Masai Mara (2)

Pannen

Omdat we al heel veel vergelijkbare situaties gezien hadden durfden we in de tweede helft nu nog kritischer te kijken en wat meer te experimenteren met de mogelijkheden. Marijn spoorde ons hierin ook aan. Een van de technieken die we toen intensiever gingen toepassen was het pannen. Het meetrekken van je camera op een lage sluitertijd. Per dier (snelheid) heb je weer een andere optimale panning-sluitertijd en dat vergde wel wat oefening en kostte de nodige clicks.

Een cheetah moeder met tieners verraste ons volledig door ineens uit de startblokken te schieten. Die dame wilden we wel graag pannen, maar daar waren we niet op voorbereid want haar jongen dansten en speelden zo dartel om haar heen dat al het wild in de wijde omgeving al lang vertrokken was, zo dachten we. Toch had zij in de verte een jonge gazelle in de smiezen. Als na een startschot stoof ze van haar jongen weg in de richting van het slachtoffer dat wij nog steeds niet echt konden ontwaren. Ons beteuterd achterlaten met een gevoel van !@#$%^&. Om korte tijd later terug te keren met de smakelijke doch kleine buit. Ze liet de prooi daarna vooral aan de jongen om er zelf met wat kleinere hapjes bekaaid vanaf te komen.

The great migration

Zoals gezegd vond onze reis eind oktober begin november plaats. Dat heeft verschillende voordelen en één nadeel. Om met het nadeel te beginnen; de trek van de gnoes is voorbij. Op dat natuurfenomeen mag je wel hopen, want niets in de natuur is helemaal zeker, maar er is weinig kans dat je het gaat meemaken, zo laat in het seizoen.

Een groot voordeel aan het naseizoen is het lagere aantal jeeps dat door de savanne rijdt. Je hebt meer situaties volledig voor jezelf. Dat geeft een groter gevoel van vrijheid en wilde natuur.

Daarnaast begint het kleine regenseizoen, wat weer zorgt voor mooie dramatische luchten. Het is eigenlijk niet voorgekomen dat we helemaal verlamd waren vanwege het weer. Wanneer je even wacht kan een kansloze situatie zomaar omtoveren tot een magisch moment.

Het grote nadeel, te laat voor de trek van de gnoes, bleek in ons geval betrekkelijk. Er waren nog grote kuddes gnoes achtergebleven aan de overkant van de Mara rivier. Met de regenval aan onze kant van de rivier werd het gras ineens erg aanlokkelijk voor de kuddes in het drogere gedeelte en kwam er een tweede trekperiode op gang.

Wat een oergeweld is zo’n oversteek toch. Met een blik van wilde paniek in hun ogen, staken de gnoes de rivier over. Bang voor krokodillen die hun buikje echter al lang vol hadden van de eerste grote trek. Tijdens de eerste oversteek die we meemaakten bleek meteen waarvoor de gnoes ook terecht bang waren. Een leeuwin had geduldig in het struikgewas liggen wachten op deze oversteek en overviel een van de kuddedieren, praktisch voor onze jeep.

In die twee weken hebben we tot ongeveer 15 keer grotere en kleine oversteken van gnoes gezien. Vaak vergezeld door zebra’s. We zijn de tel van het precieze aantal crossings op een gegeven moment kwijt geraakt. Het bijzondere van Entim Camp, waar we sliepen, is zijn lokatie aan een van de klassieke oversteekplaatsen. Vanuit je luie stoel, met een biertje in de hand, kan je de gnoes aan de overkant zien verzamelen. Handig, want dat kan wel een poos duren, het zijn nogal twijfelaars. Menig keer dachten we dat de oversteek zou plaatsvinden om even later alle dieren weer terug de vlakte op te zien sjokken. Als de oversteek dan eenmaal begint, ben je binnen een minuut ter plekke om soms op minder dan 10 meter afstand de gnoes voorbij te zien trekken. Onvergetelijk!

Ballonnetje

Behalve dat ik eigenlijk nooit plannen had om naar Afrika te gaan heb ik op de reis ook gebroken met een belofte die ik mezelf ooit deed. Nooit of te nimmer zou ik aan een ballonvaart deelnemen. Met mijn hoogtevrees heb ik al moeite om op een ladder naar onze eigen dakgoot te klimmen. Laat staan in een mandje te stappen dat hoog in de lucht aan een paar touwtjes en een doekje hangt. Ergens in het proces naar de reis toe bekroop me het onverklaarbare verlangen om toch die angst te overwinnen en de savanne vanuit een ballon te overzien. Ter plekke hebben we nog kunnen regelen om een ballonvaart over de savanne te boeken op een van de laatste dagen van ons verblijf.

Op de dag van de ballonvaart zelf werden we, nog vroeger dan anders, midden in de nacht gewekt en opgehaald door de allerlangzaamste chauffeur ter wereld. Klein van stuk, slechts twee turven hoog, omklemde David lachend het grote stuur van zijn landrover, waar hij nog maar net over heen kon kijken, om met 25km/u naar de vertrekplaats van de ballon te sukkelen. Hij reed zo langzaam dat we, op een haar na, vast kwamen te zitten in een wielspoor. Dat waren wat onrustmakende momenten. Gelukkig waren we nog net op tijd bij onze ballonvaart waarvoor we ons hadden aangemeld.

Omdat ik in de mand nog even met de instellingen van mijn camera bezig was had ik niet in de gaten dat we al 30 meter de lucht in waren gegaan, zo soepel verliep het opstijgen. En de hoogtevrees? Die was achtergebleven op de grond.

Spectaculair veel wild kwamen we onderweg niet tegen, toch was het voor mij een onvergetelijke ervaring. Als ik dan toch in een ballon zou stappen dan kon ik dat toch het beste doen op een fantastische plek zoals in de Masai Mara.

Once in a lifetime

Deze reis zou voor mij een “once in a lifetime” reis worden. De beloftes die Marijn vooraf deed over het aanbod aan fotokansen zijn ruimschoots overtroffen. En dat allemaal op mijn eerste safari, zoals ik tijdens die reis meerdere malen herhaalde. Vooraf dacht ik dat ik daarna nooit meer naar Afrika zou afreizen omdat ik toch vooral macro en landschappen in mijn repertoire heb zitten. Qua ervaringen en als complete reis is het zeker een “once in a lifetime” reis geworden. Met die kanttekening dat ik inmiddels wel voorzichtig durf te denken aan “twice in a lifetime”.

Afrika heeft me voor altijd weten te betoveren.

In het eerdere deel van dit reisverslag lees je alles over de eerste helft van deze fotoreis door de Masai Mara in Kenia.