Making of: Bellen (kwaak)blaas

Registratiefoto’s had ik genoeg van deze soort, ook van kwakende mannetjes. Ik zocht een andere benadering. Ik wilde een techniek toepassen die ik overdag wel vaker toepas, namelijk het werken met tegenlicht om bokeh-vlekken te krijgen. Dat doe ik meestal met zonlicht dat bijvoorbeeld door de bomen schijnt, gecombineerd met een invulflits. Echter, dat moest nu ’s nachts.

De theorie

Als je mooie bokeh-vlekken wilt krijgen is het van belang om met een open diafragma te werken; doe je dat niet, dan krijg je hoekige vlekken. Bovendien wil je zo min mogelijk scherptediepte, want hoe onscherper, hoe groter de vlekken zullen zijn. De onscherpte en daarmee ook de grootte van de vlekken wordt ook beïnvloed door het brandpunt, waarbij meer millimeters beter is. Ik heb voor een 105mm macrolens gekozen, omdat ik weet dat die goed scherp is en tevens een mooie onscherpte heeft. Een langer brandpunt was een optie, maar dat zou onpraktisch worden vanwege de afstand tot het onderwerp.

Tevens zou m’n invulflits te ver van het onderwerp af komen. Die invulflits bestond uit een Laowa Twin flash, waarbij 2 kleine flitskoppen met diffusors aan flexibele beugels zijn bevestigd. Zo kreeg ik geen storende slagschaduw op de pad. Het tegenlicht bestond uit een Nikon SB-800. Het is een wat ouder type flitser, maar perfect voor dit doeleinde. Ik flits altijd met handmatig ingestelde flitsers. Maar het belangrijkst is dat dit type flitser een optische slave-functie heeft. Dat wil zeggen dat die draadloos reageert op ander flitslicht. In dit geval reageert de flitser op de invulflits. In dit soort natte omstandigheden moet de apparatuur, met name de camera, wel tegen een stootje kunnen, of beter gezegd, tegen een spatje. Waterdruppels en natte handen zijn onvermijdelijk.

Proefdraaien

De locatie was een ven waar ik wist dat een flinke populatie rugstreeppadden zat. En niet minder belangrijk, waar ik toestemming had om ’s nachts te fotograferen.

Eerst heb ik uitgetest of het wel werkte wat ik had bedacht op een stukje mos, zonder pad. Het idee was om een flitser op een klein statiefje te zetten, recht achter de plek van het potentiële onderwerp, als direct tegenlicht. Dat tegenlicht moest op het natte mos reflecteren en zo de vlekken gaan vormen. Van voren moest ik de pad in spe belichten met een invulflits. Het afstemmen van de flitssterkte is een kwestie van uitproberen.

Op ‘pad’

Nu dat allemaal op orde was, was het zaak de kwakende rugstreeppadden daadwerkelijk te gaan benaderen. Het is van belang om rustig te werken omdat de padden anders wegduiken door het plotselinge licht van de zaklamp. Ik zo’n situatie draag ik een waadpak, waarbij ik zonder nadenken door het water kan lopen en op m’n knieën kan gaan zitten. Ik fotografeer uit de hand, waarbij ik op m’n ellebogen leun. Om comfortabel vanuit een laag standpunt te kunnen werken gebruik ik altijd een hoekzoeker.

Bij een rustige, doorkwakende pad zette ik eerst het losse statiefje achter de pad neer, op ruim een meter afstand. Vervolgens liep ik in een ruime boog om de pad heen om hem van voren opnieuw te benaderen en te fotograferen. Dat lukte natuurlijk niet altijd. Als de pad bewoog kon ik wel meebewegen, maar stond de tegenlicht flitser niet meer op de goede plek. In dat geval begon de poging weer opnieuw.

Lichtvlekken én weerspiegeling

Na een paar pogingen werd al snel duidelijk naar welke setting ik zocht. De pad moest tussen lage watervegetatie zitten (in dit geval waterpostelein) om voldoende bokeh-vlekken te krijgen. Gaandeweg had ik echter nog iets bedacht. Een pad in het water vanuit een laag standpunt geeft een mooie weerspiegeling. De combinatie van bokeh-vlekken mét reflectie sprak me wel aan. Dus het was zoeken naar een balans tussen genoeg vegetatie voor de vlekken, maar toch ook open water voor reflectie.

Zoeken, benaderen en afwachten. Het vergt een paar pogingen, maar uiteindelijk lukt wat ik in m’n hoofd had. Met nagalmende oren, maar met een tevreden gevoel kan ik naar huis.