Making of: Toscane in een zee van mist

Toscane is niet altijd mooi

We kennen allemaal de prachtige beelden uit Toscane. De glooiende heuvels, eeuwenoude dorpjes en rijen cipressen langs de wegen. Dat wilde ik ook, maar dat liep net even anders. Gedurende de 8 dagen dat ik in Toscane was, trof ik vooral regen, regen en nog meer regen. De frustratie was dan ook best hoog, want je rijdt niet 1000 km om met niks thuis te komen. Vaak was het gedurende de dag grijs en nat, maar trok het tegen de avond een beetje open. Een aantal keren leverde dat aardige plaatjes op, zoals een foto over de daken van het dorpje Volterra in het late avondlicht.

Gebruik de omstandigheden

Toch voelde alles wat ik maakte niet direct als een reden om helemaal naar Toscane te komen. Elke dag zat ik te turen naar het weerbericht. Op de verschillende apps leek er geen eind aan de ellende te komen. Dan maar gebruik maken van de omstandigheden? Hopend op wat mooi avondlicht, reed ik door de heuvels van Toscane. Helaas trof ik heel ander licht en kwam ik midden in een enorme onweersbui terecht met hagelstenen zo groot als knikkers. Een mooi moment om de Live-compositiefunctie van mijn OM System OM-1 MKII eens te testen. Al snel werd het onweer zo heftig dat ik besloot met de staart tussen de benen een veiligere plek te zoeken.

Weerberichten zijn essentieel voor landschapsfotografie

Als ik op de dag voor vertrek naar het weerbericht kijk, begint mijn fotografisch hart sneller te kloppen. De volgende ochtend zijn de voorspellingen zon, droog, geen wind, een zeer hoge luchtvochtigheid en ook het dauwpunt wordt behaald. Met alle regen van de afgelopen week kan dat maar één ding betekenen: mist!

Al het rondrijden loont

De volgende ochtend moet ik om 10 uur mijn accommodatie verlaten, en dat betekent dat ik na zonsopkomst ongeveer 1,5 uur heb om te fotograferen. Al vroeg zit ik in de auto en ja hoor, daar is de mist. Veel en veel te veel mist! Ik zie nog geen 20 meter voor mijn auto, en fotograferen wordt zo dus helemaal niks. De afgelopen dagen heb ik het hele gebied echter al rondgereden en ik besluit naar het plaatsje Volterra te rijden. Dit is verreweg het hoogste punt in de regio en ik hoop daar boven de mist uit te komen, en precies dat is wat er gebeurt. Ik heb slechts 1 uur over, en dus komt alles neer op de mogelijk goede locaties die ik in de afgelopen dagen gevonden had. Ik begin bovenaan een wijngaard met prachtig uitzicht over de mist.

De zee van mist

Vanaf dit punt zie ik continu het ene na het andere landhuis in en uit de mist verdwijnen. De mist golft als een zee over het land onder mij en dat geeft spectaculaire beelden. Een paar dagen hiervoor kwam ik langs een landhuis met een prachtige S-bochtweg erheen. Ik wist dus dat ook dit huis op een wat hoger deel lag en dat het dus mogelijk nog net boven de mist uit zou komen. Ik besloot de gok te wagen en na ongeveer 10 minuten om Volterra rijden, kwam ik bij de plek die ik in gedachten had.

Alles kwam goed

Waar ik op hoopte, kwam precies uit. Het gouden zonlicht scheen precies op het huis aan het eind van de S-vormige weg. Het dal eromheen was nog altijd gevuld met mist en het geheel leverde een spectaculaire foto op. Al dat rondrijden en rondkijken in slecht weer, had er nu voor gezorgd dat ik precies wist waar ik zijn moest tijdens deze optimale omstandigheden. Al deze natte dagen hadden bijgedragen aan het materiaal van deze ochtend. Het materiaal waar ik helemaal voor naar Toscane was gekomen.

De edit

Op locatie had ik al besloten dat dit een 16×9 beeldverhouding moest worden en zo had ik de foto ook gemaakt. Qua edit heb ik er verder eigenlijk weinig meer aan gedaan dan alleen de gebruikelijke highlights, shadows, contrast en witbalans.