Mijn eerste column, nu nog de flow

Het vraagt inspiratie en niet teveel afleiding. Ik moet in de flow komen, zodat mijn vingers de toetsen op mijn toetsenbord als vanzelf vinden en er woorden, zinnen en alinea’s ontstaan. Alles in een mooie samenhang en met als doel: een column die je uit wilt lezen. Eigenlijk net als bij het maken van een goede foto. In je hoofd vormt zich een plaatje, de omstandigheden zitten mee en je vingers vinden de knopjes op je camera als vanzelf. De omgeving vervaagt en alles wat er overblijft is het onderwerp, de camera en jijzelf in perfecte harmonie. En laat dát nou net niet het geval zijn vandaag. De flow komt niet. Buiten is de regen gestopt en ik besluit toch maar op pad te gaan.

De natuur voor mezelf

Ik woon in Arnhem en dat is een echte parkenstad. Ondanks dat ik in een stad woon, hoef ik dus nooit ver te lopen voor een stukje natuur. Vandaag besluit ik om niet een park te bezoeken, maar om naar heemtuin Presikhaaf te gaan. Eén van mijn favoriete plekjes. Ik wandel de tuin in en kijk om me heen. Top, de klaprozen staan mooi in bloei, evenals de korenbloemen en overal om me heen hoor ik het zoemen van bijen en hommeltjes. En… niet onbelangrijk: ik zie geen andere mensen. Ik heb de tuin dus helemaal voor mezelf. Daar hou ik van. De zon komt langzaam achter de wolken vandaan. Perfecte omstandigheden voor een middagje fotograferen. Ik heb goede moed dat ik hier naast veel pollen ook nog wat inspiratie ga opsnuiven. Ik zoek een plekje op het pad naast de klaprozen, zet mijn rugzak op de grond en ga er zelf bij zitten. Ik ben er klaar voor. Laat de flow maar komen!

Een eerste bezoeker van mijn zojuist gecreëerde foto-setting laat zich zien. Een snorzweefvliegje landt op de meeldraadjes van een klaproos. Ik draai mijn camera een beetje bij en terwijl ik door de zoeker kijk, stel ik scherp op het diertje. Het proces van fotograferen zorgt ervoor dat ik tot rust kom, waardoor gedachten die in mijn hoofd blijven ronddansen een plekje krijgen. Ik zal niet de enige zijn die deze prettige bijkomstigheid bij het fotograferen ervaart. Het is vast niet voor niets dat veel (natuur)fotografen graag alleen op pad gaan. De zweefvlieg wordt verstoten door een hommeltje. De klaproos maakt door diens gewicht een vrije val en neemt mijn gedachten mee naar een paar jaar geleden.

Elke dag een foto

Vier jaar geleden kocht ik mijn eerste camera. Omdat niets vrouwelijks mij vreemd is, zocht ik een leuk hip modelletje uit: de Olympus PEN E-PL5. Ik ging volledig los op álles wat ik maar op de foto kon zetten. Ik had geen idee dat ik het zo leuk zou vinden. Na anderhalf jaar was ik volledig in de ban van de fotografie. Het werd tijd voor een nieuwe camera. Ditmaal een wat stoerder model; de Olympus OM-D E-M5 II. Om mezelf uit te dagen, begon ik aan een 365-dagen-foto-uitdaging. Ik poetste een oud Instagram-account (@arnhemsmeiske) op en plaatste er een jaar lang elke dag een foto op. Dit gooide mijn andere goede voornemen om ‘minder tijd op sociale media door te brengen’ volledig in de war. Ik leefde, dacht en droomde alleen nog maar fotografie. Halverwege was ik door mijn inspiratie heen. Ik zat vast.

Om uit de photographers’ block te komen, schreef ik me in voor het NK natuurfotografie, dat in dat jaar door natuurfotografie.nl werd georganiseerd in NP de Hoge Veluwe. Het was een thuiswedstrijd voor me en ik beet me er helemaal in vast. Tot mijn grote verrassing met resultaat! Ik won de eerste prijs bij de amateurs. Ik ben nog steeds erg trots op de trofee die in mijn woonkamer staat te pronken. Niet alleen omdat ik won, maar vooral omdat ik de uitdaging had durven aangaan om het beste uit mezelf te halen. Ik hervond mijn foto-flow en na 365 dagen kon ik mijn foto-uitdaging met een goed gevoel afsluiten. Ik had zoveel inspirerende mensen leren kennen en mijn passie voor de natuur en fotografie was groter dan ooit. Ik ging dus gewoon lekker door met het plaatsen van foto’s.

De flow is terug!

Ik schrik op uit mijn gedachten. De hommel is uitgekeken op de klaproos en raakt in haar vlucht omhoog uit koers, waardoor ze bijna tegen mijn lens aanvliegt. Ik ga verzitten en zie een lieveheersbeestje langs een grasspriet omhoog kruipen. Ik pas mijn instellingen aan en probeer hem te vangen in mijn beeld. Dat is nog niet makkelijk, want het is een bezig baasje. Hij beklimt hetzelfde sprietje wel een keer of drie. En geef hem eens ongelijk. Als de weg mooi is, wie zegt dat je hem dan slechts één keer mag bewandelen?

Terwijl de tijd verstrijkt verdwaal ik in de kleine wereld die zich langzaam aan mij openbaart. Ik besef dat mijn eerste column in mijn hoofd vorm begint te krijgen. De flow is terug!

Hoe meer je leert, hoe minder je weet

De afgelopen jaren heb ik mijn liefde voor de natuur (en educatie) vormgegeven door vrijwillige gids te worden in de mangrove van Burgers’ Zoo. Daarnaast volgde ik verschillende natuurcursussen bij de IVN Arnhem. Mijn liefde voor de fotografie blijft groeien door te leren van mede-fotografen via workshops, maar ook door samen op pad te gaan. En er valt nog heel veel te leren! Zoals een wijs man me ooit zei: ‘hoe meer je leert, hoe minder je weet’… En precies dat maakt fotografie nou juist zo aantrekkelijk voor me!