Menu

Onderdeel van Pixfactory

Mijn trouwe (foto)maatje

‘Mevrouw, is dit uw hond?’ klinkt een barse mannenstem. Het is een BOA, een buitengewoon opsporingsambtenaar, bevoegd om me op de bon te slingeren. Ik schrik op van een paddenstoel waar ik met mijn macrolens onder lag in een poging de lamellen te fotograferen. De man torent boven me uit, zijn blik nors naar beneden gericht. Diaz staat kwispelend naast hem, zich van geen kwaad bewust. Ik ga staan en lach de man vriendelijk toe in de hoop hem milder te stemmen: ‘Ja, dat is mijn hond, de braafste hond van Boijl.’
Diaz, trouw fotomaatje én professioneel fotomodel. Fotograaf: Noortje Russel

U weet dat u de hond hier moet aanlijnen, mevrouw?’ zegt de man onverminderd bars, terwijl Diaz geïnteresseerd aan zijn broek snuffelt. ‘Ja, dat weet ik,’ zeg ik en ik voel me heel klein worden bij zoveel bozige autoriteit. ‘Maar hij was hier toch vlakbij me?’ probeer ik nog, ‘hij blijft altijd in de buurt als ik aan het fotograferen ben.’ Maar daar heeft deze man geen boodschap aan. Los is los en regels zijn regels. En dat snap ik ook wel. Zoveel mensen, zoveel smoesjes. Ik krijg een waarschuwing, gelukkig geen bon, en doe Diaz aan de lijn. Maar mijn zin om te fotograferen is dan verdwenen.

Een echte boshond… Fotograaf: Noortje Russel

Ik ben dol op honden, altijd al geweest. Ik groeide ermee op en weet niet beter dan dat een hond bij een gezin hoort. Eenmaal uit huis wilde ik niets liever dan een eigen hond en zo ging ik nog tijdens mijn studie Nederlands vanuit hartje Utrecht ‘buiten wonen’ om die droom te verwezenlijken. En die droom noemde ik Chum. Vervolgens moest ik een paar keer per week met de bus naar college, een rit van bijna een uur, maar dat had ik er dik voor over. Chum ging vaak mee, nog net niet de collegezaal in, wel naar de stad, naar vrienden en soms ook naar het café. En dan ‘s middags of ‘s avonds weer met de bus terug naar huis en nog lekker samen het bos in. ’s Nachts sliep hij onder mijn bed en zaagde dikke bomen om. Hij was mijn hondstrouwe maatje, bijna 14 jaar lang.

Twee puppy’s: de columniste met haar eerste hond, bij kasteel Amerongen. Fotograaf: Ingrid Claassen

Toen Chum al wat ouder was, kwam er een asielhondje bij en sindsdien heb ik altijd een of twee honden gehad. Ik ben ook altijd buiten blijven wonen, dichtbij een bos. Eerst in de provincie Utrecht, toen kort in Brabant en nu alweer heel lang in het noorden, vlakbij het Drents-Friese Woud. Niks heerlijkers dan een dagelijkse portie bos; om lekker te wandelen, na te denken of juist alles los te kunnen laten, om even een frisse neus te halen, intens te genieten, te gaan hardlopen en… natuurlijk ook om te fotograferen. En dat alles het liefst altijd samen met mijn trouwe maatje.

Ook best handig hoor, een hond mee, want je hebt altijd een leuk foto- en experimenteeronderwerp bij je! Deze foto is met meervoudige belichting gemaakt. Fotograaf: Noortje Russel

Er zijn verschillende losloopgebieden hier in de buurt waar de hond lekker vrij mag rennen. Daar ga ik vaak naartoe, ook om te fotograferen. Maar op de meeste plekken in het bos, en ook in de andere natuurgebieden, moet de hond aan de lijn. Begrijpelijk ook, want veel honden zijn jagers en zelfs de niet-jagers kunnen het wild opschrikken en voor nare situaties zorgen. Bovendien zijn lang niet alle wandelaars van nieuwsgierige honden gediend en zien mensen met zelf een aangelijnde hond ook niet graag een loslopend exemplaar op hen af komen. Kortom: dat aanlijnen is niet voor niets en dat onderschrijf ik ook. Alleen… niet altijd.

Losloopgebied bij Appelscha. Om lekker te kunnen rennen én pootjebaden! Fotograaf: Noortje Russel

Diaz is inmiddels 9 jaar en van pup af aan bij me. Ik ken hem natuurlijk door en door en weet heel goed hoe hij is en hoe hij reageert op dieren en situaties. Als ik ga fotograferen, leg ik hem daarom soms even vast aan een lange lijn, maar meestal kan hij gewoon los. Hij blijft toch altijd in de buurt en hij komt zodra ik hem roep. Vaak scharrelt hij wat rond, snuffelt hier en daar en ligt dan binnen de kortste keren ergens vlakbij me innig tevreden te snurken. Mijn zoon en ik noemen Diaz vaak wat spottend ‘het braafste jongetje van de klas’ omdat hij zo ongelooflijk lief en gehoorzaam is en omdat hij het altijd goed wil doen. Dat komt een beetje door de opvoeding, maar het is vooral de aard van het beestje.

Wat nou innig tevreden snurken… dat fotograferen is gewoon sláápverwekkend saai! Fotograaf: Noortje Russel

Sinds een jaar hebben we er een huisgenootje bij: kleine Puk van inmiddels ruim 13 jaar. Een bejaard hondje dus, dat toch nog heel vief is. Haar laat ik bijna altijd los want dier noch mens heeft iets te duchten van zo’n oud wijffie. Maar ja, los is los en regels zijn regels. En iedereen zegt natuurlijk over zijn of haar loslopende hond dat hij/zij/het geen kwaad kan, terwijl dat natuurlijk lang niet altijd het geval is. Ik kan me daarom heel goed voorstellen dat ik toch nog wel een keer op de bon geslingerd zal worden door een BOA, zeker als ik die barse van eerder weer tegenkom. En tja, hoewel ik zelf denk dat ik het goed doe… is dat misschien ook wel terecht.

Wat vind jij?

Happy family. Fotograaf: Peter de Lannoy

Geef een reactie

30 reacties

  1. Ik ben zelf ook trotse eigenaar van 2 honden. En ik snap je dilemma helemaal. Ik ontwijk vaak de losloopgebieden omdat daar ook de honden komen die niet opgevoed zijn. Die lopen daar als losgeslagen projectielen. Voor mijn ene hond geweldig. Die doet lekker mee. Voor mijn andere hond een drama. Die meent onze roedel te moeten verdedigen en dat doet ze heel goed (minder leuk voor andere honden, al is het vooral uiterlijke schijn). In losloopgebieden gaat zij aan de lijn. Ook ik doe mijn honden wel eens los in een aanlijngebied. Wel daar waar ik overzicht heb en als ik iets of iemand zie gaan ze direct weer aan de lijn. En als ik een boete krijg, is het mijn eigen schuld. Ik weet dat het niet mag.

    Ik neem als ik ga fotograferen soms mijn honden juist niet mee (al weet ik niet wat ik zou doen als ik woon waar jij woon). Vaak ben ik ook op wandeling met een vriendin en zij neemt dan met liefde even de honden over. Zij heeft namelijk al zoveel mooie foto’s van haar honden door mij. Ik probeer een gulden middenweg te vinden.

    Als ik mensen zie (ook in een losloopgebied) roep ik mijn honden bij me. Dat ik honden wil hebben betekent niet dat anderen er last van moeten hebben. Ik heb respect dat je dit eerlijk durft te delen ook al weet je dat er veel commentaar op komt. Zolang we allemaal handelen uit respect naar mens en natuur komen we er wel.

  2. Als honden los mogen lopen, is dat (meestal) duidelijk aangegeven. Dus bij twijfel honden aan de lijn.
    In het wild levende dieren reageren op elke hond, lief of niet lief, hetzelfde.
    Ik zie vaak mensen met loslopende wel/nietluisterende honden in het broedseizoen. Dan zie ik hoeveel wilde dieren er verschrikt wegvliegen/rennen.
    De natuur moeten we liefhebben net zoals de dieren die daarbij horen. Dus is er maar 1 optie: honden aan de lijn en een bekeuring van € 25 euro zou hieraan een positieve en leerzame bijdrage zijn.
    Het is ook erg leuk als je met natuurfotografie bezig bent en normaal na 1 of 2 uren wachten de wilde dieren zich laten zien.
    Komt “toevallig” net die ene persoon met z’n loslopende hond langs. Jammer dan…

  3. @Ad
    Ik neem aan dat jij je altijd strikt aan de regels houd en nooit bij rood licht een zebrapad oversteekt, nooit even een stukje op het voetpad fiets, omdat dat net even sneller is, nooit een propje papier op straat gooit, nooit te hard rijd met de auto en nooit de auto fout parkeerd. Ik heb daar bewondering voor. Maar zoals ik al vermelde, zelfs de beheerder loopt in het gebied dat ik beschrijf met een loslopende hond. Dit is ook de reden geweest dat BOA’s zelfs reeds uitgeschreven bekeuringen hebben ingetrokken . Echter juist omdat mijn hond oud is, laat ik hem niet loslopen maar aan de flexriem, wat hem ook voldoende vrijheid geeft. Maar ja ik moet wel oppassen voor de grote aantallen fietsers die het wandel gebied gebruiken om af te steken, scheelt weer 300 meter fietsen op weg naar de tennisclub?.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

30 reacties

  1. Ik ben zelf ook trotse eigenaar van 2 honden. En ik snap je dilemma helemaal. Ik ontwijk vaak de losloopgebieden omdat daar ook de honden komen die niet opgevoed zijn. Die lopen daar als losgeslagen projectielen. Voor mijn ene hond geweldig. Die doet lekker mee. Voor mijn andere hond een drama. Die meent onze roedel te moeten verdedigen en dat doet ze heel goed (minder leuk voor andere honden, al is het vooral uiterlijke schijn). In losloopgebieden gaat zij aan de lijn. Ook ik doe mijn honden wel eens los in een aanlijngebied. Wel daar waar ik overzicht heb en als ik iets of iemand zie gaan ze direct weer aan de lijn. En als ik een boete krijg, is het mijn eigen schuld. Ik weet dat het niet mag.

    Ik neem als ik ga fotograferen soms mijn honden juist niet mee (al weet ik niet wat ik zou doen als ik woon waar jij woon). Vaak ben ik ook op wandeling met een vriendin en zij neemt dan met liefde even de honden over. Zij heeft namelijk al zoveel mooie foto’s van haar honden door mij. Ik probeer een gulden middenweg te vinden.

    Als ik mensen zie (ook in een losloopgebied) roep ik mijn honden bij me. Dat ik honden wil hebben betekent niet dat anderen er last van moeten hebben. Ik heb respect dat je dit eerlijk durft te delen ook al weet je dat er veel commentaar op komt. Zolang we allemaal handelen uit respect naar mens en natuur komen we er wel.

  2. Als honden los mogen lopen, is dat (meestal) duidelijk aangegeven. Dus bij twijfel honden aan de lijn.
    In het wild levende dieren reageren op elke hond, lief of niet lief, hetzelfde.
    Ik zie vaak mensen met loslopende wel/nietluisterende honden in het broedseizoen. Dan zie ik hoeveel wilde dieren er verschrikt wegvliegen/rennen.
    De natuur moeten we liefhebben net zoals de dieren die daarbij horen. Dus is er maar 1 optie: honden aan de lijn en een bekeuring van € 25 euro zou hieraan een positieve en leerzame bijdrage zijn.
    Het is ook erg leuk als je met natuurfotografie bezig bent en normaal na 1 of 2 uren wachten de wilde dieren zich laten zien.
    Komt “toevallig” net die ene persoon met z’n loslopende hond langs. Jammer dan…

  3. @Ad
    Ik neem aan dat jij je altijd strikt aan de regels houd en nooit bij rood licht een zebrapad oversteekt, nooit even een stukje op het voetpad fiets, omdat dat net even sneller is, nooit een propje papier op straat gooit, nooit te hard rijd met de auto en nooit de auto fout parkeerd. Ik heb daar bewondering voor. Maar zoals ik al vermelde, zelfs de beheerder loopt in het gebied dat ik beschrijf met een loslopende hond. Dit is ook de reden geweest dat BOA’s zelfs reeds uitgeschreven bekeuringen hebben ingetrokken . Echter juist omdat mijn hond oud is, laat ik hem niet loslopen maar aan de flexriem, wat hem ook voldoende vrijheid geeft. Maar ja ik moet wel oppassen voor de grote aantallen fietsers die het wandel gebied gebruiken om af te steken, scheelt weer 300 meter fietsen op weg naar de tennisclub?.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Noortje Russel

Noortje Russel

Noortje is helemaal in haar element met hond en camera in een van de mooie natuurgebieden om haar heen (Drenthe/Friesland)

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: