Laag bij de grond
Uit ervaring weet ik dat het op ooghoogte fotograferen van dieren fraaie beelden kan opleveren. Vlak bij de grond, oog in oog komen met de vogeltjes is dan ook mijn doel. Ik kijk welke kant ze op lopen en hoop dat ze dat blijven doen. Op de plek waar ze hopelijk langs lopen ga ik een 6-tal meters voor de zee op de grond liggen. Aanvankelijk lijkt het alsof ze rechtsomkeert maken maar mijn geduld wordt beloond als ze toch mijn kant op dribbelen.
Verrassend genoeg komt een van de drie zelfs naar mij toe en kijkt recht in de camera. Wat een mooi moment! Ik lig twee tellen oog in oog met een drieteenstrandloper. Dichterbij komt hij niet en even later snelt hij weer richting de zee.
Ik lig nog steeds en kijk langs de camera waar de vogels zich precies bevinden. Ik kies de dichtstbijzijnde uit en probeer hem in de zoeker te krijgen. Dat is nog niet eenvoudig met al dat heen en weer geloop van het diertje. Maar eenmaal in beeld kan ik het vrij gemakkelijk blijven volgen en erop blijven scherpstellen. De oog-detectie en autofocus-volg-functie werken super. Steunend op mijn ellebogen houd ik de camera vlak boven het zand en beweeg mee met het vogeltje. Soms is hij me te snel af en kijk ik weer langs de camera naar waar hij gebleven is.
Opnieuw horizontaal
Het duurt even voor ik hem weer zie. Hij heeft zijn vriendjes opgezocht die een eindje verderop naar voedsel zoeken. Langzaam kom ik overeind en loop parallel aan de zee naar ze toe. Ze zijn nog steeds druk en gaan niet van hun plek als ik weer horizontaal ga. Het spel herhaalt zich. Ik zoom maximaal in (600mm) en met de camera ingesteld op continu-opname en Hi-speed maak ik in no time tientallen foto’s.
Actie
De momenten dat ik de ontspanknop ingedrukt houd kies ik wel bewust. Liefst als er sprake is van actie. Is het een loopactie dan beweeg ik de camera bovendien mee met de vogel. Maar ook als hij iets eetbaars te pakken heeft, ratelt de camera.
Met z’n twee
De afstand tot het drietal is nu wat groter en de tijd begint te dringen. Het licht neemt af nu de zon de horizon heeft bereikt. Ik check welke ISO-waarde de camera automatisch voor me kiest: 1600. Het diafragma staat al maximaal open en aan de sluitertijd van 1/1600 sec wil ik geen concessies doen. Onvermoeibaar lopen de vogeltjes nog steeds heen en weer. Ik ga eens proberen om ze samen in beeld te krijgen. Ook nu kijk ik weer langs de camera voor een moment waarop er twee of drie vlak bij elkaar zijn. Die momenten zijn maar kort en ik moet heel snel reageren, ze vinden in de zoeker, scherpstellen en afdrukken. Pas de derde ligplaats verder lukt het me er twee tegelijk op de foto te krijgen. De voorste helemaal scherp en de achterste vaag maar herkenbaar als soortgenoot.
Er vandoor
Door de zoeker zie ik een drieteen wegvliegen. Ook de andere twee zijn er al vandoor en terwijl ik weer recht ga staan zie ik ze in de verte verdwijnen. De zon is ondertussen achter de horizon verdwenen. Terug bij mijn rugzak zie ik dat de lucht fraai oranje kleurt. Dat vraagt om een lenswissel. De avond is nog niet voorbij.
