Eindelijk de zon
We lopen terug richting de auto’s. De meesten meer van de kou (of behoefte aan een borrel) dan omdat de dag ten einde is. Al een hele poos zien we gaten in de bewolking maar zelfs tegen zonsondergang heeft nog geen één de zon doorgelaten of zelfs wat kleur laten zien. Ik sluit de rij en baal een beetje dat de praktijk zich niet aan de weersmodel-theorie heeft gehouden. Voor mij lopen twee gezellig te keuvelen als ik wat achterop blijf omdat ik nog wat aan het vloggen en filmen ben. Dan ineens komt er licht door de bewolking en zie ik plassen in de kwelder…
Op zoek naar voorgrond
Ik ben dol op reflecties, zowel in het natte zand (zie mijn tutorial) als in water. De meeste plassen zijn turbulent door de wind maar deze plassen liggen net wat beschutter en aan de rand is het water vlak. Diezelfde randen van de plassen lijken mij mooie voorgronden, iets wat je nodig hebt als je aan de slag gaat met groothoek. De vormen van de rand van de plassen zijn prachtige punten.
Schuim als voorgrond
Terwijl we langs de rand van de plas dwalen komen we op een punt waar de wind wat schuim heeft verzameld. Dat geeft de voorgrond nog meer structuur.
Nóg meer groothoek
Ik grabbel in de fototas en verruil mijn 16-35 voor de Laowa 10mm. Nóg meer groothoek zorgt ervoor dat er nóg meer op het beeld komt maar tegelijk dwingt het je ook veel dichter op je voorgrond te gaan zitten. En dus hang ik vlak boven het schuim met het camera schermpje gekanteld. Dit levert uiteindelijk het beeld op wat ik beoog en waar ik deze making-of mee startte. Drama ten top, een vleugje licht, reflecterende wolken, donkere partijen en een enorme voorgrond met doortekening.
En zo ontstaat een dramatisch beeld van de kwelder. Grappige is dat het de hele dag fotografisch drama was (grauw en grijs) maar dat het ene moment dat het juist wel even mooi is, juist een dramatisch beeld oplevert.
