Platvoeten
We lijken allemaal op onze moeder. Misschien niet altijd even duidelijk, maar ons genenpakket is toch echt voor de helft van haar. Soms zitten daar kenmerken bij waar je niet direct vrolijk van wordt; die platvoeten of grote neus bijvoorbeeld of, een stuk ernstiger, de aanleg voor een nare aandoening (migraine…).
Maar gelukkig zijn daar ook erfelijkheden waar je wel blij mee bent: die mooie blauwe ogen, de talenknobbel of je muzikaliteit. En misschien ook wel je creatieve aanleg en de liefde voor de natuur, al zal dat laatste nu niet zo precies in je DNA zijn vastgelegd. Want naast die genetische eigenschappen is er natuurlijk ook (of vooral) de opvoeding die je vormt, de bekende nature-nurture-mix, waarbij natuurlijk ook Pa en de hele verdere omgeving een rol spelen.

Zacht vuurtje
Sinds ik zelf moeder ben, heb ik met terugwerkende kracht steeds meer bewondering gekregen voor mijn eigen moeder; de spil in onze familie, de vrouw die alles in goede banen leidde, die met een groot hart, nuchtere wijsheid en een geweldig gevoel voor humor mij en mijn broers zo geduldig en liefdevol heeft grootgebracht. Die mij de liefde voor dieren met de paplepel heeft ingegoten, net als respect voor het leven om ons heen, en verwondering en ontzag om alles wat groeit en bloeit. De rol van de natuur was in mijn jeugd een zacht knappend vuurtje dat steeds groter oplaaide, en waaraan ik me nu nog dagelijks warm.

Het geniet-gen
Het is fijn om te merken hoe je dat wat goed en mooi is, ook zelf weer doorgeeft. Mijn fascinatie voor de natuur draag ik over aan mijn eigen kind, mijn zoon. Nu ben ík de moeder die het vuurtje aanwakkert. Ik laat zien hoe mooi de natuur is, hoe bijzonder en groots, en hoe intens je ervan kunt genieten. De inhoud van de paplepel lijkt in die zin erg op die van mij vroeger. Zelfs nu hij als lamlendige puber liever op de bank hangt dan dat hij mee naar het bos gaat, is die invloed nog goed merkbaar. Want regelmatig valt hij uit zijn rol van onverschillige tiener door hardop te genieten van de natuur om hem heen; ‘Wow, wat een grote buizerd’, ‘Kijk dan die coole lucht!’ Hij heeft er duidelijk wel oog voor…

Moeder Natuur
Het valt niet mee om afscheid te nemen van je moeder. Ook niet als zij een hoge leeftijd heeft bereikt en je zelf Sarah al lang de hand hebt geschud. Je blijft het kind van je moeder en je wil haar het liefst nooit kwijt.
Gelukkig gebeurt dat ook niet echt helemaal. Je bent immers zelf nog steeds haar vlees en bloed (en de helft van haar genen) en ze heeft je met haar liefde en persoonlijkheid gevormd. En als je kinderen hebt of krijgt, nemen ook zij weer een deel van haar mee en hun kinderen daarna ook weer. Zo blijft ze doorleven, je dierbare moeder, gelijk ons aller Moeder Natuur. Laten we ze enorm koesteren.
De bomen komen uit de grond
En uit hun stam de twijgen
En ied’reen vindt het heel gewoon
Dat zij weer bladeren krijgen
We zien ze vallen op de grond
En dan opnieuw weer groeien
Zo heeft de aarde ons geleerd
Dat ál wat sterft zal bloeien
Toon Hermans

6 reacties
Dank voor jullie lieve reacties…
mooi eerbetoon!
Heel erg mooi geschreven en met prachtige foto’s erbij !