Making of: Konikpaarden met witte stippen

Zoektocht

Eenmaal door het klaphek begint mijn zoektocht naar de paarden. De natte sneeuw plakt op mijn kleren en op de hoes die mijn camera ervoor afschermt. Droge sneeuw was mij liever geweest maar ach, de vlokken zijn wit. Ik volg het pad en speur vergeefs naar links en rechts: geen konikpaarden. Na ongeveer anderhalve kilometer, met nog steeds geen paarden gezien, maak ik vanwege de koude en natte omstandigheden rechtsomkeert. Halverwege de terugweg bedenk ik dat de paarden mogelijk op een beschutte plek in het terrein staan. De wind komt van links en rechts van het pad is een heuvel. Zouden ze daarachter staan? Ik loop naar de top en kijk omlaag richting de Maas. Een rij struiken ontneemt mij het zicht op het lagergelegen terrein. Ik loop verder omlaag en voorbij de eerste struik zie ik de groep staan. Ze hebben inderdaad een beschutte plek opgezocht.

Nieuwsgierig

De groep heeft me al snel in de gaten en kijkt mijn kant op. De volwassen dieren vinden mijn aanwezigheid wel best maar de twee jonkies zijn nieuwsgierig. Langzaam komen ze mijn kant op en ik loop achteruit om voldoende afstand te bewaren. Dat mag maar even baten want de veulens versnellen hun pas. Op ongeveer 5 meter afstand houden ze halt. Ik ben ook maar blijven staan en maak enkele portretten terwijl ze mij recht aankijken. Even later keren ze om en zoeken de groep weer op.

Extra uitdaging

Ik noemde het al: de extra uitdaging. De sneeuwvlokken maken het fotograferen er niet gemakkelijker op. Ik werk uit de hand om snel te kunnen reageren op poses die de paarden innemen. Met koude handen (ik ben nu eenmaal een koukleum) bedien ik de camera terwijl de sneeuw alles nog verder koud en nat maakt. De grootste uitdaging zit hem nu in het scherpstellen. Door de sneeuw weigert de autofocus dienst en moet ik handmatig scherpstellen op de ogen van de paarden. De functie ‘focus peaking’ is wel handig daarbij. Alles wat zich in het scherpe deel van de foto bevindt, kleurt op contrastrijke randen rood. Ik draai net zolang op en neer met de scherpstelring totdat het hoofd van het paard zo rood mogelijk kleurt.

Nieuw standpunt

De paarden zijn ondertussen anders gaan staan en eentje staat mijn model nu iets in de weg. Ik wacht, maar de sta-in-de-weg blijft op zijn plek en ik besluit een nieuw standpunt te zoeken.

Ik loop terug, de heuvel een eindje op en achter de struiken langs verderop weer omlaag. Nu zie ik de groep van de andere kant. Een tweede model is erbij gekomen en de sta-in-de-weg staat daar nu achter. Ik stel opnieuw scherp en maak met verschillende brandpuntsafstanden foto’s. Dan wacht ik of de situatie weer verandert. Plotseling kijkt een van de paarden mijn kant op. Ik gun me geen tijd om opnieuw scherp te stellen en druk snel de ontspanknop in. Maar goed ook want een tel later kijkt het paard weer voor zich.

Spiegelen

De natte sneeuw houdt langzaam op met vallen en ik houd het voor gezien. Konikpaarden met witte stippen zijn toch veel leuker dan zonder. Thuis achter de PC bekijk ik de resultaten. Gelukkig heeft het handmatig scherpstellen goed gewerkt: er zitten genoeg scherpe foto’s tussen. Eenmaal klaar met de nabewerking overweeg ik nog om bepaalde foto’s horizontaal te spiegelen. Soms kijkt dat gewoon wat lekkerder. Zo ook met de volgende, nog niet gespiegelde foto. Het is dezelfde foto als de eerste foto in dit making of verhaal, alleen is die gespiegeld.

Traditie

Hopelijk zijn er tussen het schrijven van dit verhaal en publicatie ervan nog een paar sneeuwdagen geweest. Zo niet, wordt het wellicht wachten tot volgend jaar. Hoe dan ook, de traditie houd ik in ere. Konikpaarden fotograferen met witte sneeuwstippen, liefst droge.