Paradijs
Eén voor allen, allen voor één. Een uitspraak die doorgaans een positieve lading heeft, maar niet in de landschapsfotografie. Zolang allen voor één staan is er nog weinig aan de hand, slechts jammer voor die ene, want die ziet niks. Andersom, als die ene voor allen gaat staan, is het een ander verhaal.
Stel je een prachtig strand voor, met aan de horizon een bepoedersneeuwde berg omgeven door opkleurende wolken. Er voor een turquoise oceaan met naar witbier hintende schuimkoppen op de golven, en een opkomend tij dat perfect aansluit op een klein stroompje dat uit het achterland richting zee kabbelt. Kers op de taart zijn buitenaards mooie patronen en vormen in het tweekleurige strand aan je voeten. Een plek waar je gewoon geen slechte foto’s kan maken, en terecht lopen er meestal dan ook best veel fotografen rond. Met 90% daarvan is het prima samenleven. Je maakt onderling afspraken om als groep de locatie te benaderen. Je blijft met zijn allen op een bepaalde afstand en gaat gezamenlijk steeds een stapje dichter om de plek fotografisch te kunnen uitdiepen. Op die manier loop je niet in elkaars beeld en bovendien vertrap je niet de prachtige voorgrond die je concullega nog zo graag als inleidende lijn wilde gebruiken. Leven en laten leven, nietwaar?
Paradise Lost
Dat spreekwoord kennen ze in het Oostblok blijkbaar niet. The Russians are coming. Althans, een ware invasie van potentiële stukadoors, uitsmijters en Asperge-stekers landde op een vroege ochtend per huurbus op het strand. Normandische toestanden in het land van de Noormannen, hoe poëtisch. Exponent van het toch al weinig invoelende gedrag van de fotogroep was een Karpatenkop met een laag voorhoofd en een hoge eigendunk. Doe je ogen dicht en stel je een afzakkende joggingbroek voor die een duidelijke blik gunt op zijn terugwijkende haargrens. Op zijn rug ja. Op zijn hoofd een slecht zittende bivakmuts die deed vermoeden dat meneer rechtstreeks uit de ‘nachtdienst’ kwam. En om het af te maken nog een scheve peuk in de bek waarvan de gloeiende as hard op weg was extra gaten in de bivakmuts te maken.
Waar zijn groepsgenoten al weinig respect toonden voor de personal space van de andere aanwezige fotografen, was deze kameraad nog een stalingraad erger. Hij kuierde in zijn rode jas doodleuk door ieders beeld en voorgrondpatronen, om zich als een verdwaalde walrus verderop in de klotsende branding neer te vleien. In onze beelden was een prachtige inleidende lijn van voetstappen in het natte zand te zien, die het oog bracht naar een niet te missen rode vlek op exact een van de kruispunten uit de regel van derden. Gevoel voor kompositski kan hem niet worden ontzegd. De toegang hopelijk volgende keer wel.
Footprint
Een collega uit dezelfde goelaggroep moest even later per se 20 centimeter voor mijn statief langslopen. Begrijpelijk, want achter ons was maar een beperkende 100 meter vrije ruimte beschikbaar. Ze vertrapte zo een prachtige driehoek aan patronen, waartoe ik me noodgedwongen had ‘verlaagd’ omdat weidse landschapsbeelden dankzij de laarzen van haar rode maat pas na hernieuwde vloed weer de moeite waard zouden zijn. Leave only footprints, maar niet daar! Verontwaardigd reageren van onze kant leidde alleen maar tot boze blikken en Slavische scheldpartijen wegens ons gebrek aan respect. Toen ze hun fotobuit binnen hadden was het strand behalve met voetstappen ook bezaaid met peuken en ander afval. Viespeuken. Op de een of andere manier lijkt respect altijd samen te gaan met eenrichtingsverkeer.
Strand en Duitsers
Op een andere dag speelde zich een situatie uit dezelfde kwartetcategorie af. Met dit keer in de hoofdrol een Duitse groep, meer specifiek een chagrijnige oma met dikke hoornen bril. Zij plaatste zichzelf –in eerste instantie- niet zozeer in andermans beeld, maar had nogal moeite met de aanwezigheid van ieder ander mens. Geen ‘Alle Menschen werden Brüder’ voor deze Fotosaurus Germanii. Dierlijk tierend op alles en iedereen in haar nabijheid sleet ze haar dagen aan de Noorse kust. Iets met ‘mein Strand’. Ze wilde al die beroemde fotogenieke plekken duidelijk volledig en enkel en alleen voor haarzelf hebben. Dan had ze beter niet voor een groepsreis naar de populaire Lofoten kunnen kiezen, oder? Uiteindelijke raakte ze helaas geïnspireerd door onze Russische vriend en stond de keren dat we haar daarna elders tegenkwamen telkens pontificaal recht voor ons in het zilte nat. Weet iemand het Duitse woord voor horizonvervuiling, toevallig?
10 reacties
Voor die types hoef je niet naar het buitenland. Die lopen er hier ook met bosjes rond. Voorbeelden zat
Dat klopt, maar als ik die beschrijf is de kans groter dat diegene het leest en zich herkent 😉
… bijna niet te beschrijven dit soort asociaal wangedrag Marijn, toch doe je dit heel treffend in deze column! Gezien het super gammele camcorderstatief van het Karpatenkopje in rode jack zal de fotografische buit nog wel meevallen…
Groetjes, Joep
Haha, dat ook nog eens ja!