Making of: Een gelaagd landschap

De weersvoorspelling

In de app Clear Outside werd voor de volgende ochtend eindelijk iets veelbelovends voorspeld: een zeer hoge luchtvochtigheid, geen wind en temperaturen dicht bij het dauwpunt. Dit moest de ochtend worden waar ik al een week op hoopte. Ik ging vroeg naar bed, want in deze tijd van het jaar komt de zon in Denemarken al rond 4:45 uur op, en die kans wilde ik niet missen.

Ongeveer een half uur voor zonsopkomst probeer ik altijd op locatie te zijn. Dus reed ik de volgende ochtend om 3:45 uur weg van mijn overnachtingsplek. Onderweg hing er hier en daar een klein mistbankje, maar het leek wat tegen te vallen. Toen ik bij de meren rond Silkeborg aankwam, was er tot mijn verbazing – of eigenlijk schrik – helemaal geen mist.

Deze plek had ik van tevoren uitgezocht, maar ik besloot door te rijden. Ik wilde hogerop, in de hoop dat de dalen zich met mist zouden vullen. Uiteindelijk belandde ik op een van de hoogste punten van Denemarken: de Himmelbjerget. Letterlijk vertaald “de hemelberg”, al is 147 meter natuurlijk bescheiden. Bovenop staat een uitkijktoren die gelukkig geopend was. Met mijn pinpas betaalde ik de benodigde twee euro om het hekje te openen – misschien wel de best bestede twee euro van mijn leven.

Het hemelse uitzicht

Vanuit de toren had ik een adembenemend uitzicht over het enorme meer en de heuvels erachter. Aanvankelijk hing er nog nauwelijks mist, maar naarmate de zonsopkomst dichterbij kwam, begonnen de dalen zich langzaam te vullen. Omdat ik rondom zicht had, kon ik totaal verschillende beelden maken: zachte zijlichten, tegenlicht met gouden gloed, of juist mysterieuze foto’s zonder direct zonlicht.

De zoektocht naar de unieke foto

Op zulke momenten klinkt er altijd een stemmetje in mijn hoofd: Heb je hier wel echt alles uitgehaald? Zijn je foto’s uniek genoeg? Op dat moment moest ik mezelf eerlijk antwoorden: nee. En dus keek ik nóg beter om me heen. Wat maakt deze plek nu écht anders dan anders? Welke foto kan hier ontstaan die volledig afwijkt van alles wat ik eerder gemaakt heb?

Met die gedachte vond ik precies wat ik zocht. Voor mijn ogen ontstond een beeld waarin de wereld op zijn kop leek te staan. Normaal zie je eerst het weiland, dan de bomen en daarboven de wolken. Maar in dit beeld was het precies andersom: eerst de wolken, daarboven een paar boomtoppen, en pas aan de horizon de uitgestrekte weilanden. Het leek wel een dronefoto – maar hij is toch echt met een gewone camera gemaakt.

De wereld op zijn kop

Het unieke beeld werd bovendien overspoeld door een gouden gloed, die het geheel bijna onwerkelijk maakte. Door het gebruik van een telelens kon ik de horizon buiten beeld laten, waardoor die gouden sfeer zichtbaar werd. Zodra ik de camera iets omhoog bewoog of uitzoomde en de horizon in beeld kwam, verdween de magie meteen.

Beter dan deze foto zou het die ochtend op de Himmelbjerget niet meer worden. Maar tot mijn verrassing was het dal waar de ochtend zonder mist begon, inmiddels helemaal volgelopen. Ook daar kon ik nog uren door fotograferen – maar die resultaten bewaar ik voor een ander artikel.

De edit

De nabewerking van deze foto was minimaal. De witbalans zette ik iets warmer om de gouden gloed extra kracht te geven, en daarnaast voerde ik de gebruikelijke lichte aanpassingen van highlights en shadows door. Wat ik zelf bijzonder vind, is dat de foto zowel horizontaal als verticaal goed werkt. Voor social media gebruikte ik de verticale versie, maar mijn persoonlijke favoriet blijft de horizontale.