Making of: Tureluur

Voorzichtig benaderen

Hoe schuw een vogel is, hangt niet alleen af van de soort vogel maar is soms ook gewoon van individu tot individu verschillend. En dan is er ook nog eens een verschil of je de vogel in je eentje benadert of met een groep. Wij waren hier met een groep en in eerste instantie zijn we langs de tureluur heen gefietst en hebben we verderop onze fiets neergelegd. Nu moet je bedenken dat de steen die deze tureluur zich had toegeëigend, meteen naast het fietspad ligt en onderdeel is van de basaltblokken als verdediging tegen de Waddenzee. Terwijl de tureluur op zijn uitzichtpost zit, fietsen er dus vele tientallen mensen langs waaronder wij. Nu is er wel een verschil tussen langs fietsende fietsers en mensen die ineens stil gaan staan en ik was me bewust van het feit dat we door stil te gaan staan en te stoppen wellicht zouden verstoren. Daarom vind ik het belangrijk om te allen tijde goed te kijken of het gedrag van de vogel verandert maar in dit geval bleef hij heerlijk door dutten. Als groep zijn we heel langzaam en rustig genaderd tot we uiteindelijk aan de andere kant van het fietspad in het gras zaten te genieten van een voor het oog volledig ontspannen tureluur.

Zoektocht naar ‘verhaal’

Hoe mooi ik een vogel ook vind, op het moment dat je een foto maakt van een beeldvullende vogel, maak je vooral een foto van een mooi onderwerp in plaats van een mooie foto. Zelf ben ik altijd op zoek naar een stukje context of verhaal om aan te geven waar ik mij bevind en hoe deze vogel leeft. Ik was dan ook benieuwd of ik Schiermonnikoog als eiland en ook het jaargetijde mee kon nemen in de foto.

De wadkant: kwelder met lamsoor en de Waddenzee

Achter het kwelderlandschap met de bloeiende lamsoor ontwaarde ik twee drooggevallen platbodems. Ik zal niet durven stellen of het om botters of tjalken gaat want daarvoor heb ik te weinig verstand van deze historische schepen maar ik vind het wel een culturele aanvulling die volledig hoort bij de Waddenzee. Een idee was geboren.

Geduld wordt beloond

Het liefste zou ik beide platbodems in beeld krijgen en daarvoor was een liggend beeld nodig. Daarnaast vind ik het altijd het mooiste wanneer je als kijker ook echt onderdeel wordt van de foto. Om dat voor elkaar te krijgen is een minder grote brandpuntsafstand nodig zodat de foto meer overeenkomt met het blikveld van de kijker. Al met al betekende dit dus verder naar voren gaan en dichter bij de vogel komen. Daar is wat geduld voor nodig, omdat je elke keer bezig bent met te kijken of je niet verstoort en te hopen dat de vogel jouw aanwezigheid accepteert.

Uiteindelijk werd geduld beloond en mocht ik rustig zitten aan mijn kant op de basaltblokken terwijl de tureluur aan de andere kant op zijn uitkijkpost bleef zitten.

Finishing touch… een flitslichtje

Wat nog opvalt aan het vorige beeld is dat de tureluur zelf relatief donker is omdat ik hier werk met tegenlicht vanaf rechtsboven. Ten tijde van mijn benadering had ik al een flitser op mijn camera gezet maar was in eerste instantie nog niet van plan deze te gebruiken omdat ik niet wist hoe de tureluur erop zou reageren. Ook dit is van individu tot individu afhankelijk en op het moment dat ik ook maar zou merken dat de tureluur er last van zou hebben, zou ik er meteen mee ophouden. Je moet echter wel bedenken dat door de felle zon de ogen van de tureluur al behoorlijk gewend zijn aan fel licht en dat merkte ik ook toen ik begon te flitsen en er geen enkel teken van verstoring was. Dankzij de flitser krijg je net dat mooie lichtje in de ogen en wordt de schaduw partij net wat mooier ingekleurd.