderdaad je autolampen gebruiken om de voorgrond op te lichten, zeker als die voorgrond buiten het bereik van je flitser ligt. Dat ga ik toch eens proberen…
Bedankt voor de inspiratie.
klopt, ik doe veel workshops nachtfotografie en die moderne auto’s zijn een draak. Even wat pakken uit de auto is de hele feestverlichting aan. Maar doe net als ik… rij in een auto uit 1974 … dan heb je dat probleem niet 🙂
en succes met je nieuwe ideeën 🙂
Zeker een mooie toevoeging, die verlichte rots. Zelf zou ik misschien de witbalans van die rots koeler maken zodat het op maanlicht lijkt, maar dat is juist het leuke van fotografie: we maken allemaal andere keuzes.
Leuk idee maar nee… vond ik zelf niet zo 😉