De bunzing van Murk
EĆ©n van mijn mooiste momenten op dat gebied had ik enkele jaren terug. Samen met mijn fotomaat was ik bij boer Murk om weidevogels te fotograferen. Nog in de oude setting in de achterste hut. Heerlijk met een fluisterbootje of roeibootje door de sloot tussen de weilanden naar de kijkhut varen. Bijna een vakantiegevoel. Daar aangekomen was het altijd een feestje. Volop gruttoās, kieviten, kluten en andere weidevogels die in de lucht dansen of in het water aan het foerageren zijn.
Afknijpen
Na een paar uurtjes fotograferen werd het tijd om een plas te gaan doen. Ik stap de hut uit en loop naar het begin van het overdekte pad van de hut. Terwijl ik mijn ding sta te doen kijk ik rond, naar buitelende kieviten en als straaljagers voorbij scheurende gruttoās. Als ik weer vooruit kijk zie ik plotseling tussen het gras wat bewegen. Een nieuwsgierige bunzing komt uit een holletje tussen het gras omhoog en kijkt me recht aan. Vol verbazing staar ik terug. En weet niet half hoe gauw ik moet afknijpen.
Mazzelpik
Ik loop snel de gang in naar de hut. Laatste stukje op een draf en ren vervolgens naar binnen, roep tegen mijn fotomaat āeen bunzingā. Ik grijp mijn statief met camera en ren terug. Achter me hoor ik een hoop gestommel en gevloek. Terug op de plek zie ik de bunzing nog steeds boven het gras uitkijken, zich waarschijnlijk afvragend wat dat voor rennende idioot is. Ik richt, stel scherp en kan net twee fotoās maken voor mijn maat aan komt rennen, luid roepend wat er waar is. Dat is teveel voor de bunzing en hij verdwijnt in het gat in de grond. Mijn fotomaat baalt als een stekker en de rest van de dag heb ik in elke zin het woord mazzelpik gehoord. En dat was ook zo, letterlijk en figuurlijk. Maar dat kon me niets schelen. Wat een moment en wat een foto.
Ik heb het wel gezien, zegt hij
Maar het kan nog gekker. Een andere keer zit ik met dezelfde fotomaat in een hut in Hijken. Hier zijn de roodhalsfuut en dodaars mooi vast te leggen. Na een paar uur fotograferen is het stil op het water. Wat gewone soorten, maar niet veel bijzonders. Tegen twee uur ās middags heeft mijn maatje het wel gezien. Hij pakt zijn spullen in en vertrekt. āIk heb het wel gezien, er gebeurt toch niks meerā zegt hij. Aangezien ik met mijn camper op een camping in de buurt sta heb ik geen haast om te vertrekken en besluit om tot het einde van de dag te blijven. Mijn geduld is in dit soort gevallen bijna eindeloos. Ik vind het alleen al heerlijk om te genieten van de natuur en de rust die dit uitstraalt. Of ik nu wel of niet wat fotografeer doet dan niet altijd ter zake.
Wat is dat dan
Doordat het stil is als mijn maatje weg is dommel ik een beetje in. Ik ben niet scherp meer en kijk wat lodderig door het camouflagekleed naar de plas. Het duurt dan ook even voor het tot me doordringt dat er iets vreemds gebeurt. Er beweegt zich iets door het water van de ene oever naar de andere. Wat is dat dan? Nog steeds geen idee wat het is grijp ik de camera en stel scherp. Pas dan zie ik dat het een vos is die naar de overzijde zwemt. Wat een moment. Net dan begint de scherpstelling van mijn camera te pendelen. Shit! Snel overgaan op manuele scherpstelling geeft de scherpte terug aan het beeld. Ik kan nog net een aantal opnames maken. Waarvan er uiteindelijk twee scherp zijn. Maar wat voor foto! Van pure blijdschap maak ik een dansje door de hut. Dan gaat de telefoon, mijn fotomaatje is thuis. Ik kan het niet laten om de zwemmende vos door te sturen naar hem. Gemopper aan de andere kant van de lijn en ik hoor nog net voor het ophangen āmazzelpikā.
Een jaar later zijn we samen op fotoreis in Bulgarije. We zitten in een hut tien meter boven de grond tussen de boomtoppen. Mijn maatje gaat rechts in de hut zitten en ik links. Maar vrijwel direct stelt hij voor om te ruilen, dat past beter met de enorme lens die hij gebruikt. Zo gezegd, zo gedaan. Fantastisch, allerlei vogels die je hier niet of nauwelijks ziet. Draaihals, koekoek, hop, wielewaal en ga zo nog maar even door. We klikken wat af en genieten volop.
Dan zegt mijn maat opeens: āwat loopt daar nou, een ree?ā En direct er achteraan: ānee joh, een wolf of zo!ā Blijkt er een goudjakhals te lopen. Wat een geluk. Ik draai mijn camera en zoom in, wat door mijn positie in de hut perfect wil. De jakhals heeft ons gehoord, blijft staan en kijkt omhoog. Naast mij hoor ik gemopper en gesteun. De grote lens wil door zijn positie in de hut niet zo ver draaien en voor hij de camera op zijn plek heeft is het moment voorbij. De jakhals verdwijnt achter de struiken. Ik krijg een lel op mijn schouder. āMazzelpikā hoor ik nog net.
Fotogroet Jan
10 reacties
Wat een leuke verhalen, heerlijk geschreven Jan! Het was net of ik ernaast zat en ik voel de jaloezie branden! Graag meer van deze mazzelpik verhalen! ik ben fan š š
Groetjes Danny
Dank Danny. Wie weet komt er nog een keer mazzelpik deel 2 hahaha
Groet Jan
Wat een prachtige verhalen. Zoveel moois in de natuur te beleven is toch geweldig. Fijn dat wij ook mee mogen genieten van de prachtige verhalen en fantastische foto’s.
En ja volgens mij ben je wel een mazzelpik?
Dank voor je fijne reactie Jane en ben blij dat je van de verhalen geniet.