Menu

Onderdeel van Pixfactory

Mevrouw de Fotograaf

Soms geneer ik me wel een beetje wanneer ik steeds dorpsgenoten voorbij zie komen als ik weer eens met mijn camera in de struiken hang. Het zandpad met bosje midden in ons dorp is een fijne plek om de hond uit te laten, maar ook om even lekker dicht bij huis wat te macroën bij het vennetje, langs de sloot of in het veld. En dat doe ik dan ook regelmatig. ‘Wat bezielt dat mens toch,’ zie ik de wandelaars dan denken, en meestal lopen ze strak door alsof ze me niet zien of roepen beleefd voor de zoveelste keer: ‘Weer lekker aan het fotograferen?’
Wat ruist er door het struikgewas? Fotograaf: P. De Lannoy

 

Dat mens is gek!

Ook elders blijft mijn fotojacht naar spinnen, torretjes of ander klein grut iets onbegrijpelijks voor de achteloze passant. Hoe vaak er niet iemand over mijn schouder komt meekijken, ‘wat ik voor moois aan het fotograferen ben’ om na het antwoord ‘Een torretje’ verbaasd mompelend door te lopen (dat mens is gek!).

Tja, ik ben nu eenmaal dol op torretjes, spinnen, vliegjes en wat voor mini’s nog meer allemaal. Hoe onooglijker of gekker, hoe leuker ik ze vind. Natuurlijk kan ik ook genieten van een prachtige vlinder of een mooie libel, maar mijn hart klopt pas echt sneller van bijvoorbeeld een eikelboorder, hazelaarbladrolkever (alleen die naam al!) of zo’n Jerommeke die met poep sjouwt. Gut wat zijn die beestjes toch koddig!

Evert Kems, medewerker van de firma Keutel. Fotograaf: Noortje Russel

Nominatie

Maar goed, veel mensen vinden mij dus best een beetje zonderling. Jij nu misschien ook wel… Maar zeker ook mijn dorpsgenoten die mij regelmatig half in de struiken, met mijn knieën in de modder of languit op het bospad aantreffen, weer of geen weer. Totdat een foto van mij in de regionale krant kwam, een foto van een miertje. ‘Stellingwerfse genomineerd voor WNF-fotoprijs’. Die krant wordt goed gelezen in het dorp en dus smiespelde het zich al snel voort: ze kan blijkbaar toch wel wat… al vonden sommigen de nominatie interessanter dan de foto zelf; ‘er staat niet veel op hè?’

Remi, alleen op de wereld. Fotograaf: Noortje Russel

Bruiloftsfotografie

Een paar weken later stond een oude buurvrouw op de stoep. Eén die ik in geen jaren meer had gezien en waar ik al meer dan tien jaar niet meer naast woon. Of ik op de bruiloft van haar dochter wilde fotograferen.

Huh?

‘Ja, ik maakte toch zulke mooie foto’s?’

Ik was volkomen verbouwereerd.

Nou uhhh… ik denk niet dat… uhhh, ik fotografeer eigenlijk nooit…
Maakt niet uit,’ onderbrak ze mijn gestamel en wachtte mijn reactie verder niet af maar wijdde uit over haar dochter en de aanstaande schoonzoon. Ze ging er helemaal vanuit dat het in kannen en kruiken was.

Familiefoto’s

Nog weer wat later belde de moeder van een oud-klasgenootje van mijn zoon: of ik foto’s wilde maken van haar gezin voor het 40-jarig huwelijksfeest van opa en oma. Oh hemel, maar ook dát kan ik toch helemaal niet? Ik maak nooit portretfoto’s… Nou ja, zo héél af en toe van mijn zoon, die dat alleen onder grote dwang ondergaat of na gedegen onderhandelingstechnieken (lees: omkoopmethodes). En dan nog draait het vaak op ruzie uit. ‘Is ie goed, ben je klaar?’ roept ie al na 3 foto’s terwijl ik nog bezig ben de instellingen goed te krijgen… En zodra ik aanwijzingen geef als ‘kijk eens boos,’ en daarna ‘maar wel je mond ontspannen’ is ie weg.

Maar daar hadden mijn dorpsgenoten geen weet van, die dachten nu dat ik kon fotograferen… álles kon fotograferen. Van zonderling met een camera was ik getransformeerd tot een expert voor al uw bruilofts- en familiefotografie!

Misschien moest ik toch eens een andere markt aanboren? Fotograaf: Noortje Russel

De familie Kroeskop

De enige familie die ik ooit eerder had gefotografeerd, was de familie Kroeskop, en die hoefde ik geen aanwijzingen te geven; zij poseerden geheel natuurlijk en volkomen perfect. Stelletjes fotografeerde ik overigens ook wel eens; snuitkevers die het huwelijk consumeren, slakjes die elkaar (tergend langzaam) het hof maken en de heer en mevrouw Hooiwagen, na een knallende ruzie.

Maar nee, van die tweebenige reuzenwezens die ik spontaan moet portretteren, en waar ik dan aanwijzingen aan moet geven hoe ze moeten staan en kijken… brrr, niets voor mij. Om maar te zwijgen over mijn gebrek aan technische ervaring en handigheid voor dit soort totaal andere fotografie. En toch zei ik ‘ja, dat wil ik wel doen.

Op een van beide verzoeken dan hè, het andere was echt een no-go, én met de aanvulling dat het wel eens ‘helemaal niets’ zou kunnen worden. Eigen risico.

De heer en mevrouw Hooiwagen willen elkaar even niet zien… Fotograaf: Noortje Russel

Eenmalige exercitie

Inmiddels is het alweer een poos geleden en het was een doorslaand succes, kan ik je zeggen… (hier moet je de ironie in mijn stem even bij denken). Je kunt zelf wel raden welke van de twee verzoeken ik heb ingewilligd, maar over het resultaat laat ik me verder niet uit. Nou ja, er hangt ergens een foto van deze exercitie aan een muur… zij zijn er blij mee. Maar het was een eenmalig iets wat mij betreft, voortaan zeg ik gewoon nee op dit soort verzoeken. Laat mij maar weer die zonderling zijn die met haar kop in de struiken naar een torretje tuurt of die met haar knieën in de modder een schorpioenvlieg bewondert. En als ik daar dan ook nog af en toe een leuke foto van maak, ben ik helemaal gelukkig. Mevrouw de fotograaf, gespecialiseerd in de aller-, allerkleinsten.

Wil je verder lezen over macrofotografie?
Hier zetten we alles over macrofotografie voor je op een rij.

29 reacties

  1. wat een heerlijk en hilarisch verhaaltje om te lezen , en totaal herkenbaar voor mij , ik lig ook altijd op mijn buik , en tussen de struiken , om toch maar niks te misen van die kleine mooie wondertjes van de natuur , ik heb ook een macrolens , en niks mag mij paseren of ik lig op mijn buik , ik doe ook vogels met een telelens , en dat is ook al zoiets , , meer moet ik er niet meer bijvertellen he , troost je mevr., ik ben nml. ook zo een wierdo , maar laat ze maar denken , I love it

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

29 reacties

  1. wat een heerlijk en hilarisch verhaaltje om te lezen , en totaal herkenbaar voor mij , ik lig ook altijd op mijn buik , en tussen de struiken , om toch maar niks te misen van die kleine mooie wondertjes van de natuur , ik heb ook een macrolens , en niks mag mij paseren of ik lig op mijn buik , ik doe ook vogels met een telelens , en dat is ook al zoiets , , meer moet ik er niet meer bijvertellen he , troost je mevr., ik ben nml. ook zo een wierdo , maar laat ze maar denken , I love it

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: