Werken tijdens de vakantie…
Het is voorjaarsvakantie en traditiegetrouw gaan wij met het gezin en familie naar Ameland. Tja, als je vrouw een Amelandse is kun je als fotograaf niet anders dan meegaan, toch? Natuurlijk is een vakantie anders dan ‘werk’ en kan ik niet zo vaak op pad als ik misschien wel zou willen. Toch krijg ik af en toe ‘vrij’ om mijn eigen ding te doen, zo ook vandaag. Ik spreek af dat ik een uurtje of wat ga dwalen langs het strand en geniet van de langsdrijvende wolken en reflecties in het natte zand. Zie ook mijn tutorial van een paar weken geleden, ook gemaakt op Ameland een paar weken geleden.
Maak eerst een foto…
… en maak dan een betere. Een veel gehoorde ‘foto-wijsheid’ die ik ook vaak toepas. Als ik iets zie dan ontstaat er vaak meteen een plan maar als ik mij volledig toeleg op dat plan kan het wel eens mislukken, zeker met dieren. Daarom begin ik te fotograferen nog ver voor ik met mijn plan aan de slag kan.
Ik zie deze eerste foto’s als oefening in opmaat naar mijn beoogde foto; welke instellingen zijn nodig, welke brandpuntsafstand, welk standpunt en – niet onbelangrijk – hoe reageert mijn onderwerp op mijn ineens gewekte interesse. Kijk, Kees passeerde mij zonder acht te slaan op mij. Maar dat was omdat ik ook geen acht om hem (of haar) sla. Nu ik hem ineens tot onderwerp van mijn foto heb gebombardeerd kan zijn dappere negeergedrag wel eens omslaan. Om te kijken of ik verder mag gaan zijn de eerste foto’s daarom een goede test.
Gelaagdheid
Ik hou erg van gelaagde beelden, beelden waarin meerdere elementen te zien zijn en samenkomen. Een kraai op het strand met zee heeft voor mij maar een beperkte diepgang. Lagen moet je hier niet letterlijk zien maar zowel vorm als inhoudelijk. Denk bij verschillende lagen bijvoorbeeld aan je onderwerp, gedrag, interactie, compositie, achtergrond, meerdere elementen, mooi licht, standpunt, etc. Voor mij is een foto van een kraai niet voldoende, dan wordt het een foto van een onderwerp en zoals mijn fotomaatje Henk altijd zegt: “een foto van een mooi onderwerp… is nog geen mooie foto.” En dus zoek ik hier ook meer in mijn beeld.
Crepusculaire stralen
Vanaf het begin heb ik de Jakobsladders (officieel ‘crepusculaire stralen’ of ‘wolkenstralen’ genoemd) gezien boven zee. De bijna ondergaande zon schijnt door de wolken en de zee wordt verlicht door gouden stralen. Zou het niet mooi zijn Kees met deze stralen samen te fotograferen? Om dat voor mekaar te krijgen loop ik verder weg van zee en probeer ik vóór Kees te komen. Het is idee is dat hij dan mijn beeld binnenloopt.
Meer tijd nemen
Om meer tijd te krijgen, loop ik nog verder voor Kees uit. Het risico bestaat dat hij zich omdraait of wegvliegt. Dan moet ik maar genoegen nemen met de foto’s die ik al heb. Toch lijkt Kees niet van zijn pad af te wijken en parmantig stapt hij steeds meer naderbij.
Uiteindelijk sta ik op de goede plek en wanneer Kees langzaam mijn beeld binnenwandelt houden ook de golven zich even gedeisd. Ik schiet veel foto’s en op één staat ook het pootje parmantig in de lucht. De zee geeft een rustige achtergrond, Kees loopt nu mijn beeld binnen en de Jakobsladders leiden mijn blik naar rechtsboven.
Waar blijf je?
Terwijl ik tevreden door mijn foto’s scroll en Kees langs het strand zijn weg vervolgt, klinkt er een gebliep uit mijn broekzak. “Waar blijf je? Je zou maar even naar het strand gaan en we zitten te wachten met de borrel?” Tja, uiteindelijk is het vakantie, geen werk en geef toe… wie wil er nou niet naar huis als de borrel klaarstaat? Op zo’n foto van Kees wil ik graag proosten!
Skoll,
Johan
