Mañana

Druk druk druk

We hebben het allemaal druk. Er is altijd wat te doen. We werken, reizen, socialiseren, hollen, vliegen en proberen vaak het meeste en het beste uit de dag te halen. Maar is dat wel zo? Haalt de waan je niet vaak een beetje in terwijl jij achterom kijkt en je afvraagt waar de dag gebleven is?
Oké, er zijn altijd dingen die moeten, de verplichtingen. (En als die er niet zijn weten wij ze wel te creëren.) En zo tikken niet alleen de dagen maar ook de weken, de maanden en nog veel meer tijd voorbij.

Je bent eraan gewend, het is je veilige patroon en al zeg je dat je het morgen anders gaat doen, diep van binnen is die structuur ook best wel fijn. Want wat zou je in hemelsnaam moeten doen als je niets meer zou moeten? Persoonlijk zou ik het wel weten, geef mij een camera en een schrijfblok en ik vermaak me overal en altijd wel.

Streep erdoor

Ook ik ben meestal druk. Voor mij gaat het om de balans waardoor ik in evenwicht blijf. Als compensatie voor het dagelijkse en de routine heb ik het nodig om op te laden door mijzelf met stilte en rust te omringen. Met even niets. En dat valt vaak niet mee, ook ik moet altijd van alles. De gedachtes daarover versterken dat en geven mij nog meer onrust. Juist daarom gaat er regelmatig een dikke streep door mijn agenda, natuurlijk als dit kan zonder de echte verplichtingen zoals werk.

Later ben ik een watervogel

Water is voor mij symbool voor rust. En rust symbool voor tevredenheid en sereniteit. Wanneer ik op de bonnefooi mijn camera ga uitlaten en “ik zie wel waar ik uitkom” doe, vind ik mijzelf dus ergens aan een waterkant. De stilte en de rust daar valt als een deken om me heen, alsof ik in mijn coconnetje gekropen ben.

Uren kan ik turen met en zonder camera naar alles wat zich afspeelt op het water. En dat zijn meestal (water)vogels. Ik ben er gek op. Al mijmerend bedenk ik mij hoe fijn het zou zijn de hele dag een beetje te dobberen op het water terwijl je door je vetlaag toch lekker warm blijft. Ik reïncarneer vast in een eend of fuut.

De kracht van het niets

De rust die het water mij brengt zie ik ook vaak terug in mijn foto’s. Minimalistisch, geen tot weinig achtergrond en bijna altijd met een vogel als hoofdonderwerp. Vogels staan voor mij sowieso voor vrijheid dus hoe symbolisch is het als je rust en vrijheid met elkaar verbindt? Voor mij is mijn manier van fotograferen dan ook heel logisch en gaat bijna vanzelf. Soms is er zelfs weinig te zien op mijn beelden, de kracht van het niets. En niets geeft zoveel vrijheid en rust en zo is het cirkeltje weer rond.

Alles roze

Regelmatig ga ik naar Spanje. Behalve omdat mijn vader daar woont kom ik er graag vanwege de mañana mentaliteit. Oftewel, het kan morgen ook en doe vooral rustig aan. Zo moet je van een Spanjaard niet verwachten dat hij zich aan afspraken houdt, want tijd is een heel rekbaar begrip in zijn cultuur. Morgen, Mañana dus, kan het ook nog. Echt, je raakt hier heel snel aan gewend… Mañana. Ik moet altijd weer omschakelen naar de Nederlandse haast-haast-druk-ga opzij-mentaliteit als ik weer terug ben.

De laatste keer dat ik daar was had ik mij voorgenomen regelmatig naar een voor mij bekend natuurgebied in de buurt te gaan waar altijd flamingo’s te vinden zijn. Helemaal in mijn Spaanse zen-toestand die ik daar altijd instant vind liep ik vroeg in de ochtend met camera naar die speciale plek, een prachtig zoutmeer dat in de ochtend en avond door de zon in pastelkleurtjes kleurt. Het idee was daar de roze flamingo’s in dat roze water bij een roze kleurende lucht te fotograferen. De eerste dagen waren ze lekker aan het foerageren en rondvliegen wat op zich al genieten was. Niemand in de buurt, geen verkeer of vliegtuigen en vooral geen geluid behalve van de flamingo’s. Toen kon ik goed horen dat ze knorren als varkentjes, ook roze trouwens.

De stilte is om de hoek

Mijn ultieme beloning was daar toen in die omstandigheden deze prachtige vogels begonnen te baltsen. Het knorren werd luider en mijn euforie groter. De foto was gemaakt, eigenlijk veel meer dan één maar vooral mijn hart was gevuld en mijn energie opgeladen toen ik de volgende dag weer terug naar huis vloog.

Eenmaal thuis had ik behalve veel te veel foto’s het Spaanse gevoel mee genomen en nam mij heilig voor dit heel lang vast te houden. Dat lukte aardig en wanneer ik door de waan werd ingehaald keek ik even naar mijn foto’s.

Inmiddels zit ik alweer volop in het ritme met alles wat daarbij komt kijken. Maar dat geeft niet want ik weet dat de stilte om de hoek is en de rust in mijzelf. Mañana zit ik weer aan de waterkant. Mañana is van mij en moet ik niets.