Interview Masja Prinsen

Wie ben jij, en waarin onderscheid je je van andere fotografen ?

Meteen al een moeilijke vraag!
Mijn naam is Masja Prinsen. Ik ben alweer een aantal jaren wat serieuzer met natuurfotografie bezig, inmiddels is dit uitgegroeid tot een ware passie. Niet alleen het fotograferen op zich, ook het beleven van de natuur. Ik kan er echt helemaal in opgaan, vooral als ik even “helemaal alleen op de wereld ben”.
Of ik me onderscheid van andere fotografen weet ik niet, ik probeer vooral mezelf te zijn en te fotograferen wat er op mijn pad komt, vanuit mijn gevoel. En hopelijk zie je dat terug in mijn beelden. Je zult me niet snel bij de Posbank zien als “de rest van fotograferend NL” er staat 😉 Plaatjes “waar er al zoveel van zijn” hoef ik niet perse nog eens te maken, ook al zijn ze nog zo mooi.

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk?

Mijn huidige omslagfoto op Facebook, het hertje tussen de bomen even na zonsopkomst met de zonnestralen; een geluksmomentje dat al vaker voorbij gekomen is. Zoiets gebeurt je meestal geen tweede keer.

Wat is je favoriete onderwerp ?

Voorgaand antwoord geeft ook meteen aan wat mijn favoriete onderwerp is. Bij voorkeur herten, maar ook andere dieren tijdens een sfeervolle ochtend in een fraai landschap. Hoe meer sfeervolle facetten er aanwezig zijn, zoals mooi licht, mist, of in de winter sneeuw of rijp, hoe meer ik in mijn element ben. Maar eigenlijk doe ik van alles en zeker als de omstandigheden perfect zijn kom ik al heel snel in mijn element.

Wat staat er al jaren bovenaan jouw bucketlist ?

Niet heel origineel misschien, maar het Noorderlicht zou ik toch heel graag eens meemaken – dat moet magisch zijn – en dan natuurlijk ook fotograferen. Maar ook allerlei dieren, zoals wolven, beren, pinguïns, nou ja, een eindeloze lijst…
Laatst zag ik ook een documentaire over Nieuw-Zeeland. Dat land staat ook al heel erg lang op mijn verlanglijstje en het lijkt me ook geweldig om daar te fotograferen. Er zijn nog veel meer plekken waar ik heel graag eens naartoe zou gaan en eigenlijk worden dat er alleen maar meer, maar wat er nou echt bovenaan de lijst staat weet ik eigenlijk niet. Spitsbergen zou ik ook graag nog een keer doen, een bijzonder indrukwekkende ervaring die ik heel graag nog eens zou beleven…

Van wie krijg je (opbouwende) kritiek op je foto’s ?

Ik heb een aantal jaren bij een praktijkgroep gezeten, een uitgelezen plek om elkaars beelden te beoordelen en bespreken, erg leerzaam, ook in het veld. En verder zijn er mensen (fotografen) in mijn omgeving waarmee ik regelmatig foto’s bespreek.

Welk onderwerp binnen de natuurfotografie ga jij nooit fotograferen, en waarom niet ?

Lastige vraag. Alles wat voor serieuze verstoring zorgt zou ik niet doen en ik ben geen held, dus als het te gevaarlijk of eng wordt haak ik ook af. Ik zal niet snel de afgrond van een berg bekijken. 😉 Maar verder zou ik het zo snel niet weten eigenlijk.

Welke (type) foto ben je beu ?

De trendbeelden, plekken en momenten waar iedereen op afgaat en wat dan tig “dezelfde” beelden oplevert, jaar in jaar uit. Weet je er net even wat anders van te maken, dan kan ik dat weer erg waarderen. Ik ben ook niet zo van het bewust namaken van beelden van anderen en het dan vol trots presenteren alsof jij het wiel hebt uitgevonden. Beetje jammer vind ik dat.

Ik zeg f22 , wat zeg jij

Haha, ik zeg niks… ik gebruik wat van toepassing is op de situatie en dat wisselt met de omstandigheden en het onderwerp. Ik wil ook nog weleens “spelen” met de instellingen, daar leer je ook weer van en je hebt wat te kiezen achteraf 😉

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest ?

Eigenlijk raak ik vooral geïnspireerd door fotografen die zichzelf zijn en blijven, hun eigen pad durven volgen en zich niet laten beïnvloeden door de meute. Maar als ik dan toch een naam moet noemen, dan noem ik ook maar meteen een “grote”; Vincent Munier is voor mij wel een ultiem voorbeeld van een natuurfotograaf met een enorme passie die geen grenzen lijkt te kennen en verre blijft van de gekte. Ik en vele anderen zullen het ‘m nooit nadoen, maar inspirerend is hij wel.

Wanneer moest je echt afzien voor het plaatje ?

Oh jee, ik kan me niet herinneren dat ik echt heb moeten afzien voor een plaatje, is dat erg..? Of misschien was dat bij een fotoreis in Noorwegen, toen het op Jotunheimen ijzig koud was met veel (ijskoude) wind en sneeuw..? Ook ben ik weleens meerdere malen in de modder gevallen, in – waar kan het ook anders – Moddergat… Gelukkig bleef mijn camera droog… Maar echt afzien? Nee, dat eigenlijk nooit…

Welke foto vormt momenteel je bureaublad ?

Een foto die ik op een prachtige ochtend tijdens het gouden uurtje heb gemaakt van een Meerkoet met jong.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje ?

Ik moest er even over nadenken, maar heb wat bedacht.
Je meest bizarre/bijzondere fotomoment; wat is je het meest bijgebleven…?
En om de vraag maar meteen te beantwoorden, één van de meest bijzondere momenten was op Spitsbergen, toen “onze” eerste ijsbeer zich aankondigde, van een ijsberg afgleed, door sneeuw en water richting de boot kwam en vervolgens pal onder me terecht kwam, zo bijzonder! Maar toen gebeurde het….mijn batterij was vol! Met een bonzend hart van de zenuwen verwissel je zo snel mogelijk je batterij, gelukt en…..hij was er nog; pak van m’n hart!